Δεν είναι Derby della Madonnina (Ιντερ – Μίλαν) ή Derby della Capitale (Ρόμα – Λάτσιο), δεν είναι καν ένα Derby della Scala (Κιέβο – Βερόνα) ή Derby del Sole (Νάπολι – Ρόμα). Είναι μια πολιτικοκοινωνική αντιπαλότητα ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Ιταλίας. Η Ρόμα για τη Ρώμη, η Μίλαν για το Μιλάνο.
Και γιατί η Μίλαν για το Μιλάνο και όχι η συμπολίτισσα Ίντερ; Διότι… εξ απαλών ονύχων η Ίντερ ήταν ακριβώς ό,τι δηλώνει το όνομά της: Internazionale, διεθνής. Ένας σύλλογος που εξέπεμπε εκτός των τεσσάρων τειχών της πόλης.
Και όλα αυτά σε μια χώρα όπου διαφορά του πλούσιου Βορρά και του φτωχού Νότου ουδέποτε έπαψε, με τη Ρώμη αν και… κεντρικά στην ιταλική «μπότα», να θεωρείται εν πολλοίς ως μέρος του νότου και ως αδικημένη εν συγκρίσει με τη Λομβαρδία, καίτοι πρωτεύουσα.
Το χάσμα και η ειρωνεία
«Φτιάξαμε την Ιταλία. Τώρα πρέπει να φτιάξουμε τους Ιταλούς». Η περίφημη φράση του Μάσιμο ντ’ Ατζέλιο, πρωθυπουργού του βασιλείου της Σαρδηνίας, αναφέρεται στη δημιουργία του ιταλικού κράτους, το 1861 και στο γεγονός ότι οι Ιταλοί δεν είχαν εκείνη την εποχή στο σύνολό τους αυτό που σήμερα χαρακτηρίζουμε εθνική ταυτότητα. 160 χρόνια μετά, οι περιφέρειες της Ιταλίας διατηρούν τις μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες και τα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους πολιτιστικά χαρακτηριστικά, ενώ το χάσμα βορρά και νότου δεν έχει γεφυρωθεί.
Μεγάλο μέρος του ιταλικού βορρά, που βρισκόταν υπό αυστριακή κατοχή την εποχή του αγώνα για την ενοποίηση, ήταν πολύ πιο αναπτυγμένο πολιτικά και οικονομικά από τη Νάπολη των Βουρβόνων και στη συνέχεια εξελίχθηκε σε βιομηχανική δύναμη, ενώ ο νότος παρέμεινε υπανάπτυκτος, με υπέρμετρη επιρροή της μαφίας και των ντόπιων κομματαρχών. Οι βιομηχανικοί εργάτες του βορρά περιφρονούσαν τους «terroni», τους χωματανθρώπους, τους εργάτες γης του Νότου.
Η εσωτερική μετανάστευση των φτωχών ανθρώπων, που μετοίκησαν και οικοδόμησαν με τον ιδρώτα και τα φτηνά μεροκάματα την «οικονομική έκρηξη» του πλούσιου βορρά, βιώνοντας -ακόμη κι ως σήμερα είναι φορές- τις κοινωνικές και τοπικές διακρίσεις, ως cafoni και terroni (χωριάτες), συνεχίζεται ως και σήμερα.
Εάν η Ιταλία στο σύνολό της δυσκολεύεται να επιτύχει οικονομική ανάπτυξη, ο νότος είναι σε ακόμη πιο μεγάλη δυσχέρεια. Κατά τρόπον ώστε η ψαλίδα με την υπόλοιπη χώρα να αυξάνει ανησυχητικά, καθιστώντας τις συνθήκες για ανάκαμψη σχεδόν μηδενική. Συν ότι οι θέσεις εργασίας στον νότο ολοένα και μειώνονται και η ελάττωση των δημοσίων επενδύσεων είναι διαρκής. Κι όμως, η «θυσία» σε ανθρώπινο δυναμικό του οπισθοδρομικού νότου ήταν συνδεδεμένη με τη βιομηχανική ανάπτυξη του βορρά. Η τεράστια ανάπτυξη του οποίου τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 δεν θα είχε συντελεστεί χωρίς τους εσωτερικούς μετανάστες από τον νότο, τα παιδιά με τη χαρτονένια βαλίτσα, που γέμιζαν τα τρένα με προορισμό το Μιλάνο και το Τορίνο και συνωστίζονταν σε φρικτές τρώγλες για ένα κομμάτι ψωμί.
Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους του μόχθου, που αντιμετωπίζονταν ρατσιστικά από μεγάλο μέρος του πληθυσμού στο Μιλάνο και στο Τορίνο, βρήκαν μια θέση στον ήλιο χάρη στη στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος, που προσπάθησε να επεκτείνει τις πολιτικές των δήμων για την κατοικία και τους ενέταξε στα εργασιακά συμβούλια. Εξ ου και βρήκε έδαφος ανάπτυξης και απήχησης η Λέγκα του Βορρά, από τη δεκαετία του ’80 κιόλας, αναπτύσσοντας θεωρίες απόσχισης, που έβρισκαν ανταπόκριση στον πληθυσμό λόγω της συνεχούς χρηματοδότησης του νότου, η οποία δεν κατέληγε στις τσέπες των απλών ανθρώπων, αλλά στις τσέπες της μαφίας και των διεφθαρμένων πολιτικών.
Η, σχεδόν τραγική, ειρωνεία έλαβε χώρα εν μέσω της πρώτης μεγάλης εξάπλωσης του κορωνοϊού. Τότε που έκαναν τον γύρο του κόσμου εικόνες από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου, ο οποίος είχε γεμίσει με κατοίκους της Νάπολης, της Καλαβρίας και άλλων νότιων περιοχών που είχαν ετοιμάσει άρον-άρον τις βαλίτσες τους για να γυρίσουν στον νότο…
Ο θάνατος του Ντε Φάλκι
Στα… δικά μας, πέρα από την κοινωνική και πολιτική αντιπαλότητα των δύο πόλεων, την έχθρα ανάμεσα σε Ρόμα και Μίλαν «έχτισε» ο θάνατος του 18χρονου Αντόνιο ντε Φάλκι. Στις 3 Ιουνίου 1989, ομάδα «τζιαλορόσο» οπαδών επιτέθηκαν σε αυτόν και στην παρέα του στον σταθμό του Μιλάνου. Οι φίλοι του Ντε Φάλκι κατάφεραν να ξεφύγουν, ο ίδιος όχι δέχτηκε αρκετές κλοτσιές και μπουνιές, και από το σοκ θα υποστεί καρδιακή προσβολή και θα πεθάνει ακαριαία.
Ως τότε, οι σχέσεις των οπαδών των «τζιαλορόσι» και των «ροσονέρι» ήταν τόσο καλές ώστε οι… αιώνιοι αντίπαλοί τους, Λάτσιο και Ίντερ, είχαν σχεδόν συμμαχήσει σε επίπεδο ultras για να απαντήσουν.
Ο Ντε Φάλκι, περπατώντας μαζί με άλλους τρεις «ρομανίστι» στην πλευρά της Curva Nord του «Σαν Σίρο», όπου θα έμπαιναν στο γήπεδο ως φιλοξενούμενοι, έκρυψαν τα κασκόλ τους αλλά τους σταμάτησε μια παρέα 30 Μιλανέζων skinheads που κατάλαβαν από την προφορά ότι ήταν Ρωμαίοι. Δέκα άτομα τον έριξαν στο έδαφος και τον χτύπησε επί ώρα, η εμφάνιση αστυνομικών θα τον σώσει από άλλα χτυπήματα, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. Ο ιατροδικαστής ανέφερε ο νεαρός έφυγε από τη ζωή λόγω καρδιακού επεισοδίου, πέθανε δηλαδή από τον φόβο του, και όχι από τα τραύματα, εντείνοντας την πόλωση της εποχής.
Δολοφόνος του Ντε Φάλκι ήταν ο 20χρονος Λούκα Μπονάλντα, που καταδικάστηκε το 1993 σε 7ετή φυλάκιση, βγήκε και συνελήφθη ξανά τελικά, το 2007, για πυροβολισμό και κατοχή χασίς, στα 46 του χρόνια. Σχεδόν τα τριπλάσια από όσα έζησε ο Αντόνιο ντε Φάλκι…
Ισορροπία και Ζοσέ VS Ζλάταν
Ρόμα και Μίλαν αναμετρώνται το βράδυ της Κυριακής 31/10 στο «Ολίμπικο». Οι «τζιαλορόσι» του Ζοσέ Μουρίνιο έκαναν σπουδαία νίκη, με ανατροπή στο σκορ, με την Κάλιαρι, οι «ροσονέρι» του Στέφανο Πιόλι έγραψαν ιστορία με το 1-0 επί της Τορίνο καθώς ύστερα από 67 χρόνια έκαναν ξεκίνημα με 9 νίκες στα 10 πρώτα ματς της σεζόν στη Serie A.
Στο 77-53-46 η συνολική τους παράδοση στο πρωτάθλημα, με τη Μίλαν να μετρά 4-2-1 στα τελευταία επτά. Στο 25-31-29 η συνολική τους παράδοση στη Ρώμη, 4-3-3 στα τελευταία δέκα. Κοντολογίς, μοιρασμένα τα πράγματα.
Κεντρικά πρόσωπα βέβαια, ο Ζοσέ Μουρίνιο και ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Ο δάσκαλος και ο μαθητής. Ο Σουηδός σταρ, στα 40 του πια… πρόλαβε τον Πορτογάλο στη διετία του (2008-10) στην Ίντερ αλλά αποχώρησε ακριβώς πριν από τη χρονιά που ο Special One οδήγησε τους «νερατζούρι» σε αυτό που… λείπει από τον Ζλάταν και την τεράστια καριέρα του: το Champions League.
Είναι πια ανέκδοτο στο ποδόσφαιρο. Ποιος έπαιξε σε έξι διαφορετικές ομάδες που έχουν κατακτήσει το Champions League και ο ίδιος δεν το κατέκτησε ποτέ; Μα, ο… «Ιμπρα» (σε Αγιαξ, Γιουβέντους, Ιντερ, Μπαρτσελόνα, Μίλαν, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ)! Οι δύο τους αντάμωσαν και το 2016-17 στο Μάντσεστερ, για λογαριασμό της Γιουνάιτεντ. Και συνεχίζουν να έχον σχέσεις πατέρα και παιδιού, με διαρκής εκατέρωθεν δηλώσεις εκτίμησης.
Ως αντίπαλοι όμως έχουν να αναμετρηθούν από τον Μάρτιο του 2015 και τη ρεβάνς της Τσέλσι με την Παρί Σεν Ζερμέν για το Champions League, με τον Ζλάταν να αποβάλλεται μάλιστα στο 31’ εκείνης της ρεβάνς αλλά την Παρί του Λοράν Μπλαν να περνάει με 2-2 στην παράταση.
Στα σημαντικά των H2H τους είναι δύο. Πρώτον, ότι ο Σουηδός φορ ουδέποτε σκόραρε εις βάρος ομάδας του Μουρίνιο: είτε με την Μπάρτσα ενάντια στην Ίντερ (σε 3 ματς), είτε με τη Μίλαν ενάντια στη Ρεάλ (σε 2 ματς), είτε με την Παρί κόντρα στην Τσέλσι (σε 3 ματς).
Και, έτερο, ότι την άνοιξη του 2010 ο Μουρίνιο ήταν αυτός που στέρησε από τον Ιμπραΐμοβιτς την ελπίδα για να πάρει το Champions League, με την Μπαρτσελόνα, ελέω της πρόκρισης της Ίντερ με 3-1 στο Μιλάνο και ήττα 1-0 στη Βαρκελώνη. Τη βραδιά που ο Πορτογάλος προπονητής είχε κατεβάσει το περιβόητο… πούλμαν στο τερέν του «Καμπ Νου».
Blog που δημοσιεύτηκε στη Fonbet.gr στις 29/10/2021
