Και ποιος δεν έχει δει την ταινία «Τυφώνας», με την εξαιρετική ερμηνεία του Ντένζελ Ουάσινγκτον στον ρόλο του Ρούμπιν Κάρτερ. Ο Αμερικανός πυγμάχος έμεινε 19 χρόνια στη φυλακή, καταδικασμένος για φόνο που δεν έκανε το 1966 και, ύστερα από μαραθώνιο δικαστικό αγώνα, αποφυλακίστηκε σαν σήμερα το 1985, στα 48 του. Ισως, το μοναδικό του… έγκλημα ήταν, ότι γεννήθηκε μαύρος. Ο Κάρτερ άφησε την τελευταία τού πνοή σε ηλικία 76 ετών στον Καναδά, το 2014, έχοντας προσβληθεί από καρκίνο του προστάτη, ζώντας στο Τορόντο από την ημέρα που αποφυλακίστηκε.
Ο Μπομπ Ντίλαν έγραψε τραγούδι γι’ αυτόν και ο σκηνοθέτης Νόρμαν Τζούισον γύρισε ταινία για τη ζωή του, με τίτλο «The Hurricane» και τον Ουάσινγκτον στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αμφότεροι… αφηγήθηκαν τη σύλληψή του, τη φυλάκισή του και τον νικηφόρος μακρόχρονος αγώνας για την απελευθέρωσή του.
Βεβαίως, η ταινία (όπως όλες οι χουλιγουντιανές) συχνά αλλάζουν την πραγματική ιστορία. Και η αλήθεια είναι ότι ο Κάρτερ ήταν ένας εκρηκτικός χαρακτήρας, έχοντας μπει σε αναμορφωτήριο στα 14 του επειδή επιτέθηκε σε άλλα παιδιά, γεγονός που «αμαύρωσε» το ποινικό του μητρώο. Εκτοτε έκανε μερικούς μήνες φυλακή, μέχρι να ενηλικιωθεί, και αργότερα, άλλα τέσσερα χρόνια για απόπειρα ληστείας μιας γυναίκας.
Από το 1961 άρχισε επαγγελματικά να ασχολείται με την πυγμαχία. Καίτοι κοντός για τα μεσαία βάρη, το επιθετικό του στιλ, η δύναμη του και το στιλ του τον έκαναν αγαπητό στο κοινό και γρήγορα του βγήκε το παρατσούκλι «Τυφώνας» (σ.σ. Ηurricane). Στο απόγειο της πυγμαχικής του καριέρας έφτασε στις 14 Δεκεμβρίου 1964, όταν αντιμετώπισε τον πρωταθλητή Τζόι Τζιαρντέλο για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή μεσαίων βαρών. Πάλεψε όντως… σαν τυφώνας, αλλά έχασε με απόφαση των κριτών στα σημεία. Εκτοτε άρχισε η καθοδική πορεία της καριέρας του με τον ίδιο να έχει 27 νίκες, 12 ήττες και μία ισοπαλία συνολικά.
Στις 17 Ιουνίου του 1966, ξημερώματα σε ένα μπαρ, δύο άνδρες και μια γυναίκα σκοτώθηκαν από πυροβολισμούς, μάρτυρες ανέφεραν δύο έγχρωμους άνδρες και ο Κάρτερ, που οδηγούσε ένα ίδιου χρώματος αυτοκίνητο (όπως και οι δράστες) συνελήφθη και η καταδίκη επήλθε από μάρτυρα με βεβαρημένο ποινικό μητρώο. Ωστόσο ούτε η βαλλιστική έκθεση ήταν σωστοί, ούτε λήφθηκαν αποτυπώματα από το μπαρ, ούτε ψάχτηκαν οι δύο κατηγορούμενοι για ίχνη πυρίτιδας από τα όπλα. Αρχικώς ο Κάρτερ και τον Τζον Αρτις καταδικάστηκαν εις θάνατον, ποινή που μετετράπη σε ισόβια.
Αλλά το ‘74 μάρτυρες-κλειδιά ανακάλεσαν τις καταθέσεις τους, η εφημερίδα «New York Times» έβγαλε σειρά αποκαλύψεων δείχνοντας ρατσιστικό υπόβαθρο εναντίον τους, η τραγουδίστρια Τζόνι Μίτσελ και ο θρύλος Μοχάμεντ Αλί τάχθηκαν υπέρ τους και, εντέλει, μόλις το 1985 δικαιώθηκαν. Και τότε χάρη στην υποστήριξη μιας ομάδας Καναδών ακτιβιστών, καθώς ένας δικαστής αποφάνθηκε ότι οι καταδίκες του «βασίζονταν μάλλον στον ρατσισμό παρά στη λογική, μάλλον σε συγκαλύψεις παρά σε αποκαλύψεις».
Δημοσιεύτηκε στο «Επί παντός» της «Sportday» στις 7/11/2019
