Ο πρώτος μεγάλος Δανός ποδοσφαιριστής ήταν ο Αλαν Σίμονσεν. Ήταν αυτός που έκανε… μόδα τους ποδοσφαιριστές από τη Δανία, αν και μικροκαμωμένος (1,68 και 58 κιλά). Ακόμα κι οι παίκτες της Γκλάντμπαχ που γελούσαν κάτω από τη μύτη τους όταν τον είδαν για πρώτη φορά στη προπόνηση να τον φέρνει ο Χένες Βαϊσβάιλερ γρήγορα κατάλαβαν ότι έκαναν λάθος.
Οι εξαιρετικές του εμφανίσεις με την Γκλάντμπαχ (κατακτώντας το Κύπελλο UEFA του 1975 και του 1979) τον οδήγησαν το 1979 στην Μπαρτσελόνα. Έχασε τη θέση του όταν κατέφθασε στη Καταλωνία ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Τότε κάθε ομάδα είχε δικαίωμα να παίζουν σ’ αυτή μόνο δύο ξένοι. Κι ο Σίμονσεν έπρεπε να φύγει.
Είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει σκοράρει σε τελικούς και των τριών διασυλλογικών διοργανώσεων της UEFA, στο Κύπελλο UEFA και στο Κύπελλο Πρωταθλητριών με την Μπορούσια και στο Κύπελλο Κυπελλούχων με την Μπάρτσα. Το 1977, αναδείχθηκε Κορυφαίος Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς.
Η επόμενη επιλογή του προκάλεσε έκπληξη. Αντί να διαλέξει κάποια μεγάλη ομάδα προτίμησε (σαν σήμερα το 1982) την αγγλική Τσάρλτον που αγωνιζόταν στη β’ κατηγορία. Τα λεφτά ήταν καλά, αλλά γρήγορα οι νέοι εργοδότες του ανακάλυψαν δυσκολίες στην αποπληρωμή του.
Έπαιξε για λίγους μονάχα μήνες στους «Άντικς», προλαβαίνοντας να βρει δίχτυα 9 φορές σε 16 ματς και κατόπιν αποτέλεσε παρελθόν καθώς ο σύλλογος δεν μπορούσε να αντέξει το «βαρύ» συμβόλαιό του. Επέστρεψε στη Βέιλε, στην οποία αγωνίστηκε για άλλες έξι περιόδους, συμμετέχοντας σε 166 συναντήσεις, σημειώνοντας 70 τέρματα και οδηγώντας την στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1984, όταν και αποσύρθηκε ως παίκτης της από την ενεργό δράση.
