16 Νοεμβρίου 1864. Ο ούτε 18 ετών Γεώργιος παρουσιάζεται στην Εθνοσυνέλευση και ορκίζεται στον νέο καταστατικό χάρτη της χώρας. Ήταν ο πρώτος συνταγματικός βασιλιάς της Ελλάδας.
Τρία χρόνια αργότερα, στις 15 Νοεμβρίου 1867, παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Όλγα, ανιψιά του τσάρου Αλέξανδρου Β’. Υπήρξε βασιλιάς περίπου μισόν αιώνα. Επέζησε από δυο συνωμοσίες και μια απόπειρα κατά της ζωής του, στα 1898, πριν να πέσει χτυπημένος από δολοφονικές σφαίρες (το 1913), και ευτύχησε να δει το βασίλειό του να διπλασιάζει την έκτασή του.
Ο Γεώργιος Α’ κηρύχθηκε Βασιλιάς των Ελλήνων, ώστε να περιλαμβάνονται κι οι των κατεχομένων εδαφών κι όχι της Ελλάδας, όπως ήταν ο Όθωνας. Ο πατέρας του βασιλιάς Φρειδερίκος της Δανίας είχε προβάλει τρεις όρους, προκειμένου να συγκατατεθεί: να παραιτηθούν οι Βαυαροί από τον ελληνικό θρόνο, να παραχωρηθούν στην Ελλάδα τα Επτάνησα και να αυξηθεί η χορηγία των μεγάλων δυνάμεων προς τον βασιλιά.
Ταμείο, 3/3 αφού η Αγγλία συμφώνησε να δώσει τα Επτάνησα ως προίκα στον Γεώργιο (που άλλωστε ήταν γιος του αδερφού της γυναίκας του βασιλιά της, Εδουάρδου Ζ’).
Ο Γεώργιος κατάφερε να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα σε μεγάλο βαθμό. Η ένταξή του σ’ αυτήν του επέτρεψε να ασκήσει έντονη επιρροή στην ελληνική πολιτική σκηνή, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από όσο ήταν φανερό στην εποχή του. Αν και άνθρωπος της καλής ζωής, προτιμούσε να διατηρεί τα προσχήματα στο αυστηρών αρχών αθηναϊκό περιβάλλον, αν και όποτε έφευγε στο εξωτερικό δεν έχανε την ευκαιρία να γευτεί όσες απολαύσεις του έλειπαν.
Η διαλλακτικότητα και η ψυχραιμία του, του επέτρεψαν να διατηρεί ανοιχτές γραμμές με το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου και, χωρίς να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, να παραμένει η εξουσία του πάντοτε σεβαστή. Σε όλους αυτούς τους παράγοντες μπορεί να αποδοθεί όχι μόνο η ιδιαιτέρως μακροχρόνια βασιλεία του, αλλά και η ωρίμανση του ελληνικού πολιτικού κόσμου, που επί των ημερών του εξευρωπαΐστηκε σε μεγάλο βαθμό.
Για τις Μεγάλες Δυνάμεις θεωρούταν ο πλέον αξιόπιστος Έλληνας συνομιλητής τους και, κατά την έκφραση του Βρετανού Γεωργίου Ε΄, ο θάνατός του ήταν μεγάλη απώλεια για την Ελλάδα. Γεγονός όμως είναι, πως ουδέποτε κατάφερε να φανατίσει τον ελληνικό λαό υπέρ ή εναντίον του. Επί των ημερών του, το πρόσωπο του Βασιλιά δεν είχε ένθερμους οπαδούς, ούτε εχθρούς, εν αντιθέσει βέβαια με το γιο του Κωνσταντίνο. Η ικανότητά του απεδείχθη πολύ σύντομα, λόγω των διενέξεων του διαδόχου του, Κωνσταντίνου, με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, που θα αποκορυφωθούν κατά τον Εθνικό Διχασμό του 1915-20.
