Ομολογώ ότι έχει την πλάκα του, να βλέπεις εσχάτως το (εδώ και καιρό σάπιο) μιντιακό σύστημα να… παίζει, και να προμοτάρει, το μοναδικό κεντρώο κόμμα της χώρας ενώ εδώ και πολύ, πολύ καιρό το είχε περιορισμένο και εκτός επικαιρότητας; Ακόμη κι αν το Κίνημα Αλλαγής έπαιρνε μια καλή, δυνατή θέση σε ένα πολιτικό ζήτημα, η εκάστοτε δήλωση (συχνότερα της Φώφης Γεννηματά) «θαβόταν» ή προβάλλονταν ελάχιστα.
Οι δε καλεσμένοι του κινήματος σε εκπομπές, πρωινές συνήθως, ήταν ελάχιστοι. Και σπάνια. Δεν τους ενδιέφερε, ούτε επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ ούτε τώρα, επί ΝΔ.
Τι άλλαξε αίφνης και τα μεγάλα μιντιακά κεφάλια παίζουν, ακόμη και πρωτοσέλιδως ή πρώτο θέμα σε sites, το κόμμα; Όχι, δεν είναι οι εκλογές αυτές καθ’ αυτές. Δεν ενδιαφέρουν. Είναι αυτό που έχω αναφέρει ξανά από την αρθρογραφία στο TheSocialist.gr: η επόμενη ημέρα. Οι συμμαχίες. Ναι, η συγκυβέρνηση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εν μέσω της κακής διακυβέρνησης της χώρας εδώ και δυόμισι χρόνια και της πλήρους αποτυχημένης κυβερνητικής πολιτικής εδώ κι ένα χρόνο με το θέμα της πανδημίας, βιώνει μια εκλογική φθορά που, κακά τα ψέματα, είναι αναμενόμενη για κάθε κυβερνών κόμμα. Αλλά για το νυν, ακόμη μεγαλύτερη. Όταν υψώνεις το δάχτυλο στην κοινωνία αντί να είσαι δίπλα της, όταν ο κόσμος πεθαίνει κι αντί για ΜΕΘ αγοράζεις φρεγάτες, όταν τα ταμεία των μικροκαταστημάτων είναι άδεια αλλά εσύ μοιράζεις 60 εκατ. ευρώ στα ΜΜΕ για αγιογραφίες και… ντολμαδάκια, νομοτέλεια είναι.
Όπως νομοτέλεια είναι όταν κορυφαίος υπουργός… απορεί γιατί απεργεί η εστίαση ή φωνάζει «μη σώσουν» για τους ανεμβολίαστους.
Φθορά λοιπόν. Δεν έχει σημασία αν η ΝΔ αυτή τη στιγμή, σήμερα, είναι στο 33-35% ως αναφέρουν οι περισσότερες δημοσκοπήσεις ή το ανεξήγητο (για το Μέσο και το timing…) 28% που ανέφερε το «Βήμα», φθορά όμως υπάρχει. Ένα αυτό. Δεύτερον, αν και είναι παγκόσμια πρωτοτυπία το δεύτερο κόμμα να έχει (δημοσκοπικά, πάντα) φθορά, εξήγηση υπάρχει καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, και είναι, ψήφος διαμαρτυρίας. Ψήφος Κυριακής, ψήφος στιγμής. Εξ ου και ουδέποτε… πέτυχαν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων τα ποσοστά του (είτε προς τα πάνω, το ’15, είτε προς τα κάτω στις Ευρωεκλογές του ’19).
Κοντολογίς, είναι μια απρόβλεπτη ψήφος.
Στο, δε, ΚΙΝΑΛ, αίφνης το 6% με 6,5% έγινε 8άρι, αρχικώς και μετά 8,5% στις έσχατες δημοσκοπήσεις. Ερμηνεύτηκε, σε εκτενή αρθρογραφία, ως… άνοδος. Μα, διάολε, στις εκλογές του 2019 το ΚΙΝΑΛ πήρε 8,1%, επιμελώς το ξεχνούν.
Απόρροια τούτων, οι προσεχείς εσωκομματικές εκλογές. Προσωπικά γελάω με κάθε δημοσκόπηση αναφορικά με τον επόμενο αρχηγό του κινήματος: πώς ακριβώς θα βγάλεις ασφαλές, ει δυνατόν, γκάλοπ όταν δεν γνωρίζεις καν τον αριθμό των όσων θα προσέλθουν να ψηφίσουν στις 5 του Δεκέμβρη;
Δεν θα βγάλεις. Αλλά θα κάνεις το παιχνίδι σου. Και η «εκλογή Λοβέρδου» είναι αυτή που εξυπηρετεί τόσο τη ΝΔ όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και στην περίπτωση της πρώτης, το μιντιακό κατεστημένο κάνει το παιχνίδι του. Εξυπηρετεί τη Νέα Δημοκρατία διότι ο Μητσοτάκης θα βρει εξ ορισμού σύμμαχο για συγκυβέρνηση και, στην περίπτωση του Τσίπρα, πιθανή απόσχιση κεντροαριστερών από την παράταξη και ενσωμάτωσή τους στο δικό του κόμμα.
Τα δεξιά, μιντιακά γκρουπούσκουλα… θυμήθηκαν λοιπόν το ΚΙΝΑΛ – από εκεί που δεν του έδιναν καν σημασία. Είναι τυχαίες τόσες συχνές παρουσίες ενός συγκεκριμένου υποψηφίου στον ΣΚΑΪ (σ.σ. θα ξεπεράσει και τον Αδωνη σε λίγο…) και στα λοιπά φιλοκυβερνητικά Μέσα; «Σείστηκε η Χαλάστρα» έγραφε ο άλλος, με 15 άτομα δίπλα στον Λοβέρδο ενώ στην παρουσία του, τις προάλλες, στο Άργος, γνωρίζω ότι περισσότεροι… δεξιοί εμφανίστηκαν στην ομιλία του παρά κεντρώοι! Τίποτε, ποτέ, τυχαίο.
Άλλα, άκρως (κυριολεκτικά και μεταφορικά) δεξιά sites ερμήνευσαν κατά το δοκούν την πρόσφατη δημοσκόπηση του «Βήματος», όπου όσοι έλαβαν μέρος άλλον βλέπουν νικητή, άλλον ψηφίζουν την πρώτη Κυριακή, άλλον τη δεύτερη ενώ η «Καθημερινή» έγραψε ξεδιάντροπα για «ΠΑΣΟΚ περί κάνναβης και μολότοφ».
Γιατί; Διότι χωρίς το ΠΑΣΟΚ, βρήκαν πρόσφορο έδαφος να στήσουν πάρτι στην εξουσία. Δίχως πρακτικά αντίπαλο δέος. Δίχως σοβαρό αντίλογο. Και αν, ποτέ, επιστρέψει; Μα ακριβώς αυτό φοβούνται. Αυτό προσπαθεί από τώρα να προπαγανδίσει το σάπιο δεξιό, μιντιακό σύστημα.
Εδώ άλλοι, σε άκρατο βαθμό αναισθησίας, τολμούν ξεδιάντροπα να γράφουν ότι είναι σε άνοδο η παράταξη λόγω… συμπάθειας μετά την τραγική απώλεια της Φώφης Γεννηματά, άλλοι επιδίδονται σε ρεσιτάλ ειρωνείας εις βάρος του Γιώργου Παπανδρέου, άλλοι «χρωματίζουν» τον Νίκο Ανδρουλάκη για τις συνεργασίες της επόμενης ημέρας – και δεν έχει πει, ποτέ, λέξη επ’ αυτού.
Και το κερασάκι στην τούρτα είναι οι δημοσκόποι, οι οποίοι διαμορφώνουν συνειδήσεις και ψήφους αλλά είναι ωσάν… λοιμωξιολόγοι: έχουν το ακαταδίωκτο! Διότι, ως λένε, οι αριθμοί σφάλλουν και τα δεδομένα αλλάζουν. Ποιος τυχόν θα λογοδοτήσει κατόπιν αν έχει πέσει τελείως έξω στην εκτίμηση του επόμενου αρχηγού ενός κόμματος; Κανείς, ποτέ.
Οι επόμενες εκλογές δεν θα αναδείξουν αυτοδύναμο κόμμα. Άρα θα χρειαστούν συμμαχίες, και οι μεν και οι δε. Ανεξαρτήτως αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ / ΠΑΣΟΚ, η άνοδός του είναι νομοτελειακή, αρχικώς σε διψήφιο νούμερο – και βλέπουμε. Αφήστε τους να γράφουν και να λένε, θεωρώντας ότι διαμορφώνουν καταστάσεις. Η παράταξη έχει ήδη λάβει τον ξεχωριστό της δρόμο.
Δημοσιεύτηκε στο TheSocialist.gr στις 17/11/2021
