Τέτοιες συναντήσεις, τέτοιες εκδηλώσεις σου θυμίζουν αφενός πώς ήταν η ζωή προ πανδημίας, αφετέρου το πραγματικό νόημα της δημοσιογραφίας.
Μεσοβδόμαδα στον ΠΣΑΤ βραβεύσαμε, ως έπραξε για 24η σερί χρονιά ο σύνδεσμος, τους κορυφαίους δημοσιογράφους της χρονιάς.
Κράτησα τη συγκίνηση του Γιώργου Λιώρη, ενός καταπληκτικού παιδιού (διότι, κατά βάθος, παιδί παραμένει – και το ζηλεύω), στη βράβευσή του μαζί με τον πρόεδρο της καρδιάς μας Γιώργο Τριανταφυλλίδη), το βλέμμα «και τι κάνω εγώ τώρα εδώ πάνω;» του Γιάννη Σταυρουλάκη και του Γιάννη Ζωιτού, δύο παιδιών που ξεχωρίζουν στον χώρο με την πένα αλλά και τον χαρακτήρα τους, το χαμόγελο της Κατερίνας Αναστασοπούλου (που έχει βάλει κι ένα άλλο, ακόμη μεγαλύτερο, «γκολ» φέτος…) και την ομιλία του Μανόλη Σφακάκη που ανέφερε ότι η διάκριση ήταν όλης της ομάδας της εκπομπής «κι εγώ απλά παρουσιάζω».
Κράτησα το συγκρατημένο με την ανθρώπινη ομιλία του μεν, χαμόγελο δε, του Χρήστου Σωτηρακόπουλου που θα χρειαστεί σύντομα αίθουσα μουσείου πια για τις βραβεύσεις και τις διακρίσεις του.
Και, την Ευλαμπία Ρέβη που λάμπρυνε ακόμη περισσότερο την εκδήλωση. Τι δουλειά είχε στον ΠΣΑΤ; Μα ο σύνδεσμος, σε μία ακόμη καινοτομία του νέου Δ.Σ., θα βραβεύει πλέον ετησίως και έναν «μη αθλητικό». Και, πιστέψτε με, δεν υπήρχε άλλη υποψηφιότητα τόσο δυνατή όσο αυτού του γλυκού κοριτσιού που απέδειξε, στη βόρεια Εύβοια τον Αύγουστο, πώς η δημοσιογραφία μπορεί να είναι (και) ανθρώπινη.
Επόμενο ραντεβού, 22/12 με τη γιορτή των κορυφαίων αθλητών της χρονιάς.
