Ναι, η χώρα έχει… clasico, και με τίτλο «το ντέρμπι της Ιταλίας». Το Derby d’ Italia ανάμεσα στην Ιντερ και τη Γιουβέντους που αντιπροσωπεύουν την αντιπαλότητα Μιλάνου και Τορίνο. Όμως η πιο μεγάλη έχθρα στο Campionato δημιουργήθηκε στα 80s και αφορά την αέναη μάχη ανάμεσα στον φτωχό νότο και τον πλούσιο βορρά. Ανάμεσα, φυσικά, στη Νάπολη και το Μιλάνο, ανάμεσα στη Νάπολι και τη Μίλαν, ανάμεσα στον Ντιέγκο Μαραντόνα και… τη μισή Ιταλία.
Καίτοι το πρώτο μισό των 80’s στο Campionato χαρακτηρίστηκε από την κόντρα της Γιουβέντους με τη Ρόμα αλλά τα πάντα άλλαξαν το 1984 με την έλευση του Μαραντόνα στη Νάπολι και, δύο χρόνια μετά, την εξαγορά της Μίλαν από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι ενώ, την ίδια περίοδο, η Γιουβέντους αποχαιρετούσε τους Τζοβάνι Τραπατόνι και Μισέλ Πλατινί.
Η άφιξη του Ντιέγκο
Τα 12 εκατ. δολάρια που δαπάνησαν οι «παρτενοπέι» συνέθεταν μεταγραφικό ρεκόρ εποχής και στην πρώτη προπόνησή του συγκεντρώθηκαν 60.000 Ναπολιτάνοι για να παρακολουθήσουν από κοντά τα… μαγικά του του Αργεντίνου. Βέβαια στην πρώτη σεζόν του ο Μαραντόνα διέψευσε τις προσδοκίες παρά τα 17 γκολ σε 36 εμφανίσεις: η Νάπολι τερμάτισε 8η (πρωταθλήτρια ήταν… η Βερόνα). Αργότερα όμως προστέθηκαν στην ομάδα οι Τσίρο Φεράρα, Φερνάντο ντι Νάπολι, Σαλβατόρε Μπάνι και Καρέκα. Ισως η πιο καθοριστική μετακίνηση ήταν αυτή του προπονητή, αφού ο Οτάβιο Μπιάνκι αντικαθιστούσε τον Ρίνο Μαρκέζι το καλοκαίρι του 1985 και όλα άλλαζαν στους «παρτενοπέι».
Ο Ιταλός τεχνικός εμφύσησε νέο αέρα στο σύλλογο, μεταβάλλοντας το στάτους του σε επιθετική ομάδα. Οι ασκήσεις τακτικής που αφορούσαν στα καθήκοντα που είχε ο κάθε παίκτης στον αγωνιστικό χώρο έγιναν βίωμα νίκης στους ποδοσφαιριστές.
Τη σεζόν 1985-86 οι «παρτενοπέι» ξεπέρασαν τις προσδοκίες και τερμάτισαν στην 3η θέση. Ως και στο Τορίνο νίκησαν, τη Γιούβε, μετά από 13 χρόνια. Έδειχνε θέμα χρόνου ο τίτλος.
Αυτό που θα γινόταν τη σεζόν 1986-1987 ουδείς μπορούσε να το διανοηθεί. Μία ομάδα που κανείς δεν έπρεπε να παίρνει στα σοβαρά αναδείχθηκε πρωταθλήτρια. Ξεπερνώντας κάθε αντιξοότητα, η οποία πολλές φορές μεταφράζονταν σε εχθρικές διαιτησίες, η Νάπολι κατάφερε να κερδίσει στην κούρσα του τίτλου τη Γιουβέντους για 3 βαθμούς (2 βαθμούς η νίκη), χάνοντας μόλις τρεις φορές ενώ σήκωσε και το Coppa Italia (4-0 την Αταλάντα στον τελικό).
Το scudettο του Μαραντόνα
Τον Μάιο του 1987 τα πάντα άλλαξαν στο Campionato. Ενας παίκτης είχε αλλάξει την ιστορία του και για πρώτη φορά, η ομάδα από τη Νάπολη έπαιρνε το πρωτάθλημα. Το scudettο. Η Γιουβέντους, η Μίλαν, η Ιντερ ήξεραν την αξία του, οι της Νάπολι όμως, όχι.
Ο θρίαμβος προκάλεσε φυσικά… Μαραντονιάδα στη χώρα. Οι Ιταλοί έτρεχαν να βαφτίσουν τα παιδιά τους «Ντιέγκο», καθετί αργεντίνικο έγινε… της μόδας. Ωστόσο η σισιλιάνικη Καμόρα μετρούσε απώλειες και οικονομική αιμορραγία από τον παράνομο στοιχηματισμό. Οι «πατερούληδες» του ιταλικού υπόκοσμου είχαν, ως λένε μαρτυρίες της εποχής, κάνει… all in στη Γιουβέντους, πρόσφατα όμως υπήρξαν άλλες, διφορούμενες: πως εκείνο το πρωτάθλημα ήταν κομμένο και ραμμένο από τα μέλη της Καμόρα για να ευνοηθεί η Νάπολι. Άλλωστε, το «πού βρήκε μια σχετικά φτωχή ομάδα τα χρήματα για να αγοράσει τον πιο ακριβό ποδοσφαιριστή του κόσμου;» είχε απάντηση μόνο… ανεπίσημη.
Προσθέστε και τον εθισμό του Μαραντόνα στα ναρκωτικά και στην κοκαΐνη μετά τον σοβαρό τραυματισμό που είχε στην Μπαρτσελόνα, νομοτελειακά εκτός από το ταλέντο του, κουβάλησε στην Ιταλία και το alter ego του, που τότε ελάχιστοι γνώριζαν. Χρηματοδότης της μεταγραφές τότε και προστάτης του Ντιέγκο ήταν η πανίσχυρη φαμίλια του Κάρμινε Τζουλιάνο: από τη μια τα πάρτι με γυναίκες και ναρκωτικά και η προστασία από την εφορία, από την άλλη ο «υπάλληλος» της Μαφίας.
Τότε όμως ο (μετέπειτα αυτοκαταστροφικός) Μαραντόνα έκανε επανάσταση ανάλογη… της Κούβας του Φιδέλ, κατακτώντας τον τίτλο το ’87…
Το σκάνδαλο του ‘88
…για να τον απωλέσει, με απίθανο τρόπο, ένα χρόνο μετά. Έχασε… δικό της πρωτάθλημα καίτοι από τον Ιανουάριο είχε ξεφύγει βαθμολογικά ούσα αήττητη. Κι όμως, στα τελευταία πέντε ματς έφερε… μονάχα μια ισοπαλία, συν τέσσερις ήττες, με τον τίτλο να καταλήγει στη Μίλαν του ανερχόμενου Σίλβιο Μπερλουσκόνι, του Αρίγκο Σάκι και των «τριών Ολλανδών» (Φαν Μπάστεν, Ράικαρντ και Γκούλιτ).
Ένα χρόνο μετά τη νίκη του νότου (Νάπολι) επί του βορρά, το scudettο επέστρεφε στα πέριξ του για λογαριασμό των «ροσονέρι» που, κακά τα ψέματα: δεν το κέρδισαν, οι «παρτενοπέι» το έχασαν.
Turning point αποτέλεσε η 3η Ιανουαρίου 1988, στο «Σαν Σίρο». Πρώτη ήττα για τη Νάπολι, 3-1 από τη Μίλαν, «όργια» Ρουντ Γκούλιτ στο γήπεδο. Ελάχιστοι πίστεψαν ότι ο Μαραντόνα δεν θα αναδεικνυόταν εκ νέου πρωταθλητής Ιταλίας. Άλλωστε πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος, με τη νίκη να δίνει δύο βαθμούς τότε, η Νάπολι ήταν στο +4 από τη Μίλαν και θα την υποδεχόταν στο «Σαν Πάολο» την προτελευταία αγωνιστική. Όλα έδειχναν νέο θρίαμβο της ομάδας του Οτάβιο Μπιάνκι. Φευ.
Η Νάπολι αίφνης έκανε τέσσερις ήττες στις τελευταίες πέντε αγωνιστικές, ανάμεσά τους και με 3-2 από τη Μίλαν. Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγα χρόνια να εξηγηθεί, επίσημα, το γιατί: από καταθέσεις μαρτύρων σε δίκες μαφιόζων. «Η Καμόρα, η Κόζα Νόστρα, η Ντραγκέτα, άπασες είχαν ποντάρει στη Μίλαν και δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να μην κατακτήσει εκείνο το πρωτάθλημα». Κυριότερη αποκάλυψη, αυτή του Σαλβατόρε Μπάνι, βασικού τότε στη Νάπολι. Και είχε, μέσα 90s, να πει πολλά: για το σπάσιμο του αυτοκινήτου του Μαραντόνα, για τις επισκέψεις στα σπίτια παικτών, για τα απειλητικά τηλεφωνήματα. Τα κατάθεσε αλλά στο δικαστήριο αρνήθηκε τα πάντα…
Ο λόγος; Ένας αδιανόητα στυγνός εκβιασμός: η σύληση του τάφου του 3χρονου γιου του, που είχε χάσει τη ζωή του σε δυστύχημα με αυτοκίνητο τον Οκτώβριο του 1992. Ο Μπάνι αρνήθηκε την αρχική του κατάθεση και ο γιος του επέστρεψε, λίγες ημέρες μετά, στη μόνιμη κατοικία του…
Γενικώς η Μαφία είχε «δεμένη» από παντού τη Νάπολι, ομάδα της πόλης όπου έδρευε (και διαφέντευε). Οπως χρόνια αργότερα παραδέχθηκε ο Μαραντόνα, είχε φτάσει στο σημείο να μεταφέρει ναρκωτικά στις αποσκευές του, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών. Ποιος θα τολμούσε να τον ελέγξει, άλλωστε; Μέχρι και με τα κολομβιανά καρτέλ και τον Πάμπλο Εσκομπάρ συνδέθηκε χάρη στον τότε μάνατζέρ του, Γκιγέρμο Κόπολα.
Η εκδίκηση
Η ευκαιρία να αποδοθεί… ηθική δικαιοσύνη για το πρωτάθλημα του 1988, χάθηκε δικαστικά αλλά νωρίτερα, στο γήπεδο η Νάπολι είχε προλάβει να εκδικηθεί τη Μίλαν. Πώς; Με το να της πάρει ένα scudetto που έμοιαζε χαμένο το 1990, όταν οι ρόλοι αντιστράφηκαν.
8 Απριλίου 1990: παίζουν Μπολόνια – Μίλαν και Αταλάντα – Νάπολι. Οι «ροσονέρι» μένουν στο 0-0 στο «Ρενάτο νταλ’ Αρα» και το ίδιο συμβαίνει και στο Μπέργκαμο. Ωστόσο ένα κέρμα από οπαδό της Αταλάντα βρίσκει τον Αλεμάο στο κεφάλι, ο Βραζιλιάνος πέφτει, ο γιατρός της Νάπολι του λέει να μην σηκωθεί, να δηλώσει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει. Και το κάνει. Αποτέλεσμα; Το 0-0 γίνεται, όπως προέβλεπε ο νόμος, 2-0 στα… χαρτιά.
Μίλαν και Νάπολι ήταν, πια, ισόβαθμες και την προτελευταία αγωνιστική θα κριθούν όλα. Ξανά με αμφισβητούμενο τρόπο. Την ώρα που η παρέα του Μαραντόνα περνάει με 4-2 από τη Μπολόνια, αυτή των τριών Ολλανδών χάνει στη Βερόνα, σε ματς όπου έχασε με αποβολές τους Ράικαρντ, Φαν Μπάστεν, Κοστακούρτα, ως και τον προπονητή Αρίγκο Σάκι. Στο Μιλάνο βράζουν, στη Νάπολη τρελαίνονται, στην υπόλοιπη Ιταλία κάνουν λόγο για… ισοπαλία. Η Νάπολι ήταν ξανά πρωταθλήτρια Ιταλίας. Για δεύτερη και, τελευταία ως σήμερα, φορά.
Το τέλος
Από το καλοκαίρι του 1990 και εν μέσω του Μουντιάλ της Ιταλίας και του… δράματος της Νάπολη (σ.σ. μα τι παιχνίδια παίζει η ιστορία…) άρχισε να γράφεται το τέλος του κύκλου της Νάπολι.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο η Ιταλία χωρίστηκε… στη μέση με τον ημιτελικό των «ατζούρι» με την Αργεντινή στη Νάπολη, όπου 70.000 κόσμου υποστήριζε την παρέα του Μαραντόνα και όχι την πατρίδα του. Η πρόκριση της «αλμπισελέστε» στον τελικό, στα πέναλτι, μετέτρεψε τον Ντιέγκο σε persona non grata στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας ενώ ο Αργεντινός άρχισε πια να έχει σοβαρά προβλήματα με τον εθισμό του. Μετά τον Ντιέγο, που το 1991 πήγε (εκπλήσσοντας άπαντες) στη Σεβίλλη, σύντομα, την πόρτα της εξόδου άνοιξαν και τα υπόλοιπα αστέρια της ομάδας, που πλέον επέστρεφε στην προ 1984 μετριότητα.
Οι οικονομικοί περιορισμοί σε μία περίοδο «παχιών αγελάδων» για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έφεραν τη Νάπολι στη Serie B το 1998, έχοντας κερδίσει μόλις δύο παιχνίδια σε όλη τη σεζόν. Έκτοτε, ποτέ ξανά δεν θα ήταν ίδια και το 2004 διαλύθηκε, μιας και με χρέη 70 εκατ. ευρώ χρεοκόπησε. Τότε πήρε πρωτοβουλία ο πετυχημένος Ναπολιτάνος παραγωγός ταινιών, Αουρέλιο ντε Λαουρέντις και επανίδρυσε τον σύλλογο υπό νέα επίσημη επωνυμία (Napoli Soccer), αφού η ομοσπονδία δεν επέτρεψε τη χρήση του προηγούμενου ονόματος. Μάλιστα, τοποθέτησε την ομάδα στη Serie C1 και μέχρι το 2007 είχε επιστρέψει στη Serie A.
Ο, δε, Μαραντόνα ενεπλάκη για τα καλά στα πλοκάμια της Μαφίας που του προσέφερε απλόχερα ναρκωτικά και γυναίκες. Ο Καρμίνε Τζουλιάνο, ο πανίσχυρος μάαντζερ το έπαιζε στενός φίλος του Αργεντίνου και παντοτινός προστάτης προσφέροντας του πανάκριβα σπορ αυτοκίνητα, χρυσαφικά, ουσίες και μια αστραφτερή ζωή που δεν φανταζόταν μπροστά του. Επιπλέον όταν άρχισαν να δημοσιοποιούνται σκάνδαλα για παράνομα τέκνα – και μάλιστα την παραμονή της άφιξης της τότε αρραβωνιαστικιάς και μετέπειτα συζύγου του Μαραντόνα. Έτσι κατάφεραν να τον έχουν του χεριού τους. Κι όόταν αποκαλύφθηκαν κιλά από κοκαΐνη στις βαλίτσες του το σκάνδαλο ανάγκαζε τον Μαραντόνα να κρατήσει το στόμα του κλειστό, ακόμα και αν ο ίδιος υποστήριζε πως όλο το κόλπο ήταν στημένο.
Ήταν; Η αρχή του τέλους στην καριέρα του Αργεντινού καταγράφεται στις 17 Μαρτίου 1991. Την ημέρα εκείνη περνάει από έλεγχο ντόπινγκ, μετά από τον αγώνα πρωταθλήματος της Νάπολι κόντρα στην Μπάρι. Στον οργανισμό του εντοπίστηκαν ίχνη κοκαΐνης και στις 7 Απριλίου ανακοινώνεται η ποινή του για χρήση απαγορευμένων ουσιών: 15 μήνες τιμωρία.
Του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 14 μηνών και πρόστιμο, ενώ στο ίδιο διάστημα της απουσίας του από τα γήπεδα, έχασε και το δικαστήριο για την αναγνώριση του «καρπού» του παράνομου έρωτά του με την Κριστίνα Σινάγκρα. Ήταν μόλις 31 ετών, ένα χρόνο νωρίτερα έχασε για πολύ λίγο το δεύτερο σερί Παγκόσμιο Κύπελλο κι όμως η καριέρα του έμοιαζε να είχε τελειώσει.
Δεν το έβαλε κάτω και όσο κυλούσαν οι μέρες, προσπαθούσε να διατηρηθεί σε μία στοιχειώδη φόρμα, αφού δεν μπορούσε να κρατηθεί εκτός γηπέδων. Όταν πλησίασε η λήξη της τιμωρίας, η Σεβίλλη εμφάνισε ξαφνικό ενδιαφέρον για το αριστερό πόδι του «μάγου». Η κινητικότητα των Ανδαλουσιάνων δεν ήταν τόσο περίεργη. Μόλις είχαν πουλήσει τον Ιβάν Ζαμοράνο στη Ρεάλ και χρειάζονταν επιθετική ενίσχυση. Έχοντας στον πάγκο τους από εκείνο το καλοκαίρι τον Κάρλος Μπιλάρδο, το παζλ έμοιαζε να συμπληρώνεται.
Οι Ισπανοί απευθύνθηκαν στη Νάπολι, η οποία κατείχε ακόμα τα οικονομικά δικαιώματα του παίκτη, αφού το τελευταίο συμβόλαιο που είχε υπογράψει, ολοκληρωνόταν τον Ιούνιο του 1993. Οι διαπραγματεύσεις διήρκεσαν 88 ημέρες και κατέληξαν σε συμφωνία.
Ο Μαραντόνα είχε φύγει από τη Νάπολι αλλά το πνεύμα του δεν άλλαξε ποτέ στέγη, αποτελώντας το μόνιμο ίνδαλμα των τιφόζι των «παρτενοπέι» ως και σήμερα, ένα χρόνο μετά τον πρόωρο χαμό του.
