Παγκοσμίως έχει γίνει συνείδηση, προπαγανδιστικά, ότι η Βόρεια Κορέα αποτελεί τον άξονα του κακού και «Κιμ πάτα το».
Θυμήθηκα το εξής, βλέποντας στο ημερολόγιο ότι σαν σήμερα το 2011 πέθανε ο γιος του ιδρυτή της χώρας και πατέρας του σημερινού «ηγέτη» Κιμ Τζονγκ Ιλ.
Ο Κιμ Τζονγκ Ιλ προσπάθησε να βελτιώσει τις σχέσεις της χώρας του με τη Νότια Κορέα και έκανε συνάντηση το 2000 με τον τότε Νοτιοκορεάτη πρόεδρο Κιμ Ντε τζουνγκ.
Πάλεψε και με τις ΗΠΑ ενώ από το 2005 ο Τζορτζ Μπους τον είχε συμπεριλάβει στις χειρότερες λίστες. Κι όμως, επί Μαντλίν Ολμπράιτ πήγε να γίνει… το αδιανόητο: ο Κιμ είχε ζητήσει από τον Μπιλ Κλίντον να επισκεφτεί τη Βόρεια Κορέα, ο Μπιλάρχης έστειλε την τότε υπουργό Εξωτερικών στην Πιονγκγιάνγκ (το 2000) και οι δύο χώρες σχεδόν τα βρήκαν: οι Βορειοκορεάτες θα ανέστειλαν το πυρηνικό τους πρόγραμμα (και για να πείσουν, γκρέμισαν μάλιστα κι ένα εργοστάσιο) και θα λάμβαναν σε αντάλλαγμα πετρέλαιο, εκατομμύρια τόνους τρόφιμα και άλλες βοήθειες, ωστόσο οι διαπραγματεύσεις ναυάγησαν όταν άλλαξε η προεδρία κι ανέλαβε ο Μπους τζούνιορ, που τους κατηγόρησε για εμπλουτισμό ουρανίου. Τόσο αληθές, όσο ότι το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν είχε πυρηνικά. No deal λοιπόν..
Αργότερα, ο Μπαράκ Ομπάμα έτεινε χείρα φιλίας και προσπάθησε να ξεκινήσει διάλογο, αναμεμειγμένο όμως με κυρώσεις. Ωστόσο ο θάνατος του Κιμ Τζονγκ Ιλ έφερε στην εξουσία τον γιο του Κιμ Τζονγκ Ουν και η Πιονγκγιάνγκ επιτάχυνε τις πυρηνικές της δοκιμές. Η μεγαλύτερη ευκαιρία είχε χαθεί.
