20 Δεκεμβρίου 1992. Ο Ολυμπιακός του Γιάννη Ιωαννίδη νικά 66-50 τον Αρη στο Αλεξάνδρειο, καταρρίπτοντας τη δεκαετή παράδοση που ήθελε τους «κίτρινους» να μη χάνουν εντός έδρας από ομάδες του Λεκανοπεδίου.
Το καλοκαίρι του 1991 μετά από ένα χρόνο από το «διαζύγιο» του με τους «κίτρινους», ο Γιάννης Ιωαννίδης, που είχε οδηγήσει τον Άρη στην κατάκτηση 8 Πρωταθλημάτων Ελλάδας (από το 1979 έως το 1990), 5 Κύπελλων και τρεις φορές στην συμμετοχή στο Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, έπεισε τον Σωκράτη Κόκκαλη να ασχοληθεί ενεργά και να αναλάβει χορηγός του Ολυμπιακού και εκείνος πήρε το «τιμόνι» των «ερυθρόλευκων», που στο Πρωτάθλημα της προηγούμενης σεζόν είχαν τερματίσει 8οι και είχαν κατακτήσει τον τελευταίο τίτλο τους (το Κύπελλο Ελλάδας) το 1980.
Ο «ξανθός» έκανε μόνο μια εντυπωσιακή μεταγραφή, εκείνη του Ζάρκο Πάσπαλι, που προερχόταν από το άτυχο πέρασμα του από το Σαν Αντόνιο, πήρε αρκετούς νέους Έλληνες παίκτες (Μπάμπης Παπαδάκης από Φίλιππο, Αντώνης Σταμάτης από Πανελλήνιο κ.α.), τον 18χρόνο Φράνκο Νάκιτς και έπεισε τον Βαγγέλη Αγγέλου να επιστρέψει στην ομάδα. Αποφάσισε, επίσης, ο Ολυμπιακός, να μετακομίσει από τις «λαμαρίνες» του Παπαστράτειου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας γιατί: «Οι μεγάλες ομάδες γίνονται στα μεγάλα γήπεδα». Έθεσε, ακόμη, ως στόχο να: «Βγούμε Πρωταθλητές στα εισιτήρια και να ξυπνήσω τον…κοιμώμενο «κόκκινο» γίγαντα».
Το κλείσιμο της σεζόν 1991-92 ήταν ιδανικό για τον Ολυμπιακό. Η έξοδος στην Ευρώπη ισοδυναμούσε με… πρωτάθλημα καθώς, πέρα από το αυτονόητο της επιτυχίας για ένα κλαμπ που από 8ο μέσα σε ένα χρόνο έφτασε να είναι φιναλίστ, το σημαντικότερο ήταν ότι το όραμα όχι μόνο έμενε ζωντανό, ολοζώντανο, αλλά και η κάψα του κόσμου και της διοίκησης όλο και μεγάλωνε.
Για την επόμενη χρονιά οι στόχοι θα ήταν ακόμα μεγαλύτεροι και η ομάδα θα είχε την ευκαιρία να συνεχίσει να βρίσκεται σε τροχιά προόδου.
Όταν ξεκίνησαν οι μεταγραφές το καλοκαίρι του ’92 οι περισσότεροι περίμεναν φοβερά και τρομερά πράγματα από τον Ολυμπιακό. Λεφτά υπήρχαν άλλωστε… Όμως εκείνο το καλοκαίρι άλλοι έκλεψαν τις εντυπώσεις.
Ο Παναθηναϊκός, που είχε μείνει εκτός Ευρώπης, απέκτησε τους Γκάλη, Κόμαζετς, Βράνκοβιτς και Σοκ, ο Άρης του Στηβ Γιατζόγλου τον Ρόι Τάρπλει και ο ΠΑΟΚ που ξεκινούσε από θέση ισχύος από την προηγούμενη χρονιά προσέθετε στο mix έναν πρωταθλητή ΝΒΑ, τον Κλιφ Λέβινγκστον. Στην πορεία προστέθηκε και ο Πανιώνιος στην παρέα των ομάδων που πήγαν πόντο-πόντο στο πρωτάθλημα, ο Βλάντο Τζούροβιτς έφερε ένα πολύ δυνατό δίδυμο ξένων: τον Μπόμπαν και τον μετέπειτα σημαντικό ΝΒΑερ Πι Τζέι Μπράουν.
Και ο Ολυμπιακός; Αρχικά ταλαιπωρήθηκε πολύ στην εύρεση δεύτερου ξένου που για πρώτη φορά ήρθε στην Α1 εκείνη την χρονιά. Είπαμε για τις προσδοκίες, πολλά ακούστηκαν, ο Τομ Γκουλιότα υπήρξε το πιο ηχηρό σενάριο της εποχής κάποιοι λένε ότι έκανε και μια βόλτα με το κότερο του Σωκράτη Κόκκαλη πριν πάρει το καπελάκι του και πάει για να υπογράψει στους Μπούλετς…) αλλά ο καιρός περνούσε και η αναποφασιστικότητα του Ιωαννίδη δεν ήταν καθόλου βοηθητική. Έφτασε Οκτώβριος μέχρι οι «ερυθρόλευκοι» να πάρουν παίκτη και όταν τελικά ήρθε ο Ροντ Χίγκινς αντιμετωπίστηκε με σχετική καχυποψία.
Πέρα από τον δεύτερο ξένο ο Ολυμπιακός επέλεξε μια συγκεκριμένη τακτική εκείνο το καλοκαίρι: εμπιστοσύνη στους νέους για την δημιουργία κορμού. Ο κόουτς αποφάσισε να στηρίξει τους δυο μικρούς που είχε αποκτήσει η ομάδα αρκετό καιρό πριν (οι οποίοι περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους μένοντας έξω την προηγούμενη χρονιά): Ντράγκαν Τάρλατς και Μίλαν Τόμιτς.
Ο Τάρλατς είχε φήμη σπουδαίου ταλέντου και ο Τόμιτς αν και όχι τόσο διαφημισμένος άρεσε στον Ιωαννίδη γιατί όπως έλεγε, του θύμιζε τον εαυτό του όταν έπαιζε. Ο Ολυμπιακός τους εμπιστεύτηκε φανέλα βασικού, πράγμα τρομερά φιλόδοξο αν αναλογιστεί κανείς τι παίκτες είχαν οι υπόλοιπες ομάδες εκείνη την χρονιά σε αυτές τις θέσεις: Τάρπλεϊ – Φασούλας – Βράνκοβιτς και Κόρφας – Γιαννάκης – Σοκ. Μαζί τους ήρθε και ο Φράνκο Νάκιτς, γιος του προπονητή του πόλο Άντε Μίλε Νάκιτς, βέβαια λίγο πιο άγουρος τότε…
Παράλληλα ο Ιωαννίδης ανέβασε επίσης τον Γιώργο Σιγάλα στην πρώτη πεντάδα σε ρόλο αμυντικού εξολοθρευτή. Αυτοί μαζί με Φασούλα και Μπακατσιά ήταν η βάση του Ολυμπιακού για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Οι βασικοί της προηγούμενης χρονιάς Ελληνιάδης, Σταμάτης, Καμπούρης, Παπαδάκος θα έρχονταν από τον πάγκο ενώ αποκτήθηκε και ο Γιώργος Λημνιάτης φτιάχνοντας έναν πυρήνα νέων παιχτών που ο Ολυμπιακός επένδυσε πάνω τους, μαζί βέβαια με τον Ζάρκο Πάσπαλι.
Το 1992-93 ο Ολυμπιακός δεν έπειθε και πολλούς πάντως στην αρχή της χρονιάς. Ο Ροντ Χίγκινς ήταν μεν καλός παίκτης και ήξερε μπάσκετ αλλά ο ανταγωνισμός είχε αυξηθεί και δεν ήταν εύκολο ο Πάσπαλι να βάζει συνέχεια 30άρες. Ο Ολυμπιακός έκανε… μπαμ ότι χρειαζόταν έναν ακόμα σκόρερ να βάλει ένα χεράκι και λίγο πριν την πρεμιέρα των ομίλων στην Ευρώπη, άρα και λίγο πριν το όριο για αλλαγή, έφερε τον Γουόλτερ Μπέρι. O Truth μπήκε κατευθείαν με την Εστουδιάντες και έδειξε ότι ήταν ο σωστός παίκτης στο σωστό μέρος.
Στην Α1, η ομάδα είχε γκελάρει με την Δάφνη και μαζί με τις φυσιολογικές ήττες σε Γλυφάδα και Αλεξάνδρειο από Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ δεν ήταν σε θέση να χτυπάει πρωτιές. Το δε διπλό επί του (χωρίς Τάρπλεϊ) Άρη ρεφαρίστηκε από την ήττα από τον ΠΑΟΚ μέσα στο ΣΕΦ στο ματς που εμφανίστηκαν τα ιπτάμενα σιφόνια και ο Ιωαννίδης έδωσε το σακάκι του στον Τσανίδη.
Μέσα σε όλα υπάρχει και το καλύτερο ματς της σεζόν μέχρι εκείνη την στιγμή. Το 89-72 επί του Άρη στο ΣΕΦ με… 37/37 βολές(!). Η, δε, ήττα από τον Ηρακλή στο Ιβανώφειο την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου της Α1 ρίχνει τον Ολυμπιακό στην 4η θέση: με Άρη προημιτελικό και με ΠΑΟΚ, με μειονέκτημα, ημιτελικό. Είναι από τις ελάχιστες φορές που ο Ιωαννίδης έκανε την αυτοκριτική του μετά από εκείνο το ματς λέγοντας ότι είναι η πρώτη φορά που πήρε ματς αψήφιστα και ότι δεν ήταν εύκολο να επαναφέρει την ομάδα μετά τα ματς με την Λιμόζ, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει.
Νίκησε τον Αρη με 2-1 στη σειρά (με πρώτο ματς στην ουδέτερη Χαλκίδα ελέω τιμωρίας) και στα ημιτελικά εκμεταλλεύτηκε σε όλη τη σειρά τα προβλήματα του ΠΑΟΚ. Στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό έχασε το πρώτο, έκανε πάρτι κάτω από τα καλάθια στο δεύτερο ματς στο Περιστέρι (Βράνκοβιτς απόντος) και έκανε το break στην Γλυφάδα στο επόμενο ματς με κρυφό άσο στο μανίκι του «ξανθού» τον Αντώνη Σταμάτη που ολοκλήρωσε αυτό που άρχισε ο Σιγάλας στο μαρκάρισμα του Γκάλη.
Ο Παναθηναικός διαμαρτυρόμενος για την διαιτησία δεν κατέβηκε στο τέταρτο ματς αλλά αυτό δεν μπορούσε να επισκιάσει την επιτυχία των «ερυθρολεύκων». Με ένα εσωτερικό διπλό στο Φάληρο και τα μπαλέτα του Διογένης πρώτη πίστα, ο Ολυμπιακός σήκωσε το πρώτο του πρωτάθλημα μετά από 15 χρόνια…
