Menu

Ο μαχητής Γιώργος Μόσχος που έπαιζε μπάσκετ ενώ είχε καρκίνο

Μποζιονέλος δημοσιογράφος

Μποζιονέλος δημοσιογράφος

Ο Γιώργος Μόσχος πάλεψε για περισσότερα από δύο χρόνια με το «θηρίο» που λέγεται καρκίνος, όμως στις 28 Δεκεμβρίου, σαν σήμερα, 1966 «λύγισε». Σε ηλικία μόλις 29 ετών, ο πλέι μέικερ της ομάδας μπάσκετ της ΑΕΚ «έφυγε» από τη ζωή, καταβεβλημένος από τη σκληρή μάχη που είχε δώσει και περιλάμβανε τακτικά ταξίδια στο Λονδίνο για χημειοθεραπείες – εν αγνοία των συμπαικτών του! Για να τιμήσει τη μνήμη του, η ΑΕΚ είχε δώσει το όνομά του στο παλιό κλειστό γυμναστήριό της.

Διαβάστε επίσης: Περί Βοτανικού και διπλής ανάπλασης, ποια η άποψη του Μποζιονέλος δημοσιογράφος;

Ο Μόσχος δεν ήταν ποτέ ένας απλός παίκτης για την ΑΕΚ. Ήταν ο άνθρωπος που ατσάλωσε την ιστορία της, με την αυτοθυσία του να μνημονεύεται ακόμα και στις μέρες μας, αφού έπαιζε στο υψηλότερο επίπεδο αν και είχε προσβληθεί από καρκίνo.

Υπήρξε η καρδιά της σπουδαίας ΑΕΚ, η οποία είχε ολοκληρώσει την πορεία της με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1968. Ο Μόσχος δεν έζησε για να το δει αυτό, tο πνεύμα του όμως ήταν με την ομάδα, με τους συμπαίκτες του να ατσαλώνονται από την απώλειά του και να παίζουν και για αυτόν.

«Ρε γαμώτο… Θέλω να παίξω, αλλά δεν έχω άλλες δυνάμεις», είπε στους συμπαίκτες του στο ημίχρονο, Μάρτη του ’66, στο Μιλάνο και στον ημιτελικό με τη Σλάβια. Και προκάλεσε σοκ. Ανατριχίλα. Η κρυφή χημειοθεραπεία στο Λονδίνο, από το οποίο άλλωστε ταξίδεψε μονάχος για να προλάβει τους αγώνες, είχε αρχίσει να τον εξαντλεί. Υπερήφανος όμως. Έκρυβε για μήνες το βάσανο. Ο γιατρός Δημήτρης (Μίμης) Γιαννακόπουλος και ο προπονητής Μίσσας Πανταζόπουλος από την ομάδα γνώριζαν μόνο. Τους είχε ξορκίσει να μην πουν τίποτε, έχοντας επιλέξει μόνος τον ανηφορικό δρόμο. Για να μη ρίξει στα Τάρταρα το φρόνημα των συμπαικτών του…

Δείτε επίσης: Ενα από τα καλύτερα κείμενα του Μποζιονέλος δημοσιογράφος

Ολοι μαζί έκαναν πράξη την υπόσχεση για αγωνιστική εκδίκηση επί της Σλάβια και τού αφιέρωσαν το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης του ’68 στο Καλλιμάρμαρο, μια υπόσχεση, που «υπεγράφη» με τα δάκρυά τους σ’ εκείνη τη μεγάλη αγκαλιά του ’66 στην Ιταλία.