“Νενικήμαμεν. Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου”.
Σαν σήμερα, 19 Νοεμβρίου 1948, οι μοναρχοφασίστες εκτελούν (δολοφονούν) τον ήρωα της Εθνικής Αντίστασης, και βασικό ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, Νίκο Γόδα. Ο Γόδας γεννήθηκε το 1921 στο Αϊβαλί. Μετά τη Mικρασιατική Καταστροφή η προσφυγική του οικογένεια πέρασε στη Μυτιλήνη, στην Κρήτη και τελικά στην Κοκκινιά. Εργάστηκε στην ταβέρνα της οικογενείας του. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία, στις αλάνες, με συνομηλίκους του.
Όταν πλέον φάνηκε το σπουδαίο ποδοσφαιρικό ταλέντο του, αγωνίστηκε στον Άρη, μια απο τις ομάδες της Κοκκινιάς και κατόπιν στον Κεραμεικό Καμινίων, σωματείο του ομώνυμου εργοστασίου. Μετά την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την περίοδο της κατοχής, ο Γόδας παίρνει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, που ήταν η μεγάλη αγάπη της ζωής του και το παιδικό του όνειρο. Το 1942 είναι πλέον βασικός μεσοεπιθετικός των ερυθρολεύκων, αγωνίζεται δίπλα στον Βάζο, τον Αναματερό, τον Συμεωνίδη, τον Γραμματικόπουλο, και σκοράρει για πρώτη φορά ως ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού σε βάρος του Εθνικού και στη συνέχεια και απέναντι στον Απόλλωνα.
Με τις ενέργειές του στον αγωνιστικό χώρο, από την θέση του “έξω δεξιά”, ξεσήκωνε την εξέδρα και κέρδιζε τον θαυμασμό συμπαικτών και αντιπάλων. Ο θρύλος του Ολυμπιακού Αντρέας Μουράτης έλεγε χαρακτηριστικά ότι ο Γόδας “καλλιτέχνιζε”. Τον Μάιο του 1943 ξεκινά βασικός στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού, στον τελικό του τουρνουά που διοργανώνει ο Δήμος Πειραιά με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό.
Τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους είναι πρωταγωνιστής στον τελικό αγώνα του Κυπέλλου Χριστουγέννων, όταν ο Ολυμπιακός κερδίζει τον Παναθηναϊκό με 5-2.
Αρχές του ’45, αμέσως μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, αφού περιπλανήθηκε με το λόχο του στα Βίλια, στη Βοιωτία, στην Αράχοβα, στη Λαμία, ο Γόδας, άρρωστος από πνευμονία, επιστρέφει στην Αθήνα, για πρώτη φορά μετά τα Δεκεμβριανά. Τον καρφώνουν οι ρουφιάνοι των Μανιάτικων Πειραιά, Λουκάς και Δημήτρης Κασιδιάρης και συλλαμβάνεται. 13 Ιουλίου 1945, ο Γόδας και άλλοι 10 συναγωνιστές του, καταδικάζονται σε θάνατο. Φυλακίζεται στις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινα, όπου συμμετέχει στην ποδοσφαιρική ομάδα των κρατουμένων.
Στη φυλακή της Κέρκυρας έμεινε τρία χρόνια. Στις φυλακές βασανίστηκε αλλά δεν υπέγραψε δήλωση. Όσο βρισκόταν στη φυλακή, η διοίκηση του Ολυμπιακού δεν έκανε την παραμικρή κίνηση να τον γλιτώσει, εξαιτίας της πίστης του στις ιδέες του. “Όπως έστρωσε να κοιμηθεί” είπε, ο βιομήχανος – τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού Μιχάλης Μανούσκος.
Ακόμα και λίγο πριν το απόσπασμα, σχεδίαζε, με άλλους Πειραιώτες πώς θα στήσουν ξανά την ομάδα όταν βγουν από τη φυλακή. Το τελευταίο βράδυ πριν την εκτέλεση, ο διοικητής των φυλακών του ζήτησε ξανά να αποκηρύξει τα ιδεολογικά του πιστεύω. Αρνήθηκε, όπως είχε κάνει σε όλη την πορεία του.
Χαράματα 19ης Νοεμβρίου του 1948 οδηγείται στο απόσπασμα. Τα τελευταία λόγια του ήταν: “Νενικήμαμεν. Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου”.”Eχεις κάποια τελευταία επιθυμία;” τον ρώτησαν και, με φωνή που δεν πρόδιδε φόβο ούτε ταραχή, αποκρίθηκε:
“Έχω. Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν τη χαριστική βολή”. Ο Σταμάτης Σκούρτης, συγκρατούμενος του, γράφει για την εκτέλεση: «Ο ήλιος σκάει πίσω απ’ τα βουνά και δεν ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο, η φανέλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος, που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνισαν απ’ το αίμα, ή ο ήλιος»”.
Ήταν μόλις 27 χρονών. Σήμερα, εποχή του “no politica” όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά και στη ζωή, το παράδειγμα του Κομμουνιστή Νίκου Γόδα θα θυμίζει σε όλους μας πως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να έχεις πολιτική ταυτότητα, θέση για όσα συμβαίνουν γύρω μας, να μην κλείνεις τα μάτια στην αδικία, να δίνεις το χέρι σου σε αυτόν που θέλει να σηκωθεί. Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που ταυτίστηκε με το λαϊκό κόσμο και τους εργάτες στον Πειραιά. Δεν ήταν, ούτε είναι, ούτε θα είναι οι εκάστοτε ιδιοκτήτες του, με τα πολιτικά και επιχειρηματικά παιχνίδια στις πλάτες των φίλων της ομάδας. Ο Ολυμπιακός είναι η ερυθρόλευκη φανέλα του Κομμουνιστή Νίκου Γόδα, που με αυτή έφτασε στο εκτελεστικό, μένοντας πιστός στο Κομμουνιστικό Κόμμα, και όχι ο βιομήχανος Μανούσκος, ιδιοκτήτης τότε της ομάδας, που δεν έκανε τίποτα για να τον σώσει. Παρόμοια ισχύουν και για την ιστορία άλλων ομάδων, στην Ελλάδα και τον κόσμο.
