9 Ιανουαρίου 1968. Αυτοκτονεί ο 27χρονος Ιάπωνας μαραθωνοδρόμος, Κοκίτσι Τσουμπουράγια, λόγω της απογοήτευσής του για έναν τραυματισμό που δεν του επέτρεπε να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού.
«Δεν μπορώ να τρέξω πια», γράφει και κάνει χαρακίρι ο τρίτος Ολυμπιονίκης του μαραθωνίου στο Τόκιο…
Γεννήθηκε στην πόλη Σουκαγκάβα της επαρχίας Φουκουσίμα στις 13 Μαΐου 1940. Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων ασχολήθηκε με τον στίβο και μετά την περάτωση των σπουδών του το 1958 κατατάχθηκε στον ιαπωνικό στρατό, όπου καλλιέργησε περισσότερο το ταλέντο του στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων. Αναδείχθηκε επανειλημμένα πρωταθλητής Ιαπωνίας στους δρόμους των 5.000 και 10.000 μέτρων, όπου κατείχε και τα σχετικά ρεκόρ.
Η πρώτη μεγάλη πρόκληση στην καριέρα του ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο (10-24 Οκτωβρίου 1964). Ο μικρός το δέμας Ιάπωνας πρωταθλητής (1.63 ύψος, 54 κιλά) προετοιμάστηκε κατάλληλα για να πάρει μέρος στα 10.000 χιλιόμετρα και στον Μαραθώνιο, όπου ήλπιζε ότι θα νικήσει μέσα στην πατρίδα του για να δώσει μεγάλη χαρά στους συμπατριώτες του.
Στις 14 Οκτωβρίου ο Τσουμπουράγια έκανε καλή εμφάνιση και τερμάτισε 6ος στα 10.000 μέτρα, με επίδοση 28:59.4. Στις 21 Οκτωβρίου πήρε μέρος στον μαραθώνιο, πιστεύοντας, όπως και όλοι οι Ιάπωνες, ότι θα κόψει πρώτος το νήμα. Όμως, λογάριαζε χωρίς τον Αιθίοπα Αμπέμπε Μπικίλα, ο οποίος υπερασπίστηκε το χρυσό της Ρώμης πριν από τέσσερα χρόνια, τερματίζοντας πρώτος και με διαφορά (2:12:11.2). Ο Τσουμπουράγια, εμφανώς καταπονημένος, μπήκε δεύτερος στο στάδιο, με διαφορά 25 μέτρων από τον Άγγλο Μπέιζιλ Χέιτλι (2:16:19.2), ο οποίος τον προσπέρασε εύκολα, αφήνοντάς τον στην τρίτη θέση με επίδοση 2:16:22.8.
Ο Τσουρουμπάγια ήταν ο μοναδικός Ιάπωνας αθλητής στίβου που κέρδισε μετάλλιο στη διοργάνωση του 1964. Και εκείνο το πρωινό, έντρομοι οι συνάδελφοί του στον Αυτοκρατορικό στρατό αντίκρισαν το πτώμα του. Είχε κόψει την καρωτίδα του με ξυράφι αφήνοντας δίπλα μια λυρική επιστολή με παραλήπτες τον αυτοκράτορα, αλλά και τους δικούς του.
Κατέληγε με τη φράση: «Είμαι πολύ κουρασμένος για να τρέξω πια». Στα 28 του χρόνια είχε βάλει ο ίδιος τη γραμμή του τερματισμού. Μόνο που αντί να κόψει το νήμα του έκοψε αυτό της ίδιας του της ζωής…
Τι τον οδήγησε μέχρι εκεί; Στα τέλη του 1967 ο Τσουμπουράγια υποβλήθηκε σε εγχείρηση για να διορθωθεί ένα πρόβλημα στη σπονδυλική του στήλη που τον ταλαιπωρούσε. Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Μεξικού ήταν αμφίβολη έως αδύνατη. Ο μικρόσωμος αθλητής έπεσε σε κατάθλιψη και στις 9 Ιανουαρίου του 1968, με ένα ιδιότυπο χαρακίρι, έβαλε τέλος στη ζωή του. Με ένα ξυράφι έκοψε την καρωτίδα του μέσα στο κέντρο φυσικής αγωγής του ιαπωνικού στρατού, όπου διέμενε. Στο σημείωμα που άφησε έγραφε, μεταξύ άλλων: «Δεν μπορώ να τρέξω πια. Παρακαλώ συγχωρέστε με…».
Μετά το χάλκινο μετάλλιο στο Τόκιο οι πόνοι έγιναν πιο έντονοι. Παράλληλα στο Στρατό, την Πολιτοφυλακή όπως την έλεγαν, αφού τυπικά η Ιαπωνία δεν είχε δικαίωμα να διατηρεί στρατό, του… ψαλίδισαν τα προνόμια. Θέλησε να παντρευτεί κι έπρεπε να πάρει άδεια για να εγκριθεί η σύζυγός του από τους ανωτέρους του. Αυτό ίσχυε και στην Ελλάδα πριν μερικές δεκαετίες. Παράλληλα υποχρεώθηκε να κάνει εγχείρηση στη μέση που δεν έφερε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μεξικό σε λίγους γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Τα προβλήματα έγιναν… βουνό που οδήγησαν γεννημένο στις 13 Μαΐου 1940 αθλητή να βάλει τέλος στη ζωή του.
Αναμφισβήτητα, η κατάκτηση του χάλκινου ολυμπιακού μεταλλίου είναι μεγάλη επιτυχία για οποιονδήποτε αθλητή. Όχι, όμως, για τον Τσουμπουράγια, που θεώρησε ότι δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και πρόδωσε την εμπιστοσύνη των συμπατριωτών του…
