«Ήταν τρομερό θέαμα να βλέπεις αυτόν τον αγαθό γίγαντα, καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Του είπα: ηρέμησε Χουάν. Και πέθανε. Έτσι απλά. Στα χέρια μου».
Έτσι περιέγραψε ο Ντιέγκο Μαραντόνα τις τελευταίες στιγμές του επιστήθιου φίλου του, Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, που «έφυγε» σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια, στις 11 Ιανουαρίου του 1992, σε ηλικία μόλις 29 ετών και προδομένος από την καρδιά του. Ο χαμογελαστός Βούβαλος (Búfalo Funes τον αποκαλούσαν) υπέστη ανακοπή, βυθίζοντας στο πένθος τον ποδοσφαιρικό κόσμο της Αργεντινής. Εις μνήμην του, το στάδιο του Σαν Λουίς, της γενέτειράς του, μετονομάστηκε σε «Estadio Juan Gilberto Funes», ενώ λίγο αργότερα ο δήμος της πόλης έδωσε το όνομά του σε λεωφόρο της περιοχής.
Φόρεσε την φανέλα της εθνικής Αργεντινής 4 φορές, ενώ οι Κολομβιανοί της Μιγιονάριος τον θεωρούν ως ένα απ’ τους μύθους της ομάδας, όπως άλλωστε και οι οπαδοί της Ρίβερ Πλέιτ, χάρη στα γκολ που πέτυχε στους τελικούς του Copa Libertadores.
Από τη Ρίβερ στον Ολυμπιακό
Ο ικανότατος επιθετικός είχε αγωνιστεί στον Ολυμπιακό από τον Δεκέμβριο του 1987 έως το καλοκαίρι του 1989, κερδίζοντας την εκτίμηση των Ελλήνων φιλάθλων. Δεν κάθισε πολύ στο λιμάνι, ούτε δύο χρόνια, αλλά με τα δέκα του γκολ σε 29 αγώνες άφησε το στίγμα του. Αφίχθη τότε από τη Ρίβερ Πλέιτ, έχοντας κατακτήσει το Libertadores και το διηπειρωτικό Κύπελλο του 1986, στην εποχή Κοσκωτά και θαυμάστηκε για τη δύναμη και την εκτελεστική του δεινότητα.
Περιστατικό, χαρακτηριστικό της δύναμης του, που έμεινε στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος: στον αγώνα Κυπέλλου με την ΑΕΚ στις 10 Φεβρουαρίου 1988 στη Νέα Φιλαδέλφεια, όταν κέρδισε στο σπριντ τον αμυντικό της ΑΕΚ, Στέλιο Μανωλά, ο οποίος δεν μπόρεσε να τον ανακόψει ούτε τραβώντας του τη φανέλα. Το παιχνίδι είχε λήξει 3-1 υπέρ του Ολυμπιακού, με τον Φούνες να σκοράρει το τρίτο γκολ με αριστερό πλασέ (Χαντζίδης και Μητρόπουλος ήταν οι σκόρερ των άλλων δύο τερμάτων).
Η ιστορία του δείχνει και κάτι άλλο, το πόσο επιπόλαια έδιναν οι γιατροί της εποχής πιστοποιητικά συμμετοχής σε ποδοσφαιριστές. Από την πρώτη του ομάδα, τη άσημη Ουρακάν του Σαν Λουίς είχε εντοπιστεί το πρόβλημα. Κι όμως συνέχισε να παίξει ποδόσφαιρο, χωρίς τα ιατρικά επιτελεία των άλλων ομάδων να εντοπίσουν το πρόβλημα.
Ο Φούνες άρχισε να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στα 16 του χρόνια. Γυρνούσε από τη μια άσημη ομάδα στην άλλη, ώσπου στα 24 τον εντόπισαν τα λαγωνικά της Μιγιονάριος: 55 γκολ έβαλε σε μιάμιση σεζόν! Η Ρίβερ Πλέιτ πλήρωσε 400.000 για να τον αποκτήσει. Οι Κολομβιανοί έκαναν λόγο για μια επικερδή συμφωνία. Χτυπούσαν το κεφάλι τους στον τοίχο ένα χρόνο αργότερα, όταν έμαθαν ότι ο Ολυμπιακός, τον Ιούλιο του 1988 πλήρωσε 1,1 εκατ. δολάρια για να τον αποκτήσει.
Στο μεσοδιάστημα ο Φούνες με τη Ρίβερ κέρδισε τα πάντα. Το Libertadores με δύο από τα τρία γκολ που έκριναν τους δύο τελικούς κόντρα στην Αμέρικα ντε Κάλι να είναι δικά του, αλλά και το Διηπειρωτικό στο Τόκιο, το πρώτο της ομάδας στο 1-0 επί της ρουμανικής Στεάουα του Άνχελ Ιορντανέσκου.
Στον Ολυμπιακό δεν πέρασε καλά. Λατρεύτηκε από τον κόσμο, αλλά η διοικητική και οικονομική αβεβαιότητα που προκάλεσε στο σύλλογο η φυγή Κοσκωτά τον υποχρέωσαν να μαζέψει τα πράγματά του και να φύγει χωρίς καν να ειδοποιήσει τους Πειραιώτες. Χρειάστηκε ειδική άδεια από τη FIFΑ για να παίξει κατόπιν στη Βέλεζ.
Το 1989 πήγε στη Γαλλία, στη Νις και πριν υπογράψει το νέο του συμβόλαιο, στις καθιερωμένες ιατρικές εξετάσεις, οι γιατροί ανακάλυψαν πρόβλημα στην καρδιά. Του συνέστησαν να σταματήσει το ποδόσφαιρο γιατί κινδύνευε η ζωή του. Στις 27/9/90 ανακοίνωσε και επίσημα ότι αποχωρεί από την ενεργό δράση. Για να περάσει το χρόνο του έτρεξε και σε αγώνες αυτοκινήτων που ήταν το μεγάλο του πάθος.
Ο «Búfalo Funes» όπως τον αποκαλούσαν οι συμπατριώτες του, ο «ταύρος» όπως τον έλεγαν στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 1991 έκανε την πρώτη εγχείρηση. Στις 11 Ιανουαρίου 1992 υποβλήθηκε στην πέμπτη που ήταν και η τελευταία. Δεν άντεξε, έπειτα από λίγο πέθανε.
Η κηδεία του ήταν μια… παρέλαση διάσημων ποδοσφαιριστών ποδοσφαιριστών με επικεφαλής τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο ίδιος λίγο καιρό μετά οργάνωσε φιλανθρωπικό αγώνα τα έσοδα του οποίου δόθηκαν στη γυναίκα του Ιβάνα και στο γιο Χουάμπι.
Τι έγραψε ο Μαραντόνα για τον Φούνες
Ο Φούνες απεβίωσε στην αγκαλιά του «Θεού» του ποδοσφαίρου. Του Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο ίδιος, μάλιστα, αφιέρωσε ένα κομμάτι στο βιβλίο του «Εγώ, ο Ντιέγκο» στον αδικοχαμένο Χουάν:
«Τον Απρίλη του 1992, συνέβη το χειρότερο: ήταν το παιχνίδι προς τιμήν του Φούνες. Του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, ενός εξαιρετικού ποδοσφαιριστή, σε μια στιγμή που έδινε αγώνα επιβίωσης. Σήμερα μπορώ να προσθέσω τον “Μπούφαλο” στη λίστα των καλύτερων μου φίλων. Των πιο καρδιακών… Και δεν πάει πολύς καιρός από τότε που μιλήσαμε και νιώσαμε κοντά, πραγματικά και αληθινά κοντά. Στα τελευταία 15 λεπτά της ζωής του. Είχε εισαχθεί εδώ και καιρό στο νοσοκομείο Γουέμες, με την καρδιά του κατεστραμμένη ο ταλαίπωρος. Ηταν τρομερό θέαμα και πολύ επώδυνο να βλέπεις αυτόν τον άντρακλα, αυτός τον αγαθό γίγαντα καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Ήμασταν κοντά του συνεχώς, και εγώ και η Κλαούδια, και ρωτάγαμε, την Ιβάνα, τη γυναίκα του, αν χρειαζόταν τίποτα, λέγοντάς της πως μπορούσε να βασιστεί επάνω μας. Την τελευταία μέρα, στις 11 Ιανουαρίου του 1992, -έτσι το θέλησαν για μένα η μοίρα και οι βουλές του γενειοφόρου (σ.σ. του Θεού)- εγώ βρισκόμουν εκεί. Εκεί δίπλα στο κρεβάτι του. Με είχε φωνάξει ο Χουάν, ήθελε να με δει. Ονειρευόταν μια κόκκινη Μερσέντες και σκόπευε να την αγοράσει.
Θυμάμαι πως του είπα: Ηρέμησε Χουάν, μίλησα με κάτι φιλαράκια στην αντιπροσωπεία και θα σου την παραγγείλουν. Ησύχασε ο Χουάν. Και πέθανε. Ετσι απλά. Στα χέρια μου έτσι απλά. Γι’ αυτό λέω πως είναι φίλος. Γιατί στις τελευταίες του στιγμές τον ένιωσα κοντά μου. Πολύ κοντά. Πιο κοντά παρά ποτέ. Συνοδεύσαμε την Ιβάνα σε όλες τις φοβερές γραφειοκρατικές διαδικασίες που πρέπει να κάνει κανείς αν πεθάνει κάποιο κοντινό του άτομο. Και μετά πήγαμε στο Σαν Λουίς όπου τον έθαψαν. Από τη στιγμή εκείνη άρχισα να σκέφτομαι πως έπρεπε να δοθεί ένας αγώνας εις μνήμη του. Να κάνουμε κάτι για να τιμήσουμε τον Χουάν και να βοηθήσουμε την οικογένειά του, την Ιβάνα, τον Χουάμπι (σ.σ. Χουάν Πάμπλο), το γιο του, που είχε τα πιο θλιμμένα μάτια που έχω δει ποτέ μου».
