Πέρασαν ακριβώς 84 χρόνια από την πρώτη εκτός έδρας νίκη στην ιστορία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Με δύο γκολ του Κλεάνθη Βικελίδη και ένα του Αντώνη Μηγιάκη είχε επικρατήσει με 3-1 της Παλαιστίνης στο Τελ Αβίβ, στον, κατά σειρά, 30ό αγώνα στην ιστορία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Από το 1929 όμως ως και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έδωσε συνολικά μονάχα 32 αγώνες.
Μάλιστα ο αγώνας ήταν στο πλαίσιο των προκριματικών του Μουντιάλ της Γαλλίας και τούτο είναι το παράδοξο, μιας και η εθνική ομάδα της Παλαιστίνης αναγνωρίστηκε από τη FIFA μόλις προ 20 ετών. Η Ελλάδα, κόντρα στους… ιστορικούς, είχες αντιμετωπίσει την εθνική ομάδα της «Παλαιστίνης υπό Βρετανική Εντολή» (σ.σ. Mandatory Palestine, αγγλιστί). Η Παλαιστίνη έμεινε υπό βρετανική κατοχή ως το 1948, χρονιά που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ.
Από το 1517 και για τετρακόσια χρόνια η περιοχή της Παλαιστίνης ήταν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τον 19ο αιώνα, σε διάφορες περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας που κατοικούσαν άλλοι λαοί, υπήρξε άνοδος των διαφόρων εθνικισμών. Έτσι και η Παλαιστίνη γνώρισε την άνοδο του αραβικού εθνικισμού που οδήγησε στην επανάσταση των Αράβων εναντίον των Οθωμανών (Ιούνιος 1916-Οκτώβριος 1918).
Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στην περιοχή της Παλαιστίνης η Βρετανία βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που είχε ταχθεί με το μέρος των Κεντρικών Δυνάμεων. Θέλοντας λοιπόν η Βρετανία να πάρει με το μέρος της τους Άραβες, υποστήριξε την ανεξαρτησία των Αράβων στην περιοχή, όπως προκύπτει από την αλληλογραφία μεταξύ του Βρετανού Ύπατου Αρμοστή της Αιγύπτου Χένρι Μακ Μάχον και του Σαρίφη της Μέκκας, Χουσεϊν Μπιν Αλί.
Από τον Ιανουάριο του 1915 μέχρι τις 30 Οκτωβρίου 1918 έλαβε χώρα στη χερσόνησο του Σινά και στην Παλαιστίνη η ομώνυμη εκστρατεία, που έληξε με νίκη των βρετανικών δυνάμεων ενάντια στα οθωμανικά και γερμανικά στρατεύματα και κατάληψη της Παλαιστίνης από τους Βρετανούς.
Μετά την κατάληψη, την εξουσία άσκησε για περίπου ενάμιση χρόνο η Διοίκηση Κατεχόμενων Εχθρικών Εδαφών (Occupied Enemy Territory Administration). Τον Ιούλιο του 1920 η στρατιωτική διοίκηση αντικαταστάθηκε από πολιτική διοίκηση με επικεφαλής τον Ύπατο Αρμοστή για την Παλαιστίνη (High Commissioner).
Στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού το 1919 αποφασίστηκε μεταξύ άλλων η Συρία, ο Λίβανος, η Παλαιστίνη και το Ιράκ, που πριν τον πόλεμο ήταν επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να αποτελέσουν μια ενότητα που θα διοικούνταν με το σύστημα της εντολής και την επόμενη χρονιά στη Διάσκεψη του Σαν Ρέμο η Παλαιστίνη και το Ιράκ πέρασαν στη βρετανική εντολή.
Για την ιστορία λοιπόν, σαν σήμερα το 1938 η Εθνική Ελλάδος πέτυχε την πρώτη εκτός έδρας νίκη της ιστορίας της, επικρατώντας 3-1 της Παλαιστίνης στο Τελ Αβίβ. Οι ομογενείς του Τελ Αβίβ και της Ιερουσαλήμ επεφύλασσαν συγκινητική υποδοχή, ενώ η παλαιστινιακή ομοσπονδία οργάνωσε ειδική δεξίωση προς τιμήν των φιλοξενούμενων.
Περίπου 8.000 θεατές στοιβάχτηκαν στις ξύλινες εξέδρες του σταδίου, ο αγωνιστικός χώρος του οποίου ήταν βαρύς, γεμάτος σκόνη και άμμο. Τρεις εθνικοί ύμνοι ακούστηκαν πριν από τη σέντρα του αγώνα: ο ελληνικός, ο ανεπίσημος ακόμη του Ισραήλ και ο βρετανικός.
Πέντε Παλαιστίνιοι αγωνίζονταν στη Μακάμπι Τελ Αβίβ, τέσσερις στη Χάποελ Χάιφα και δύο στη Χάποελ Τελ Αβίβ, ενώ από ελληνικής πλευράς αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτό το ματς πραγματοποίησε το διεθνές του ντεμπούτο ο σπουδαίος Κλεάνθης Μαρόπουλος, ο οποίος τίμησε όσο λίγοι τη φανέλα της ΑΕΚ.
Προπονητής της Εθνικής στο πρώτο «διπλό» εκτός έδρας ήταν ο Κώστας Νεγρεπόντης, ο οποίος είχε εντάξει στην αποστολή σπουδαίους παίκτες από τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον Απόλλωνα Σμύρνης, τον Αστέρα Ζωγράφου αλλά και από ομάδες της Θεσσαλονίκης. Συγκεκριμένα, αυτοί που φορούσαν εκείνη τη χρονιά τη φανέλα με το εθνόσημο ενώ παράλληλα έπαιζαν σε ποδοσφαιρικούς συλλόγους της Θεσσαλονίκης ήταν τρεις: ο τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ, Νίκος Σωτηριάδης, που μετέπειτα σκοτώθηκε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο το 1941 σε ηλικία 33 ετών, ο Νίκος Τσαγανιάς από τον Ηρακλή και φυσικά ο Κλεάνθης Βικελίδης από τον Άρη, γνωστός και με το παρατσούκλι «μακεδονικό τΤανκ» λόγω της δύναμης που έδειχνε μέσα στο γήπεδο.
