Το λες και… ειρωνεία ότι οι δύο «αιώνιοι» του ελληνικού ποδοσφαίρου, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο πλαίσιο της Α’ Εθνικής ακριβώς πριν από 62 χρόνια: ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου. Και έμειναν στο 0-0 στη Λεωφόρο στις 14 Φεβρουαρίου 1960, σε έναν αγώνα που κύλησε χωρίς πολλές συγκινήσεις, οι παίκτες έφυγαν αγκαλιασμένοι από το γήπεδο και στις κερκίδες έβλεπες «πράσινους» και «κόκκινους» να κάθονται δίπλα δίπλα. Άλλες εποχές.
Για την ιστορία, η πρώτη τους συνάντηση στην ιστορία είχε γίνει ξανά στη Λεωφόρο, σε φιλικό, στις 28 Ιουνίου 1925 (με αποτέλεσμα 3-3) και ο πρώτος τους επίσημος αγώνας, ξανά μανά στη Λεωφόρο, έλαβε χώρα την 1η Ιουνίου 1930 με το εντυπωσιακό 8–2 υπέρ των «πράσινων». Οι «ερυθρόλευκοι» απάντησαν στο εν λόγω σκορ δύο χρόνια αργότερα, νικώντας 6-1 (πάλι στη Λεωφόρο) για το Κύπελλο.
Ωστόσο το πρώτο, ever, ελληνικό clasico είχε και μπόλικο παρασκήνιο και ίντριγκα: ο Ολυμπιακός είχε καταθέσει ένσταση για να κατακυρωθεί υπέρ του ο αγώνας, μια και υποστήριζε ότι ο επιθετικός του «τριφυλλιού», Ανδρέας Παπαεμμανουήλ, δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής. Διότι λίγες μέρες νωρίτερα, η ΕΦΙ είχε τιμωρήσει τον διεθνή επιθετικό με διαγραφή από τα μητρώα των ποδοσφαιριστών της ΕΠΟ, με την αιτιολογία ότι λίγους μήνες νωρίτερα, όταν βρισκόταν στη Σόφια με την Εθνική Ενόπλων, οι Βούλγαροι τον είχαν κατηγορήσει ότι είχε κλέψει μία… ταμπακιέρα από το ξενοδοχείο στο οποίο διέμενε η ελληνική αποστολή.
Επαρκή στοιχεία για τη βαριά κατηγορία στον Παπαεμμανουήλ δεν υπήρχαν, αλλά επειδή οι Βούλγαροι προκάλεσαν μεγάλο ντόρο για το ζήτημα και κόντεψαν να δημιουργήσουν διπλωματικό επεισόδιο, η ΕΦΙ πήρε λίγο βιαστικά την απόφαση της διαγραφής. Για να δείξει προς τα έξω ότι δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της μπροστά σε τέτοιες συμπεριφορές, αποφάσισε να του κόψει την μπάλα με συνοπτικές διαδικασίες.
Πρακτικά ο Ολυμπιακός είχε δίκιο για την ένσταση, μια και η απόφαση της ΕΦΙ είχε κοινοποιηθεί στον Παναθηναϊκό και στον παίκτη, ο οποίος μάλιστα την είχε εφεσιβάλει (η υπόθεση θα εκδικαζόταν σε δεύτερο βαθμό από την ολομέλεια της ΕΟΑ). Το ζήτημα, όμως, ξέφευγε από την απλή διαμάχη μεταξύ των δύο μεγάλων ομάδων. Η καριέρα ενός ταλαντούχου παίκτη βρισκόταν σε κίνδυνο για ένα μάλλον ασήμαντο παράπτωμα, στο οποίο μάλιστα κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει ότι είχε υποπέσει!
Θα χανόταν ένα ταλέντο τόσο άδικα; Η περιπέτεια του Παπαεμμανουήλ ευαισθητοποίησε και τον τότε διάδοχο του ελληνικού θρόνου (και νυν… τέως βασιλιά), Κωνσταντίνο, ο οποίος ήταν και ο ίδιος αθλητής (της ιστιοπλοΐας), αλλά και πρόεδρος της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων η οποία θα εκδίκαζε την υπόθεση σε δεύτερο βαθμό. Βέβαια, υπήρχε νόμος που δεν του επέτρεπε να συμμετάσχει στην εκδίκαση έφεσης που προσέβαλε το κύρος απόφασης της ΕΦΙ, αλλά η γνώμη του θα μπορούσε να επηρεάσει την ψήφο των μελών της Επιτροπής.
Και πράγματι αυτό συνέβη. Στις 3 Μαρτίου 1960, η ολομέλεια της ΕΟΑ απάλλαξε τον Παπαεμμανουήλ με ψήφους τέσσερις υπέρ, τέσσερις κατά και μία λευκή. Υπήρχε, δηλαδή, απόλυτη ισοψηφία, οπότε μέτρησε διπλή η ψήφος του προεδρεύοντος τη συνεδρίαση, β’ αντιπροέδρου Νικόλαου Μπαλτατζή-Μαυροκορδάτου, ο οποίος είχε ταχθεί υπέρ της αθώωσης του παίκτη! Ακόμα και μετά τη βασιλική παρέμβαση, λοιπόν, το ελληνικό ποδόσφαιρο έφτασε στο τσακ από το να «φάει» ένα από τα πιο ταλαντούχα παιδιά του. Μόλις 21 ετών ήταν τότε ο «Παπακανόνης», ο οποίος θα συνέχιζε -ευτυχώς- να βομβαρδίζει για πολλά χρόνια ακόμη τα αντίπαλα δίχτυα.
