Είναι άλλο να ψωνίζεις στο συνοικιακό ή τοπικό, δικό σου μαγαζί, όπου με τα χρόνια γνωρίζεσαι με τον ιδιοκτήτη, ακόμη και σε αντίστοιχο μάρκετ της πόλης, και άλλο σε ένα απρόσωπο πολυκατάστημα αλυσίδας.
Είναι διαφορετικό να εργάζεσαι σε τοπική επιχείρηση και άλλο να διαχειρίζεσαι ένα μεγάλο κατάστημα.
Θυμάμαι τον μπαμπά μου να μη λέει ποτέ όχι, σε κανέναν, όλα τα χρόνια που έχει η οικογένειά μας το κρεοπωλείο στο Άργος. Ποτέ. Ακόμη κι αν είχε, που λέει ο λόγος, μονάχα 200 δραχμές στην τσέπη.
Και άλλοι, αρκετοί στην πόλη, εξίσου.
Μια φορά μάλιστα, καθότι δύσκολος νέος, τον θυμάμαι να δανείζει σε κάποιον – και να μη μου δίνει για να βγω το βράδυ (χεχε) – καψώνι. Τι ξένοιαστες εποχές τελικά…
Στην περίπτωση της γιαγιάς και του Lidl, έχουμε πολλούς που ο ένας λογοδοτεί στον άλλον με κορυφή τον διευθυντή του καταστήματος – κι αντί να καταλήξουμε στο ότι έπρεπε να διαχειριστούμε ένα ανθρώπινο γεγονός, σταθήκαμε στην παρανομία του πράγματος. Και, κερασάκι στην τούρτα, η… τάχα μου παρέμβαση του υπουργού υπανάπτυξης για να μη γίνει μήνυση (τον Θεό μου, δηλαδή) και διαχείριση από πλευράς Lidl τόσο ερασιτεχνική που θύμισε… προϊόντα από τα Lidl.
