Η ελληνική παρουσία στις βόρειες και δυτικές ακτές του Ευξείνου Πόντου στη Χερσόνησο της Κριμαίας και γύρω από την Αζοφική Θάλασσα χρονολογείται ήδη από τον 8ο π.Χ. αιώνα. Η Ηράκλεια Ποντική ή Χερσώνα Ταυρίας (σημερινή Σεβαστούπολη) και η Ολβία ήταν μερικές μόνο από τις πόλεις και τους οικισμούς που ίδρυσαν οι Έλληνες άποικοι από τη Μικρά Ασία και ιδίως τη Μίλητο.
Τον Ιανουάριο του 1919, κατόπιν εντολής του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, ελληνικό εκστρατευτικό σώμα συνολικής δύναμης 23.551 ανδρών αποτελούμενο από τρεις μεραρχίες του Α’ Σώματος Στρατού με επικεφαλής τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Νίδερ αποβιβάστηκε στην Οδησσό έπειτα από αίτημα των Γάλλων με σκοπό να εμπλακεί στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο συνδράμοντας τις αντικομμουνιστικές και πιστές στον τσάρο δυνάμεις που πολεμούσαν εναντίον των Μπολσεβίκων.
Η παραπάνω απόφαση του Βενιζέλου στόχευε στην εξασφάλιση της γαλλικής υποστήριξης στις ελληνικές εθνικές διεκδικήσεις στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι που θα επαναχάραζε τον εδαφικό και συνοριακό χάρτη της Ευρώπης μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το δέλεαρ υπήρξε αναμφίβολα μεγάλο ωστόσο οι εξελίξεις στο μέτωπο δεν δικαίωσαν τις ελληνικές προσδοκίες. Οι σχετικές μελέτες έχουν καταδείξει την προχειρότητα στον σχεδιασμό αλλά και στην εκτέλεση της εκστρατείας.
