Τα τελευταία βράδια κατόρθωσα να τα δω, επιτέλους.
Αρχικά το «Winter on fire» του Ρωσο-ισραηλινού Εβγκένι Αφινέβσκι και κατόπιν το «Ukraine on fire» του Ολιβερ Στόουν.
Μικρά spoilers.
Πραγματεύονται το ίδιο θέμα: την Ουκρανία. Και βλέπεις δύο τελείως διαφορετικές ιστορίες.
Στο #WinterOnFire (2015) του Netflix στέκονται κυρίως στις 93 ημέρες του Euromaidan (2013-14) των διαδηλώσεων στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου που άφησε, ως λέγεται, 125 νεκρούς, 65 αγνοούμενους και 1.900 τραυματίες. Καλύπτεται μονόπλευρα και ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς παρομοιάζεται με τον τρίτο Αντίχριστο που φέρει ευθύνη για όλα τα δεινά της χώρας. Το ξύλο που έχουν φάει οι διαδηλωτές είναι αδιανόητο αλλά το ντοκιμαντέρ καλύπτει μονόπλευρα τα γεγονότα, χωρίς αναφορά στους «απέναντι». Ούτε καν ότι το κίνημα ήταν, για να το πω ευγενικά, πολυσυλλεκτικό.
Στο #UkraineOnFire (2017) ο Στόουν κάνει μεγάλη ιστορική αναδρομή, της χώρας μα και του ναζισμού αυτής, από την εποχή του Στιέπαν Μπαντέρα και του UPA ως Svoboda και το Αζόφ. Μιλούν on camera και ο Γιανουκόβιτς, που καθαγιάζεται, μα και ο Βλαντίμιρ Πούτιν (έχει πει πολλά σημαντικά, σας αφήνω να τα δείτε) ενώ οι διαδηλωτές του Euromaidan παρουσιάζονται μόνο ως παρακλάδια των ναζί – με μερικές αποδείξεις από τη μια (ακόμη και για τους 28 νεκρούς αστυνομικούς του Euromaidan), με διαστρεβλώσεις από την άλλη. Εκεί που κολλάς είναι βέβαια το πώς οι ΗΠΑ έβαλαν χέρι στο ουκρανικό μέλι…
Δείτε τα και μου λέτε.
