Για τη FIFA, το πρώτο επίσημο ματς της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ήταν αυτό με τη Σουηδία το 1920 στην Αμβέρσα του Βελγίου στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων (βαριά ήττα με 9-0), έξι χρόνια πριν την ίδρυση της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.
Η ΕΠΟ δεν αναγνωρίζει εκείνο το παιχνίδι ως το παρθενικό για τη «γαλανόλευκη», αλλά αυτό που διεξήχθη εννέα χρόνια μετά και τρία μετά τη δική της σύσταση.
Η 7η Απριλίου είναι μία σημαδιακή μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για πρώτη φορά, απαρτίστηκε εθνική ομάδα της χώρας μας και αντιμετώπισε την Β’ εθνική ομάδα της Ιταλίας σε φιλικό παιχνίδι.
Παρότι η ομάδα μας δεν ήταν δυνατό να αντιμετωπίσει την ασύγκριτα ανώτερη ιταλική ομάδα, ο κόσμος στην κερκίδα ενθουσιάστηκε, βλέποντας για πρώτη φορά αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να αγωνίζεται με το εθνόσημο στο στήθος.
Οι διεργασίες
Όλα ξεκίνησαν στις αρχές του 1929 όταν οι δύο ομοσπονδίες ήρθαν σε τηλεγραφική συνεννόηση για την διεξαγωγή ενός φιλικού αγώνα στην Αθήνα. Οι προσπάθειες για δημιουργία εθνικής ομάδας είχαν ξεκινήσει ήδη από το προηγούμενο έτος, αλλά οι οικονομικές δυνατότητες της ομοσπονδίας ήταν μικρές και έτσι δεν είχε γίνει εφικτό να αποσταλεί ποδοσφαιρική μας ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνας του 1928.
Το Απρίλιο του 1929 όμως οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για τον πρώτο αγώνα της ομάδας μας. Βέβαια είχαν προηγηθεί δύο φιλικές αναμετρήσεις των επιλέκτων μας τον Φεβρουάριο. Στις 26 Φεβρουαρίου είχε κερδίσει τον Απόλλωνα Σμύρνης με 6-0, ενώ δύο μέρες αργότερα είχε χάσει από τον Παναθηναϊκό με 2-6. Στα ματς αυτά είχαν χρησιμοποιηθεί και οι Αγγελάκης, Βικελίδης του Άρη, μάλιστα ως βασικοί. Οι παίκτες του Άρη όμως αποκλείστηκαν από την αποστολή του αγώνα κατά των Ιταλών, καθώς δεν ήταν δυνατόν να πάρουν άδεια από τη δουλειά τους, και έτσι μοναδικές παρουσίες της βόρειας Ελλάδας ήταν ο αμυντικός Χριστόφορος Βόγας και ο κυνηγός Αλβέρτος Ναμίας του Ηρακλή, ο οποίος σημείωσε το πρώτο γκολ στην ιστορία της εθνικής!
Ο αγώνας
Ο αγώνας ξεκινούσε στις 16:00, όμως το γήπεδο ήταν γεμάτο αρκετές ώρες πριν και μάλιστα τα ρεπορτάζ της εποχής ανέφεραν ότι μέχρι και ο τότε πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Μιχάλης Ρινόπουλος, δυσκολεύτηκε να μπει στη Λεωφόρο. Τέτοιος πανζουρλισμός γινόταν για το παιχνίδι, το οποίο είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις στην Ελλάδα. Χιλιάδες θεατές στις εξέδρες για το ματς με τους Ιταλούς, το έληξε με σκορ 4-1 για τους γείτονες.
Αναφορικά με τα γκολ, το πρώτο σημειώθηκε από τους Ιταλούς με κεφαλιά του Βόλκι στο 35′ ύστερα από εκτέλεση κόρνερ. Το 0-1 ήταν και το σκορ του πρώτου μέρους. Με την συμπλήρωση μιας ώρας παιχνιδιού, η Εθνική μας ισοφάρισε με σουτ του Ναμία έπειτα από μπαλιά του Μεσσάρη. Μετά, ακολούθησαν τρία αναπάντητα γκολ των φιλοξενούμενων που ήταν εμφανώς ανώτεροι από τη δική μας ομάδα.
Οι Ιταλοί μετά την ισοφάριση πήραν πλήρως τον έλεγχο του αγώνα και με ένα επιθετικό ξέσπασμα έβαλαν δύο γκολ σε δύο λεπτά: στο 70′ και στο 71′ από τον Βόλκι και τον Μπουσίνι, ενώ ο Ταντσίνι θα κλείσει τον χορό των γκολ στο 80′.
Παρά την ήττα, ο κόσμος χάρηκε την εμφάνιση της εθνικής μας ομάδας, η οποία για πρώτη φορά κατέβηκε να αγωνιστεί φέροντας λευκή φανέλα και κυανού χρώματος περισκελίδα.
Η σύνθεση
Η Εθνική μας έπαιξε: Γιώργος Γιάμαλης (ΑΕΚ), Κώστας Φερλέμης (Εθνικός), Χριστόφορος Βόγας (Ηρακλής), Απόστολος Μεσσάρης (Παναθηναϊκός), Στέφανος Κωνσταντινίδης (ΑΕΚ), Κώστας Ανδρίτσος (Παναθηναϊκός), Βασίλης Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός), Ντίνος Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός), Γιώργος Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός), Άγγελος Μεσσάρης (Παναθηναϊκός) και Αλβέρτος Ναμίας (Ηρακλής).
Οι Ιταλοί ήταν οι Ντεγκάνι, Μαρτέν, Μενζέλιο, Αβάλε, Σκαλτρίτι, Καστελάτζιο, Κονσταντίνο, Μπουσίνι, Βολκι, Ταντσίνι και Τσεβινίνι.
Φασίστες
Ο αγώνας έλαβε χώρα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, με τους Ιταλούς να βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο χαιρετώντας φασιστικά υψώνοντας δηλαδή το δεξί τους χέρι. Η ιταλική ομάδα αναχώρησε για να αγωνιστεί στην Βιέννη με την Αυστρία, ενώ το δεύτερο παιχνίδι της εθνικής μας έγινε λίγο καιρό αργότερα, εναντίον της Βουλγαρίας. Μία άτυπη ρεβάνς με την ιταλική ομάδα δόθηκε τον Μάρτιο του 1930, στη Νάπολη όπου χάσαμε και πάλι με 3-0.
Παρούσα η κόρη του Μουσολίνι
Τον Απρίλιο του 1929 ο κόσμος εξακολουθούσε να έχει το φόβο και την αγωνία της επαναφοράς του δάγκειου πυρετού, ο οποίος το προηγούμενο έτος είχε κτυπήσει σκληρά τον πληθυσμό. Ωστόσο, η θεματολογία τους θα άλλαζε απότομα όταν στις 6 Απριλίου έφτανε στον Πειραιά με το ιταλικό ατμόπλοιο «Τίβερις», η Έντα Μουσολίνι, πρωτότοκος κόρη του Ιταλού δικτάτορα της Ιταλίας, Μπενίτο Μουσολίνι.
Αφίχθη στον Πειραιά για δύο λόγους. Ο ένας είναι προκειμένου να παρακολουθήσει τον ποδοσφαιρικό αγώνα και ο δεύτερος για να μετάσχει στα εγκαίνια της Ιταλοελληνικής Εμπορικής Τράπεζας που θα άνοιγε στην Αθήνα.
Η επίσκεψη της Έντα Μουσολίνι πέρα από την εθιμοτυπία, τις επίσημες δεξιώσεις που έγιναν στην ιταλική πρεσβεία, όπου μετείχε όλη κοσμική Αθήνα, σηματοδότησε και τον πρώτο επίσημο διεθνή αγώνα της Εθνικής.
