Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει βόλτες στα κτήματα του Καρόλου, ο οποίος έχει εξαιρετικές σχέσεις με την οικογένεια Γλύξμπουργκ, τους έκπτωτους βασιλείς της Ελλάδος.
Το 1973 η χούντα, την κατάργηση της βασιλείας, με μια κίνηση για δημαγωγικούς λόγους «απαλλοτριώνει», με διάταγμα, την ακίνητη και κινητή βασιλική περιουσία. Στην πραγματικότητα ακόμα και τότε ίσχυε ακόμη η Συντακτική Πράξη του 1924, σύμφωνα με την οποία είχε κηρυχτεί δημόσια η βασιλική περιουσία, μετά την ανακήρυξη της δημοκρατίας και το δημοψήφισμα. Mετά την επιστροφή του βασιλιά (1936) και μέχρι τότε το ζήτημα της περιουσίας δεν είχε διευθετηθεί νομοθετικά. Δηλαδή η χούντα (την οποία είχε ορκίσει ο «Κοκός» aka Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, ο οποίος αργότερα αποπειράθηκε δικό του πραξικόπημα και όταν απέτυχε, έφυγε από την Ελλάδα και παρακαλούσε τους χουντικούς να επιστρέψει) παρουσίασε σαν «έργο» της κάτι που ουσιαστικά υπήρχε ήδη. Αμέσως μετά την πτώση της χούντας (ενώ εκκρεμεί ακόμη το πολιτειακό) συγκροτείται επιτροπή διοίκησης και διαχείρισης της βασιλικής περιουσίας.
Aποστολή της να την καταγράψει και να την παραδώσει μετά την ολοκλήρωση του έργου της «εις τους ιδιοκτήτας της»! Το 1975 συγκεντρώνονται στο Tατόι και τα αντικείμενα από τα άλλα ανακτορικά χτίσματα σε Aθήνα και Kέρκυρα. H επιτροπή ολοκληρώνει το έργο της και «παραδίδει» στον εκπρόσωπο του Kωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, ναύαρχο M. Σπανίδη. «Eκτοτε η περιοχή επανήλθε εις την κυριότητα τους τέως», ισχυρίζονται οι βασιλικοί, αλλά και οι εκάστοτε εκπρόσωποι των κυβερνήσεων της NΔ του «εθνάρχη» Καραμανλή. Μάλιστα, το 1981 γίνεται και τιμητική ταφή της Φρειδερίκης Γλύξμπουργκ στο Τατόι (μητέρας του Κωνσταντίνου, «Φρίκης» για τον ελληνικό λαό) με τιμητική παρουσία εκπροσώπων της κυβέρνησης Pάλλη!
Το 1984-89 κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου δεν απαλλοτριώνει το Τατόι αλλά οργανώνει διαπραγματεύσεις με τον τέως για την τύχη της περιουσίας, που δεν καταλήγουν πουθενά.
Το 1988 ο τότε αρχηγός της ΝΔ (και αργότερα Πρωθυπουργός) Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε συνέντευξη Τύπου στο Λονδίνο διατυπώνει την άποψη ότι το δημοψήφισμα για τη βασιλεία το 1974 υπήρξε «unfair»! Ξεσηκώνεται σάλος στην Ελλάδα, ακόμα και μέσα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και ο Μητσοτάκης αναγκάζεται να ανασκευάσει.
Το 1990, χρονιά που γίνεται πρωθυπουργός (και κυβέρνηση η ΝΔ), ο Γλύξμπουργκ απευθύνει αίτημα προς την κυβέρνηση Mητσοτάκη για εξαγωγή (αρπαγή δηλαδή) της κινητής περιουσίας από τη χώρα. Συγκροτείται-εν κρυπτώ κυβερνητική επιτροπή (υπουργοί Oικονομικών και Πολιτισμού οι Iωάννης Παλαιοκρασσάς και Τζαννής Tζαννετάκης) για να αξιολογήσει και να χαρακτηρίσει τα αντικείμενα (αν πρόκειται για αρχαιολογικά, βυζαντινά κ.λπ.).
Η διαδικασία (κυβερνητική έγκριση για εξαγωγή, συσκευασία αντικειμένων κ.α) συνεχίζεται-στο σκοτάδι, ουσιαστικά ερήμην της Βουλής-για δύο μήνες.
17 Φλεβάρη του 1991 αποκαλύπτεται η «επιχείρηση κο-κοντέινερ», το πλιάτσικο των Γλύξμπουργκ στο Τατόι, με την κάλυψη της κυβέρνησης της ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ξημερώματα της τελευταίας Kυριακής της Aποκριάς (17 Φεβρουαρίου), άγνωστος φορτοεκφορτωτής τηλεφωνεί σε εφημερίδες και δίνει την πληροφορία για μεταφορά θησαυρών από το Tατόι. Οι δημοσιογράφοι σπεύδουν στο σημείο και έκπληκτοι, γίνονται, αυτόπτες μάρτυρες στα γεγονότα. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, στην περιοχή πηγαινοέρχονται αυτοκίνητα της αστυνομίας, το λουκέτο στη σιδερόπορτα του φράκτη (του Tατοϊου) είναι κλειδωμένο, στον χώρο δεν υπάρχει ψυχή αλλά μέσα γερανοί φορτώνουν νταλίκες.
Στο τέλος οι νταλίκες φεύγουν σε κομβόι (με διαδρομή που απέφυγε τη λεωφόρο Tατοΐου) και καταλήγουν στο «ντόκο 3 του Aγίου Διονυσίου όπου περίμενε το πλοίο «J. Borchard». Το πλοίο περιμένει έτοιμο, εννέα κοντέινερ με θησαυρούς, περιουσία του ελληνικού λαού, φορτώνονται σε λίγες ώρες και αναχωρεί. Hταν το βράδυ της Aποκριάς, με απόντες τους τελωνειακούς και τον Tύπο να μην κυκλοφορεί την άλλη μέρα, λόγω αργίας. Oταν αποκαλύπτεται την Tρίτη (19 Φεβρουαρίου 1991) η φυγάδευση η κυβέρνηση της ΝΔ εμφανίζεται στην Βουλή με προκλητικές δικαιολογίες.
Ακολουθεί το 1992 η συμφωνία κυβέρνησης και Γλίξμπουργκ για την περιουσία την οποία θα ακυρώσει το 1993 η κυβέρνηση Παπανδρέου. Το 1994 ξεκινά η μακρόχρονη δικαστική διαδικασία, που θα λήξει οριστικά το 2002 στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που δέχτηκε ότι πρέπει να καταβάλει η ελληνική κυβέρνηση ως «δίκαιη ικανοποίηση στον Γλύξμπουργκ» 12 εκατ. ευρώ και 900.000 στην αδελφή του Ειρήνη. Ο ίδιος ο Γλύξμπουργκ είχε ζητήσει ποσό 35 φορές μεγαλύτερο!
Η προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης για «αξιοποίηση» του Τατοΐου με «σύμβουλο» τον πρίγκηπα Κάρολο είναι παράδοση του Τατοΐου στους Γλύξμπουργκ αφού οι σχέσεις του Κάρολου μαζί τους είναι γνωστές. Προφανώς ο Πρωθυπουργός επενδύει στην (όπως νομίζει) αδύναμη μνήμη του ελληνικού λαού ή στην άγνοια της νεολαίας για την πραγματική ιστορία των Γλύξμπουργκ.
Στην ουσία της βέβαια, αυτή η «επιχείρηση κο-κοντέινερ 2» (με διαφορετική μορφή) της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ είναι συγκεκριμένη εκδοχή της «αρμονικής συνύπαρξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» δηλαδή της παράδοσης λαϊκής περιουσίας σε επιχειρηματικά συμφέροντα.
Και προφανώς, οι αγαστές σχέσεις ΝΔ και βασιλιάδων, Μητσοτακέικων και Γλύξμπουργκ, συνεχίζονται…
