Μποζιονέλος δημοσιογράφος
Αύριο, Πέμπτη 28 Ιανουαρίου, τα ΜΜΕ απεργούν επειδή το αποφάσισε η ΠΟΕΣΥ και το εκτελεί η ΕΣΗΕΑ. Νέο… τρικ αυτό πλέον, αντίστοιχο του παλιού “η Λευκωσία αποφασίζει και η Αθήνα ακολουθεί”. Οχι πως αν η ΕΣΗΕΑ, που υπάγεται στην ΠΟΕΣΥ, θα μπορούσε να αποφασίσει κάτι άλλο αλλά έτσι να αναφερθεί, για το τζέρτζελο.
Ο λόγος της απεργίας, όπως διαβάζω στις ανακοινώσεις, το ασφαλιστικό. Προσέξτε: όχι… γενικώς για το ασφαλιστικό, για το οποίο έχει προαναγγελθεί πανελλαδική απεργία για τις 4 Φεβρουαρίου, αλλά για να διατηρηθεί το ΕΤΑΠ ΜΜΕ εκτός ενοποίησης των ασφαλιστικών ταμείων! Μαρτυράμε χωρίς ξύλο, μεταξύ μας…
Επειδή η ιστορία διδάσκει, το θέμα “δημοσιογραφικές απεργίες” έχει καταντήσει πλέον ανέκδοτο: οι περισσότεροι απλώς δεν εργαζόμαστε (διότι δεν «επιτρέπεται» να διαχωρίσουμε τη στάση μας) και η μια συμπαθής μειονότητα των 200 ατόμων μετέχει στην πορεία. Και την άλλη μέρα, πάλι στα γραφεία μας και στις δουλειές μας, όσοι από τον χώρο έχουν δουλειά ακόμη.
Προ ετών, όταν άρχισε η κρίση και οι συλλογικές συμβάσεις άρχισαν να καταρρέουν, στην Ενωση όχι μόνο απαιτούσαν (για να μην απεργήσουν) να διατηρηθούν οι ΣΣΕ αλλά και αύξησή τους! Μιλάμε για εντελώς άλλη κατάσταση… Εφημερίδες έκλεισαν αφήνοντας φέσι, περιοδικά εξαφανίστηκαν, ραδιόφωνα τα πήρε ο διάολος και δεν άνοιξε ρουθούνι: ο δημοσιογραφικός χώρος σε ανεργία έχει χτυπηθεί πάνω από 65% εν συγκρίσει με το 2009, οι μισθοί καταρρακώθηκαν και αν δεν υπήρχαν τα sites δεν ξέρω πόσοι θα είχαν πραγματικά επιβιώσει στον χώρο…
Οταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι;
Η ΕΣΗΕΑ με ανακοίνωσή της καλεί τους δημοσιογράφους σε 24ωρη απεργία για αύριο. Αλλά την απόφαση της ΕΣΗΕΑ (να απεργήσει, αποδεχόμενη το κάλεσμα της ΠΟΕΣΥ) κατήγγειλαν ενώσεις που πρόσκεινται στο ΚΚΕ όπως το ΠΑΜΕ Τύπου (που δίνει έμφαση στην πανεργατική απεργία της 4ης Φεβρουαρίου, αλλά με κήρυξη απεργίας στις 3 Φεβρουαρίου), η Πανελλαδική Ενωση Λιθογράφων και η Ενωση Προσωπικού Πρακτορείων Εφημερίδων Αθηνών! O,τι να’ ναι…
Ενδεικτικό ότι το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ κατήγγειλε δημόσια “την απροκάλυπτα διασπαστική εμμονή του προεδρείου της ΠΟΕΣΥ για απεργία των δημοσιογράφων την Πέμπτη 28/1, σε αντίθεση με την απόφαση του Διασωματειακού των ΜΜΕ (ΕΣΗΕΑ, ΕΣΠΗΤ, ΕΦΕ, ΕΠΗΕΑ, ΕΤΕΡ, ΕΠΠΕΑ και ΠΕΛ) για απεργία στις 3/2”.
Δύο διδακτικές, απεργιακές ιστορίες…
Πρώτον, τη Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009 η Γιάννα Αγγελοπούλου έβαλε λουκέτο στον “Ελεύθερο Τύπο”: μέσα σε τρεις ώρες είχε προκηρυχθεί απεργία στα ΜΜΕ, να στηρίξουμε τους συναδέλφους. Υστερα από καιρό αναρωτιόμουν, βλέποντας τι γίνεται γύρω στον χώρο, αν ήμασταν τότε ηλίθιοι ή πολύ ηλίθιοι. Η Γιάννα όχι μόνο πλήρωσε στο έπακρο όλες τις αποζημιώσεις, επιδόματα άδειας και Χριστουγέννων (δεδομένα που σήμερα… απλά δεν υπάρχουν – μόνο φέσια!) αλλά έδωσε κι ένα τεράστιο ποσό για να μοιραστεί στους εργαζομένους. Κι εμείς απεργήσαμε!
Στην πορεία έκλεισαν αθλητικά φύλλα όπως η “Εξέδρα” και το “Derby”, πολιτικά όπως η “Ελευθεροτυπία” και η “Απογευματινή” και δεν κουνήθηκε φύλλο. Τυπικές ανακοινώσεις για το ονόρε. Κι επειδή έχω… καεί, αν σε φεσώσει ένας εκδότης όχι μόνο δεν παίρνεις τα λεφτά σου (απλά τα κλαις) αλλά αυτός τη σκαπουλάρει. Καλό παράδειγμα ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης (παλιά “Sportime” και “Εξουσία”), με την ΕΣΗΕΑ και το νομικό της τμήμα να σου λένε “εξασφαλίσαμε τον τίτλο της Εξέδρας”. Χαίρω πολύ, πού είναι τα λεφτά; Και όχι μόνο αυτό: αδυνατούν να εμποδίσουν τον κάθε εκδότη να εμπλακεί ξανά με έντυπα (εξ ου και το παράδειγμα με τον κατά κόσμον “Μισέλ).
Προφανώς δεκάδες συνάδελφοι, αντί του Ανδρουλιδάκη, θα έχουν να προσθέσουν ιστορίες με φέσια, έγραψα (εμπειρικά) ένα από τα πολλά του χώρου.
Ετερη ιστορία; Θυμάμαι μια 4ήμερη απεργία στα ΜΜΕ, τον Απρίλιο του 2009. Από τις περισσότερες εφημερίδες τηρήθηκε, από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα όμως ως επί το πλείστον “έσπασε” μετά το 48ωρο. Ηταν τότε η ΕΣΗΕΑ “απέναντι στις στοχευμένες πολύμορφες προσπάθειες των εργοδοτών –σε συνεργασία με την κυβέρνηση– να αποδομήσουν κάθε εργασιακό και ασφαλιστικό μας δικαίωμα και απέναντι στις μαζικές απολύσεις εργαζομένων και συνδικαλιστικών εκπροσώπων, που κορυφώθηκαν τις τελευταίες ημέρες σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση και ραδιόφωνα με τη μορφή διωγμών, εκφοβισμού και τρομοκρατίας, αντιτάσσουμε την οργανωμένη, μεθοδική και συνεχή μας αντίσταση και την απόφασή μας για ολομέτωπη μέχρι τέλους σύγκρουση μαζί τους”. Ε, και;
Δύο μέτρα και δύο σταθμά
Οπως πόσταρε πρόσφατα και ο Director of Digital Content της 24 Media, Μάνος Μίχαλος, “Έρχεται, λέει, απεργία και μάλιστα για το ασφαλιστικό και τα ταμεία. Η ΠΟΕΣΥ (και φυσικά η ΕΣΗΕΑ που όλα τα κάνει τόσο καλά) καλεί και τους δημοσιογράφους (τουλάχιστον έχει γίνει πρόοδος και τους αναφέρει με αυτή την ιδιότητα) του διαδικτυακού Τύπου, αλλά να θυμίσουμε ότι δεν υπάρχει ταμείο που να τους καλύπτει. Τελικά δεν ξέρω ποιοι είναι περισσότερο εκτός πραγματικότητας. Αυτοί που δεν αφήνουν τους ιντερνετικούς να μπουν ή όσοι ιντερνετικοί ακόμα προσπαθούν και θέλουν να μπουν σε κάτι τόσο παρωχημένο και χωρίς προοπτική που ποτέ δεν τους σεβάστηκε;”.
Ακριβώς αυτό! Οι δημοσιογράφοι των sites, διότι δημοσιογράφοι είναι κι αυτοί, δεν αναγνωρίζονται από την ΕΣΗΕΑ ως δημοσιογράφοι αλλά καλούνται σε κινητοποιήσεις και απεργίες! Κάθε χρόνο, ύστερα από κάθε νέα διοίκηση υπάρχουν υποσχέσεις και λόγια του αέρα. Η ΕΣΗΕΑ ζει ακόμη στη δεκαετία του ’70 και φοβάται, ωσάν άλλο Βατικανό, καθετί νέο. Το φοβάται διότι δεν το γνωρίζει: μόνο η Ελένη Λουκά λείπει για να πεταχτεί καμιά ανακοίνωση του στυλ “αυτό το διαδίκτυο είναι εργαλείο του διαβόλου, παιδί μου”.
Ποια, άραγε, η δύναμη του διαδικτύου; Να σας θυμίσω τους πάνω από 9 εκατομμύρια αναγνώστες που είχε, σε ένα μήνα μόνο, η 24Media!
Αθλητικές (όπως μπουζούκι!) και… εξυπηρετήσεις
Μέχρι να εμφανιστεί ο Μανώλης Χιώτης και να λάβει χώρα η μεγάλη αλλαγή στην τεχνική του μπουζουκιού (με την προσθήκη μιας ακόμη διπλής χορδή και κουρδισμένο στη λογική της κιθάρας), το μπουζούκι και το ρεμπέτικο ήταν… απαγορευμένα εν Ελλάδι αρχικώς και κατόπιν θεωρούνταν τέχνη… λαϊκή, των φτωχών και των καταπιεσμένων. Κάτι… μπανάλ, ας πούμε. Ανάλογα θεωρούν στην Ενωση τον αθλητικό Τύπο εδώ και χρόνια: του πεταματού. Ακόμη κι όταν μπήκαν στο διοικητικό συμβούλιο της Ενωσης μέλη από τον αθλητικό χώρο, ουδέποτε οι αθλητικές εφημερίδες (τα μέλη των οποίων αποτελούν το 35% – 40% των εγγεγραμμένων μελών!) είχαν τον ρόλο που τους άρμοζε.
Διαβάστε επίσης: Περί Βοτανικού και διπλής ανάπλασης, ποια η άποψη του Μποζιονέλος δημοσιογράφος;
Οχι τυχαία να προκηρύσσονται απεργίες πάνω σε ντέρμπι ή πάνω σε ευρωπαϊκά ματς: πάντα μεσοβδόμαδα, συνήθως Τετάρτες ή Πέμπτες. Τυχαίο; Κάθε άλλο. Η κατά τα άλλα υπερκομματική και ανεξάρτητη δημοσιογραφική Ενωση ουδέποτε μπήκε στον κόπο να… ενοχλήσει, με μια απεργία, τα εβδομαδιαία φύλλα, ειδικά τα κυριακάτικα που ανήκουν σε μεγαλοεκδότες και μεγαλοεπιχειρηματίες. “Εξυπηρετήσεις” προς τους ισχυρούς, φως φανάρι την ώρα που οι καθημερινές εφημερίδες χάνουν φύλλα από 24ωρες απεργίες δίχως νόημα. Κανένα νόημα.
Η περίπτωση της Marfin
Θα θυμάστε όλοι φαντάζομαι την τραγωδία, τον Μάιο του 2010. Η πορεία διαμαρτυρίας Αθήνας σημαδεύτηκε από τον θάνατο τριών εργαζομένων της Marfin (Παρασκευή Ζούλια, Αγγελική Παπαθανασοπούλου και Επαμεινώνδα Τσακάλη) στη Σταδίου. Εκείνη την ημέρα απεργούσαν και οι δημοσιογράφοι, με την απεργία να ακυρώνεται ελέω των εξελίξεων και άπαντες πήγαμε άρον άρον στα γραφεία… Εκτοτε ακολουθήθηκε από την ΕΣΗΕΑ μια τακτική ρηξικέλευθη: να μην απεργεί ο κλάδος την ίδια ημέρα με τον υπόλοιπο κόσμο αλλά την προηγούμενη, ώστε να καλύπτονται δημοσιογραφικά οι κινητοποιήσεις.
Δείτε επίσης: Ενα από τα καλύτερα κείμενα του Μποζιονέλος δημοσιογράφος
Αν είχε αποτέλεσμα ή όχι είναι στην κρίση σας, τα νέα ήθη και έθιμα της ΕΣΗΕΑ μας φέρνουν να απεργούμε… μια εβδομάδα πριν από τους υπόλοιπους (αύριο εμείς, την άλλη Πέμπτη όλοι οι άλλοι). Καμία λογική…
Παρωχημένη ΕΣΗΕΑ
Εν κατακλείδι, μια παρωχημένη ΕΣΗΕΑ αποφασίζει αύριο να απεργήσουμε. Και σε ένα μήνα, πάλι τα ίδια. Κι αν μεσολαβήσει κάτι, θα βγάλει ανακοίνωση. Προσωπικά απορώ αν έχει πλέον λόγο ύπαρξης: από τα εκάστοτε έντεκα μέλη του Δ.Σ. τα τελευταία 6-7 χρόνια που ασχολούμαι με το μιντιακό ρεπορτάζ, ανάθεμα κι αν έχω να σας αναφέρω δύο, άντε τρία ονόματα που πραγματικά προσπάθησαν εκεί μέσα. Κατά πλειονότητα υπήρξε ένα “καρεκλοκενταυρίζειν” και συνθέσεις με κομματικά κριτήρια.
Υστερόγραφο απορίας…
Ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε ένα βίντεο (στην κρίση σας, βέβαια) για τον “Ενα χρόνο Αριστερά” στην κυβέρνηση. Δικαίωμά τους. Στην ΕΣΗΕΑ όμως το είδαν, το ξαναείδαν και διαπίστωσαν… στοχοποίηση! «Η στοχοποίηση συναδέλφων και κυρίως η προσπάθεια εκφοβισμού τους στην κοινωνία δεν θα περάσουν» γράφει η ΕΣΗΕΑ.
Σόρι, κυρά ΕΣΗΕΑ μου αλλά αν ρωτήσεις δέκα, οι εννέα θα σου πουν ότι δεν θεωρούν συναδέλφους τους τον Πρετεντέρη, την Τρέμη και τον κυρ-Μπάμπη. Κι αν αυτοί, και όλοι οι άλλοι που υπονοούνται στο βίντεο, οφείλουν (όπως γράφει η ανακοίνωση) ” να συνεχίσουν να υπερασπίζονται το δημοσιογραφικό λειτούργημα μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες, που θέλουν να προκαλέσουν κοινωνικό αυτοματισμό” τότε ή το λειτούργημα έχει ψοφήσει για πάντα ή έχει αποκτήσει άλλη έννοια. Κομματική! Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ; «Τα περί στοχοποίησης και προσπάθειας εκφοβισμού δημοσιογράφων στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, ανήκουν στην σφαίρα του γελοίου». Σπάνιο αλλά δίκιο έχει!
Φυσικά στην ανακοίνωση αναφέρεται και η ΕΡΤ: “Η παραγωγή του video, η προβολή και τέλος η αναμετάδοσή του από την ΕΡΤ χωρίς, όμως, αντίλογο συνέχισε, δυστυχώς, μονομερή διαδικασία στην πληροφόρηση από τη δημόσια τηλεόραση”. Ρε την άτιμη τη δημόσια τηλεόραση, που είχε γίνει (στην ΕΣΗΕΑ) κορώνα στο κεφάλι του αγώνα επί Νέας Δημοκρατίας. Α, ναι, τότε η ΕΣΗΕΑ είχε άλλη διοίκηση. Καταλάβατε τώρα τι εννοώ με τα περί κομματικών της Ενωσης;
Αρθρο που δημοσιεύτηκε στο Sport24.gr στις 27 Ιανουαρίου 2016.
