𝟏𝟗𝟒 𝚮𝚳𝚬𝚸𝚬𝚺 𝚪𝚰𝚨 𝚻𝚶 𝚳𝚶𝚼𝚴𝚻𝚰𝚨𝚲 𝟐𝟎𝟐𝟐 
🅼🆄🅽🅳
🆂🆃🆁🅸🅴🆂 
#Story No 7 
𝚰𝛕𝛂𝛌𝛊𝛂 𝟏𝟗𝟗𝟎, 𝛕𝛐 𝚳𝛐𝛖𝛎𝛕𝛊𝛂𝛌 𝛕𝛐𝛖 «𝚻𝛐𝛕𝛐» 𝚺𝛋𝛊𝛌𝛂𝛕𝛔𝛊
Μουντιάλ 1990, Ιταλία. Πρόκειται για μία από τις χειρότερες διοργανώσεις από πλευράς θεάματος, κάτι που επιβεβαιώνουν και οι αριθμοί. Σημειώθηκε ο χαμηλότερος μέσος όρος τερμάτων ανά αγώνα (2,21 γκολ) και σε 52 ματς βγήκαν 164 κίτρινες κάρτες (η Αργεντινή είχε 22) και 16 κόκκινες (ρεκόρ), δύο εξ αυτών στον τελικό (πρώτες αποβολές σε τελικό). Τα τελευταία επτά παιχνίδια του τουρνουά δεν κρίθηκαν από κανονική φάση, αλλά είτε από πέναλτι που καταλογίστηκε, είτε από τη διαδικασία των πέναλτι. Οι ομάδες στα νοκ άουτ προσπαθούσαν να στείλουν τα παιχνίδια στα πέναλτι και να μην ρισκάρουν νωρίτερα.
Μάλιστα η Ιρλανδία έφτασε στα προημιτελικά δίχως να έχει νικήσει σε κάποιο ματς, φέρνοντας συνεχώς ισοπαλία, μέχρι να ηττηθεί από την Ιταλία, ενώ η Αργεντινή έφτασε στον τελικό έχοντας σκοράρει μόλις 5 φορές!
Πριν το τουρνουά είχε αγωνιστεί μόλις μία φορά με την εθνική Ιταλίας. Αμέσως μετά το τουρνουά ο Σαλβατόρε «Τότο» Σκιλάτσι ήταν ίσως η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα στη χώρα. Ο επιθετικός της Γιουβέντους είχε κάνει μία καλή χρονιά (η πρώτη του στο Τορίνο), αλλά αυτή δεν ήταν αρκετή για να τον χρίσει βασικό και απλώς περίμενε τις ευκαιρίες που θα έδινε στον ίδιο και στον Ρομπέρτο Μπάτζιο ο Αντζέλιο Βιτσίνι. Η πρώτη ήρθε στο 76ο λεπτό της πρεμιέρας κόντρα στην Αυστρία, αφού ούτε ο Τζιανλούκα Βιάλι, ούτε ο Αντρέα Καρνεβάλε βρήκαν το πολυπόθητο γκολ. Ο Σκιλάτσι πέρασε στον αγώνα και δύο λεπτά αργότερα είχε σκοράρει.
Στο επόμενο ματς κόντρα στις ΗΠΑ πέρασε πάλι ως αλλαγή (στο 51′ στη θέση του Καρνεβάλε), αλλά η Ιταλία είχε ήδη σκοράρει και έτσι δεν χρειάστηκε η συμβολή του. Στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου απέναντι στην Τσεχοσλοβακία ο Βιτσίνι ήθελε να ξεκουράσει αρκετούς βασικούς παίκτες και το δίδυμο των Σκιλάτσι-Μπάτζιο δεν τον απογοήτευσε, σημειώνοντας από ένα γκολ. Επόμενη πρόκληση, το ματς με την Ουρουγουάη, με τους αναπληρωματικούς πλέον να έχουν πάρει φανέλα βασικού. Στο 65ο λεπτό ο Σκιλάτσι απέδειξε το γιατί και ο Μπάτζιο που δεν τα είχε καταφέρει, έδωσε την ευκαιρία σε έναν ακόμα επιθετικό, τον Αλντο Σερένα, να πάρει τη δική του ευκαιρία, σημειώνοντας το δεύτερο τέρμα του αγώνα. Η πρόκριση ήρθε και ο Σκιλάτσι είχε πάρει τη φανέλα βασικού… σπίτι του. Δικαίως, αφού ήταν ο σκόρερ του μοναδικού τέρματος της «σκουάντρα ατζούρα» στο ματς με την Ιρλανδία στα προημιτελικά, με συνέπεια να δώσει στη χώρα του ακόμα ένα “εισιτήριο”.
Στο παιχνίδι με την Αργεντινή δεν λησμόνησε την συνήθειά του να πετυχαίνει το πρώτο γκολ του αγώνα στον οποίο συμμετέχει, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν ο μοναδικός σκόρερ. Ο Κανίγια ισοφάρισε σε 1-1 και με το παιχνίδι να πηγαίνει στα πέναλτι, η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχο του Σκιλάτσι. Οι Ντοναντόνι και Σερένα αστόχησαν στις προσπάθειές τους κι έτσι δεν πρόφτασε να εκτελέσει ο ίδιος πέναλτι. Πρόλαβε, όμως, με τα έξι γκολ που σημείωσε στο θεσμό (σκόραρε και στον μικρό τελικό) να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ του τουρνουά και από την αφάνεια του 1989, που τον βρήκε στην Serie B και τη Μεσίνα, να βρεθεί στην ιταλική ελίτ.
Αν και η αποχώρησή του από την εθνική Ιταλίας ήταν απρόσμενη (το 1991 κόντρα στη Νορβηγία έδωσε το τελευταίο το ματς με τη «σκουάντρα ατζούρα», όταν και σημείωσε το έβδομο διεθνές του τέρμα), η λογική λέει ότι δεν θα είχε άλλες ευκαιρίες στο μέλλον, αφού η Ιταλία είχε αποκλειστεί από την τελική φάση του Euro 1992 και στο Μουντιάλ του 1994 ήταν πλέον μεγάλος.
