Menu

«Μπαμπά πάμε να φύγουμε, δεν θέλω να πάμε στο γήπεδο»

«Μπαμπά πάμε να φύγουμε, δεν θέλω να πάμε στο γήπεδο»

Κανονικά σήμερα, Κυριακή, λίγες ώρες μετά τον τελικό του Κυπέλλου, η «κουβέντα» σε ένα άρθρο άποψης θα κυλούσε

  • γύρω από την επάνοδο του Παναθηναϊκού στα τρόπαια μετά από οκτώ χρόνια (σ.σ. ισοφάρισε το μεγαλύτερο αρνητικό ρεκόρ του, σε διάρκεια, χωρίς τίτλο, τουλάχιστον δεν το «έσπασε»…),
  • γύρω από το έργο που ήδη παράγει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
  • γύρω από την επόμενη ημέρα στους «πράσινους»: ποιοι μένουν, ποιοι φεύγουν, τι ρόστερ θα έχει στις 4 και 11 Αυγούστου που παίζει στα προκριματικά του Conference League (ενώ Αρης και ΠΑΟΚ εκκινούν 21 και 28/7).
  • γύρω από τον ΠΑΟΚ που εκ νέου είχε πολλά κενά στο παιχνίδι του.
  • γύρω από τους μέσους και επιθετικούς του ΠΑΟΚ που δεν μετουσιώνουν εύκολα τις ευκαιρίες σε γκολ.
  • γύρω από πολλά, όμως όχι. Δυστυχώς.

Κι αν ένα άρθρο συνήθως ξεκινά με δεδομένα και συμπεράσματα για να καταλήξει κάπου, τούτο δεν θέλει και πολλά. Το «κάπου» είναι προφανές.

Μη σώσετε, ανίκανοι (όλοι) και διοργανώσετε ξανά τελικό Κυπέλλου, ανάμεσα σε οποιεσδήποτε ομάδες. Κανένα νόημα πια. Λύσεις υπάρχουν. Πολλές.

Ας πούμε, διεξαγωγή του τελικού στο εξωτερικό, στην Κύπρο ή στις ΗΠΑ που υπάρχει έντονο ελληνικό στοιχείο. Γιατί όχι; Αρκετές μεγάλες λίγκες το έπραξαν, στέλνοντας τον τελικό του Σούπερ Καπ «έξω» (οι Γάλλοι σε Αλγέρι ως Πεκίνο, οι Ισπανοί το Σούπερ Καπ στη Σαουδική Αραβία, οι Ιταλοί επίσης στην Ασία κλπ.).

Ή, επαναφορά, των διπλών τελικών, χωρίς μετακίνηση φιλάθλων. Είμαστε, ως χώρα, ως Έλληνες, ως κράτος, ανίκανοι να το διαχειριστούμε.

Ή κατάργηση του Κυπέλλου, γιατί όχι; Εδώ καλά καλά είμαστε η μόνη «προηγμένη» (λέμε τώρα) ποδοσφαιρικά ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει, εδώ και χρόνια, Σούπερ Καπ. Τυχαίο; Όχι.

Λύσεις, υπάρχουν.

Διότι χθες, που πραγματικά θα μπορούσε στο ΟΑΚΑ να γίνει μια γιορτή του ποδοσφαίρου έπεσαν δακρυγόνα σε ανυποψίαστους πολίτες και παιδιά. Αφήστε όλα τα άλλα. Παίρνεις το παιδί σου να πας στο γήπεδο ή να ταξιδέψεις στην Αθήνα κάνοντας ακόμη παραπάνω έξοδα με το ταξίδι. Και το παιδί κλαίει από τα δακρυγόνα.

Δεν είναι υπερβολή. Έφτασα στο ΟΑΚΑ στις 19:25, πάρκαρα κοντά στο γήπεδο του μπάσκετ είδα έναν ψηλό άνδρα να έχει αγκαλιά ένα παιδί που έκλαιγε, ενώ περπατούσαμε παράλληλα. Τους έπιασα την κουβέντα – πατέρας όντας γαρ εδώ και κάτι μήνες, το ευαισθησιόμετρό μου έχει χτυπήσει κόκκινο.

Τι είχε γίνει; «Ήρθαμε από τη Σύρο, 11 ετών ο μικρός, πρώτη φορά στο γήπεδο και έσκασε δακρυγόνο μπροστά μας». Γιατί; ΓΙΑΤΙ; Έξω από το γήπεδο όλα αυτά.

«Μπαμπά πάμε να φύγουμε, δεν θέλω να πάμε» μονολογούσε κλαίγοντας. Ένα 11χρονο παιδάκι…

Θέλετε να διαβάσετε και για ευθύνες; Όταν το υπουργείο ΠΡΟ-ΠΟ, στην καρέκλα του οποίου κάθεται ο Τάκης Θεοδωρικάκος πλέον, αναλαμβάνει την ευθύνη της ασφάλειας και της αστυνόμευσης του αγώνα, ή όποιου αγώνα, οφείλει να την αναλάβει πραγματικά και όχι στα λόγια.

Όταν η ΕΠΟ αναλαμβάνει την ευθύνη της διεξαγωγής του αγώνα, οφείλει κατόπιν να απολογηθεί. Αφού βέβαια ο πρόεδρος της σταματήσει να σηκώνει το τρόπαιο του Κυπέλλου, χθες έσπευσε να το πράξει πριν καν πάνε οι παίκτες του Παναθηναϊκού…

Και, το ανέκδοτο: ενώ γινόταν της μανικοτρίβελης, μέσα στο γήπεδο πια και είχαμε πεθάνει από την κάπνα, όλοι, ακούστηκε από τα μεγάφωνα ότι δουλεύουν οι κάμερες ασφαλείας άρα θα τους… αναγνωρίσουν.

Οι, δε, οπαδοί, έδωσαν παλμό στο γήπεδο, με χιλιάδες κόσμου, με συνθήματα, με, με, με… Και 100-200 μ@λ@κες από κάθε θύρα οργανωμένων, όπως πάντα (και σε άλλες ομάδες) πήγαν για να πλακωθούν με τα ΜΑΤ και όχι για να δουν αγώνα. Εκεί ήμασταν: τα είδαμε. Οι μεν προσπάθησαν να σπάσουν τα μπλόκα, οι δε έβαζαν φωτιές.

Καλές οι φιλαρμονικές, η Ζοζεφίν και το #inFootballWeLove αλλά η ανικανότητα, και η ευθύνη, είναι συλλογικές.

Και, κερασάκι στην τούρτα, οι ξένοι διαιτητές. Ο Ματέου Λαόθ είναι εκ των κορυφαίων αλλά ήρθε να κάνει προσωπικό σόου, να σπάσει τα νεύρα όλων με τα διαρκή σφυρίγματα και, δίχως να κάνει το μεγάλο λάθος, να ακούσει αρκετές φορές το πάτερ ημών ανάποδα. Ειλικρινά, πόσο χειρότερα θα τα πήγαινε ένας Έλληνας ρέφερι;

Όσο για την «πρόκληση» του Αϊτόρ; Στο ίδιο γήπεδο, στη ρεβάνς με την ΑΕΚ στα προημιτελικά, δεν σκόραρε ο Κούρτιτς στο 95’ και έσπευσε προς την πλευρά των φίλων της Ενωσης βάζοντας τα δάχτυλα στα αυτιά την ώρα του πανηγυρισμού;

Φεύγοντας, σχεδόν μεσάνυχτα, ένα μου έμεινε από τον τελικό του Κυπέλλου. Ο πατέρας και το παιδί από τη Σύρο. Δεν τους γνωρίζω, δεν τους ξαναείδα και αμφιβάλλω αν ο μικρός ξαναπάει στο γήπεδο…


Δημοσιεύτηκε στο overfm.gr στις 22/5/2022