27 Μαΐου 1964. Η Ιντερ του Ελένιο Ερέρα, που έμεινε στην ιστορία για το κατενάτσιο που έπαιζε, σαν σήμερα κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών χάρη στο «άστρο» του χαρισματικού μεσοεπιθετικού της, Σάντρο Ματσόλα, ο οποίος με δύο προσωπικά γκολ την οδήγησε στη νίκη με 3-1 επί της Ρεάλ Μαδρίτης, στον τελικό του «Πράτερ» της Βιέννης. Συμπτωματικά ακριβώς ένα χρόνο αργότερα (27 Μαΐου 1965), η Ιντερ υπερασπίστηκε τον τίτλο της νικώντας 1-0 την Μπενφίκα (43’ Ζαΐρ) στο «Τιζουζέπε Μεάτσα».
Ο Ερέρα είχε πάρει την απόφαση να εκδικηθεί την Μπαρτσελόνα και τον ιδιότροπο πρόεδρό της, Φραντσέσκ Μιρό-Σανς, ο οποίος από φανατικός υποστηρικτής του, τον έδιωξε από την ομάδα (κάνοντάς του πρώτα πόλεμο νεύρων), μετά τον αποκλεισμό των Καταλανών από τη Ρεάλ Μαδρίτης στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών λίγα χρόνια πριν. Ο Αργεντινός τεχνικός ήθελε να αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει μακριά από τη Βαρκελώνη και δη στον θεσμό που του κόστισε τη θέση του, με κάθε τρόπο, ακόμα κι αν αυτός ήταν η καθιέρωση του κατενάτσιο.
Μελετώντας τους παίκτες που είχε στη διάθεσή του στην Ιντερ κι έχοντας ήδη κατακτήσει το πρωτάθλημα του 1963, ο Ερέρα εμπιστεύθηκε την εκπληκτική αμυντική τετράδα των Αρμάντο Πίκι (λίμπερο), Αριστίντε Γκουαρνέρι (στόπερ), Ταρκίζιο Μπούρνιτς (δεξί μπακ), Τζιασίντο Φακέτι (ο πρώτος σύγχρονος αριστερός μπακ-χαφ) και πάνω τους έχτισε τον δρόμο για το «Πράτερ». Κατόρθωσαν κόντρα στην Εβερτον να αποσπάσουν το 0-0 στον προκριματικό γύρο του θεσμού έδειξαν τι θα ακολουθούσε. Νίκη με 1-0 στον επαναληπτικό και πρόκριση. Πιο εύκολα τα πράγματα με τη Μονακό και δύο νίκες με 1-0 και 3-1. Δύο νίκες και στα προημιτελικά κόντρα στην Παρτιζάν (2-0, 2-1) και η πρώτη πραγματικά δύσκολη στιγμή ήρθε στους «4» κόντρα στη φορμαρισμένη Ντόρτμουντ.
Το 2-2 που διαμορφώθηκε από το πρώτο μέρος του αγώνα στη Γερμανία ήταν θετικό αποτέλεσμα, αφού στο Μιλάνο οι «νερατζούρι» δεν θα δέχονταν πολλά τέρματα. Εφτανε να σκοράρουν έστω μία φορά. Αυτό δεν συνέβη στο πρώτο μέρος, αλλά στο δεύτερο ο ηγέτης αυτής της ομάδας, Σάντρο Ματσόλα, «λύτρωνε» τους πρωταθλητές Ιταλίας και υλοποιούσε το όνειρο που δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει ο πατέρας του, ένας άλλος εξαιρετικός Ιταλός επιθετικός που έχασε τη ζωή του στο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα της Σουπέργκα, όπου αφανίστηκε η μεγάλη Τορίνο του ’40.
Το τέρμα του Ζάιρ στο 76’ ολοκλήρωσε τον θρίαμβο και άφησε απλώς τις φήμες για περίεργη προσέγγιση των διαιτητών στο ημίχρονο να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Ασχέτως εάν ο Τσέχος διαιτητής Μπράνκο Τέσανιτς πέρασε το καλοκαίρι του στα νησιά της Μεσογείου με τα έξοδα πληρωμένα από τη διοίκηση των «νερατζούρι»…
Τελικός κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης των πέντε κατακτήσεων στις πέντε πρώτες διοργανώσεις, η οποία στα προημιτελικά είχε πετάξει εκτός την άλλη εκπρόσωπο του Μιλάνου, την κάτοχο του τροπαίου Μίλαν και μάλιστα νικώντας την με 4-1 στην ισπανική πρωτεύουσα (ακολούθησε βέβαια ήττα με 2-0 και παραλίγο αποκλεισμός στον επαναληπτικό). Μία Ρεάλ που «φιλοδώρησε» με 7 τέρματα τη Ρέιντζερς στον προκριματικό γύρο, με 8 την Ντινάμο Βουκουρεστίου στον 1ο γύρο και με άλλα 8 την έκπληξη του θεσμού, Ζυρίχη, στα ημιτελικά.
Οι 38χρονοι Αλφρέδο ντι Στέφανο και Φέρεντς Πούσκας και ο 33χρονος Φρανσίσκο Χέντο, όμως, δεν ήταν πλέον φόβητρο για τους νεαρούς και γεμάτους όρεξη ποδοσφαιριστές του Ερέρα. Οι εξουδετέρωσή τους στον τελικό αποδείχθηκε εύκολη υπόθεση για τους καλά γυμνασμένους Ιταλούς, που με… μηχανάκι τον Λουίς Σουάρεθ (τον παίκτη που πήρε από την Μπαρτσελόνα ο Ερέρα και «έχτισε» πάνω του το κέντρο της Ιντερ) και εκτελεστή τον Ματσόλα (δύο γκολ στο 43’ και στο 76’, γκολ και από τον Αουρέλιο Μιλάνι στο 76’, είχε μειώσει σε 2-1 ο Φέλο), έφτασε εύκολα στο τρόπαιο. Τα λάθη της καστιγιάνικης άμυνας και του Χοσέ Βιθέντε που ήταν ο παίκτης στον οποίο οφειλόταν η πρόκριση της Ρεάλ στο Μιλάνο αποδείχθηκαν η κορυφή του παγόβουνου της πτώσης των «μερένχες».
Η αλλαγή εποχής στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είχε έρθει και 72.000 θεατές έγιναν μάρτυρες αυτής, με περισσότερους από τους μισούς να είναι φίλοι της Ιντερ που ταξίδεψαν από τη γειτονική Ιταλία, στην πρώτη μαζική μετακίνηση της ιστορίας. Και είδαν την ομάδα τους να σηκώνει το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο, ούσα η πρώτη ομάδα που πετυχαίνει αυτό το κατόρθωμα αήττητη. Φυσικά, υπήρχε και συνέχεια…
