𝟏𝟕𝟑 𝚮𝚳𝚬𝚸𝚬𝚺 𝚪𝚰𝚨 𝚻𝚶 𝚳𝚶𝚼𝚴𝚻𝚰𝚨𝚲 𝟐𝟎𝟐𝟐 
🅼🆄🅽🅳
🆂🆃🆁🅸🅴🆂 
#Story No 28 
𝚻𝛐 𝚳𝛐𝛖𝛎𝛕𝛊𝛂𝛌 𝛕𝛐𝛖 𝚳𝛐𝛖𝛔𝛐𝛌𝛊𝛎𝛊
Το 1932 αποφασίστηκε από τη FIFA το Παγκόσμιο Κύπελλο να διεξαχθεί στην Ιταλία (μετά την… περίεργη απόσυρση της Σουηδίας από τη διεκδίκηση). Το Μουντιάλ του 1934 χρησιμοποιήθηκε υπέρμετρα για πολιτική προβολή του Μπενίτο Μουσολίνι και του κόμματός του που βρισκόταν στην εξουσία από το 1922, αφού οι βλέψεις του δικτάτορα (όπως διαφάνηκε από τα ιστορικά γεγονότα), ήταν πολύ υψηλές. Εξάλλου, θα δαπανούσε το ποσό των 1,5 εκατομμυρίων λιρετών (περί τα 775.000 σημερινά ευρώ). Τριάντα δύο ομάδες έκαναν αίτηση να συμμετάσχουν, με συνέπεια να διεξαχθεί προκριματικός γύρος, στον οποίο συμμετείχε ακόμα και η διοργανώτρια (απέκλεισε την Ελλάδα), για πρώτη και τελευταία φορά στην ιστορία.
Από τις 16 ομάδες που προκρίθηκαν στην τελική φάση απουσίαζε η παγκόσμια πρωταθλήτρια Ουρουγουάη, αφού αρνήθηκε να συμμετάσχει ως αντίποινα για την απουσία της Ιταλίας και αρκετών ευρωπαϊκών χωρών από το δικό της Μουντιάλ, τέσσερα χρόνια νωρίτερα (η μοναδική κάτοχος που δεν υπερασπίστηκε τον τίτλο της). Απούσες και οι βρετανικές χώρες, που διατήρησαν την… αυτοεξορία τους από τη FIFA. Η διοργάνωση μοιράστηκε σε οκτώ πόλεις και, όπως ήταν φυσικό, είχε έντονο το εθνικό, ιταλικό χρώμα (ακόμα και οι διαφημιστικές αφίσες του Μουντιάλ στους δρόμους εμφάνιζαν έναν άντρα να παίζει μπάλα και να χαιρετά φασιστικά).
Η διαφοροποίηση του θεσμού είχε να κάνει με την ολική απουσία ομίλων. Η ανάδειξη του παγκοσμίου πρωταθλητή προέκυψε μετά από τρεις νοκ άουτ φάσεις και φυσικά τον τελικό. Σε αυτές η «σκουάντρα ατζούρα» του αυταρχικού Βιτόριο Πότσο και της απροκάλυπτης διαιτητικής βοήθειας ξεχώρισε, όπως η αυστριακή «wunderteam» (σ.σ. «ομάδα θαύμα») του Ούγκο Μάισλ και του (τσεχικής καταγωγής) Ματίας Ζίντελαρ, η Ισπανία και η Τσεχοσλοβακία. Οι τρεις εξ αυτών συμπλήρωσαν τα ημιτελικά, με τους «φούριας ρόχας» να αποκλείονται ένα γύρο νωρίτερα από τους διοργανωτές, ύστερα από… επαναληπτικό. Η Γερμανία συμπλήρωσε την τελική τετράδα, αλλά δεν κατάφερε να κάμψει την Τσεχοσλοβακία, όπως και η Αυστρία λύγισε κόντρα στους Ιταλούς (και όχι μόνο).
Ο τελικός διεξήχθη στο μετονομασμένο για τις ανάγκες της διοργάνωσης «Στάδιο του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος» στη Ρώμη, υπό το βλέμμα περίπου 50.000 θεατών, στη συντριπτική τους πλειονότητα Ιταλών. Μία μέρα πριν τον τελικό, ο Μουσολίνι επισκέφθηκε την ομάδα στέλνοντας το μήνυμα: «Καλή τύχη για τη νίκη αύριο παιδιά, αλλιώς θα συντριβείτε». Το παιχνίδι κυλούσε, αλλά το πολυπόθητο ιταλικό γκολ δεν ερχόταν. Στο ημίχρονο, ο Μουσολίνι ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά μιλώντας ιδιαιτέρως στον Πότσο: «Ο Θεός να σε βοηθήσει σε περίπτωση αποτυχίας». Ο Ιταλός τεχνικός, παρότι είχε «χτίσει» ήδη εξαιρετικό όνομα στο χώρο και ήταν ένας από τους κορυφαίους προπονητές της εποχής του, χρειάστηκε να προσευχηθεί στο 76ο λεπτό.
Ο Αντονίν Πουτς αψήφησε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ανοίγοντας το σκορ (λίγο αργότερα ο Φράντισεκ Σβόμποντα είχε δοκάρι) και αναγκάζοντας τους Ιταλούς συναδέλφους τους να παίξουν πλέον για τη… ζωή τους. Μαζί και ο διαιτητής, ο οποίος επέτρεψε το φάουλ στον εξαιρετικό τερματοφύλακα της Τσεχοσλοβακίας, Φράντισεκ Πλάνιτσκα, στο γκολ της ισοφάρισης από τον Ραϊμούντο Ορσι στο 81′. Στην παράταση ο Πότσο άλλαξε θέσεις τους Ενρίκε Γκουάιτα και Αντζελο Σκιάβιο και μετά από συνδυασμό τους στο 5ο λεπτό της παράτασης (είχε προηγηθεί κοντρόλ με το χέρι και σέντρα του ξεχασμένου στο ματς λόγω τραυματισμού Τζιουζέπε Μεάτσα) ο τελευταίος σημείωσε το νικητήριο γκολ.
Ο Τζιαμπιέρο Κόμπι έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας που κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο ως αρχηγός και η Ιταλία είχε πετύχει το στόχο της σε κάθε επίπεδο.
