Τούτο το UEFA Nations League ελάχιστοι κατανόησαν και κατάλαβαν, στην πρώτη του έκδοση, την αξία του. Ανοίγει παράθυρο για πρόκριση αν τα κάνεις… πεπόνια αργείτικα στα προκριματικά. Στο δεύτερο η Εθνική το κατανόησε, οριακά απώλεσε την πρωτιά από τη Σλοβενία.
Σε τούτο όμως, εκκίνησε με δύο διπλά, σήμα κατατεθέν της: 1-0 και, δη, στις έδρες των άλλων δύο διεκδικητών. Τι ωραία, τι καλά. Ήρθε, φαίνεται, η ώρα για άνοδο στη League B της κατηγορίας. Συν, βαθμουλάκια στην τσέπη, να ανέβει λίγο το ranking διότι το φθινόπωρο ακολουθεί η κλήρωση των προκριματικών του Euro 2024.
Γενικώς, χαμόγελα και αισιοδοξία.
Και δη με τον Γκας Πογέτ πλέον στον πάγκο, ομολογώ ότι αντιμετώπισα με μεγάλη επιφύλαξη την πρόσληψή του – ωστόσο κάθε προπονητής κρίνεται εκεί όπου εργάζεται. Στο γήπεδο.
Και στο γήπεδο βλέπουμε μια εν δυνάμει «νεανική» ομάδα. Όχι αυτή που είχαμε συνηθίσει, χρόνια τώρα.
30 ετών ο Μάνταλος, 28 ο Μπακασέτας, ο Μασούρας, ο Βλαχοδήμος και ο Κουρμπέλης, 27 ο Γιακουμάκης, 26 ο Τσιμίκας, 25 ο Χατζηδιάκος, 24 ο Μαυροπάνος και ο Λημνιός. Και 29 ο νεοφερμένος Μπάλντοκ. Σούμα; Ενδεκάδα με μέσο όρο τα 27 έτη. Μια χαρά, ώριμη πάει στο Euro της Γερμανίας μα, ακόμη καλύτερα, πανέτοιμη στο Μουντιάλ του 2026.
Στον Πογέτ πιστώνεται ότι δεν αλλάζει το 4-3-3: το ξέρει, ταιριάζει στην Εθνική μας.
Του πιστώνεται και ότι δοκιμάζει, πρόσωπα που θα φέρουν εις πέρας το πλάνο – και όχι το αντίθετο: Κουρμπέλης αντί Σιώπη, Μπάλντοκ αντί Ρότα, Μασούρας αντί Μπουχαλάκη και υποχρεωτικά ο Μάνταλος μια γραμμή πιο πίσω.
Ωστόσο, δεν θα είναι κάθε βράδυ του… Αγίου Μπακασέτα. Λείπει, ήδη, κάτι σημαντικό από το παζλ: ένας φορ, σημείο αναφοράς. Όχι ένας Μήτρογλου ή ένας Χαριστέας. Διότι Γιακουμάκης και Παυλίδης είναι φιλότιμοι, είναι σκόρερ συλλογικά, όχι όμως με την Εθνική. Νομοτελειακά πρέπει να ξεκινήσει, και να κριθεί, το πατριωτάκι μου, ο Τάσος Δουβίκας. Και ξεμένουμε από λύσεις εκεί, επόμενος είναι ο Κουλούρης. Που αν κάνει όντως καλή μεταγραφή, θα επανέλθει και σε φόρμα.
Συν ότι, σε κάθε ματς κερδίζεις παίκτες. Ο Λημνιός δεν ξαναχάνει φανέλα βασικού: καλύτερος από ποτέ, ήδη. Ο Κουρμπέλης, «σκύλος» στο κέντρο, πιθανώς να αφήσει τον Ζέκα (όταν με το καλό γυρίσει) στον πάγκο. Ο Μπάλντοκ το φιλότιμο μπακ που θες: ένας Καρχαβάλ και όχι ένας Ντάνι Αλβες, αλλά για ένα ημίχρονο ήταν ωσεί παρόντας. Κι αν το δίδυμο Χατζηδιάκος – Μαυροπάνος συνεχίζει να βελτιώνεται, έκλεισε κι εκεί η τρύπα.
Αισιοδοξία. Προσγειωμένη μεν, αλλά αισιοδοξία. Το έχει ανάγκη αυτή η ομάδα. Όπως είχε ανάγκη να θυμίσει σε όλους ότι κάτι Κόσοβα και κάτι Βόρειες Ιρλανδίες γνωρίζει πώς να τις νικά. Σε λίγο καιρό, θα το πράττει και με τωρινές της καλύτερες, αντλώντας αυτοπεποίθηση.
Αρκεί βεβαίως να υπάρξει ένα σημαντικό: πίστη στο πλάνο.
Κι αν μερικούς τους… χαλάει η μπάλα που παίζει η ομάδα, ακόμη κι από την εποχή του Τζον Φαν’τ Σχιπ, ξυδάκι. Αυτούς έχουμε, έτσι μπορούμε να παίξουμε. Όχι πως στην Πρίστινα παίξαμε κι άσχημα, έτσι;
Ούτε ο Μάνταλος ήταν κακός. Ως πρεσβύτερος, πια, οφείλει να φέρεται και στο τερέν, ανάλογα.
ΥΓ. Η Εθνική δεν είναι ΕΠΟ. Τα προβλήματα ή το κόμπλεξ που έχουν μερικοί με την ομοσπονδία, ας τα λύσουν αλλού. Επιτέλους αφήστε ήσυχη την Εθνική να δείξει αυτά που μπορεί.
Δημοσιεύτηκε στο overfm.gr στις 7/6/2022
