10 Ιουνίου 1942. Μια από τις μεγαλύτερες σφαγές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η πλήρης καταστροφή του χωριού Λίντιτσε, στο προτεκτοράτο της Βοημίας και της Μοραβίας (νυν Τσεχία) κατόπιν εντολών του Αδόλφου Χίτλερ και του Χάινριχ Χίμλερ.
Ήταν σε αντίποινα για τη δολοφονία του Ράινχαρντ Χάιντριχ, προστάτη του Ράιχ (σ.σ. Reichproteκtor) στην Τσεχοσλοβακία, στα τέλη της άνοιξης του ’42 και οι 173 άνδρες του χωριού που ήταν άνω των 15 ετών εκτελέστηκαν στις 10 Ιουνίου 1942. Άλλοι 11 άντρες από το χωριό που δεν ήταν παρόντες, συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν σύντομα αργότερα, μαζί με αρκετούς άλλους που είχαν ήδη τεθεί υπό κράτηση. Οι 184 γυναίκες και 88 παιδιά απελάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Λίγα παιδιά ,που θεωρήθηκαν φυλετικά κατάλληλα και ως εκ τούτου επιλέξιμα για γερμανικοποίηση, παραδόθηκαν σε οικογένειες των SS και τα υπόλοιπα στάλθηκαν στο στρατόπεδο εξόντωσης του Κέλμνο όπου θανατώθηκαν στους θαλάμους αερίων.
Περίπου 340 άτομα από το Λίντιτσε πέθαναν λόγω της γερμανικής αντεκδίκησης (192 άνδρες, 60 γυναίκες και 88 παιδιά) και μετά το τέλος του πολέμου, μόνο 153 γυναίκες και 17 παιδιά επέστρεψαν….
Ο Χάιντριχ τον Μάιο είχε δεχθεί επίθεση (εκ μέρους της τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης στην εξορία) από τους Τσεχοσλοβάκους στρατιώτες, ήρωες, Γιόζεφ Γκάμπτσικ και Γιαν Κούμπις. Ήταν μέλη μιας αντιστασιακής ομάδας που είχε εκπαιδευτεί στη Μεγάλη Βρετανία, με αλεξίπτωτο προσγειώθηκαν στη Βοημία τον Δεκέμβριο του 1941 για την πραγματοποίηση της Επιχείρησης «Ανθρωποειδές» (σ.σ. τρομερή ταινία, να τη δείτε).
Η έκρηξη της χειροβομβίδας τραυμάτισε τόσο τον Χάιντριχ όσο και τον Κούμπις. Οι Τσεχοσλοβάκοι κατάφεραν να ξεφύγουν αλλά αργότερα συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν. Στις 4 Ιουνίου, ο Χάιντριχ, αφού αρνήθηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση από μη Γερμανούς γιατρούς, πέθανε στο νοσοκομείο Μπούλοβκα της Πράγας από σηψαιμία που προκλήθηκε από κομμάτια υφάσματος από την στολή του που εισήλθαν στο σώμα του όταν εξερράγη η χειροβομβίδα.
Το ίδιο απόγευμα της 27ης Μαΐου, ο SS-Gruppenführer, Καρλ Χέρμαν Φρανκ κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έθεσε απαγόρευση κυκλοφορίας και έρευνα στην οποία ανακρίθηκαν 21.000 άντρες και ελέγχθηκαν 36.000 σπίτια. Μέχρι τις 4 Ιουνίου, 157 άτομα είχαν εκτελεστεί ως αποτέλεσμα των αντιποίνων, αλλά οι δολοφόνοι δεν είχαν βρεθεί και δεν υπήρχαν πληροφορίες.
Ο Φρανκ, υφυπουργός για το ναζιστικό προτεκτοράτο της Βοημίας και της Μοραβίας, ανέφερε από το Βερολίνο ότι ο Φύρερ είχε διατάξει τα ακόλουθα σχετικά με οποιοδήποτε χωριό που βρέθηκε να φιλοξενεί τους δολοφόνους του Χάιντριχ.
Το ναζιστικό καθεστώς επέλεξε αυτό το χωριό Λίντιτσε, επειδή οι κάτοικοί του ήταν ύποπτοι ότι φιλοξένησαν τοπικούς αντιστασιακούς που συνδέονταν ψευδώς με μέλη της ομάδας της Επιχείρησης «Ανθρωποειδές»…
Μόνο τρεις άνδρες κάτοικοι του χωριού επέζησαν από τη σφαγή, δύο από τους οποίους ανήκαν στη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία και ήταν σταθμευμένοι στην Αγγλία εκείνη την εποχή. Ο μόνος ενήλικας άντρας από το Λίντιτσε στην Τσεχοσλοβακία που επέζησε από αυτήν την αγριότητα ήταν ο Φράντσιεκ Σέιντλ (1887–61), ο πρώην αναπληρωτής δήμαρχος του Λίντιτσε που συνελήφθη στο τέλος του 1938 επειδή στις 19 Δεκεμβρίου 1938 σκότωσε κατά λάθος τον γιο του Έντουαρντ Σιντλ. Φυλακίστηκε για τέσσερα χρόνια και δεν είχε ιδέα για αυτήν τη σφαγή. Ανακάλυψε τι είχε συμβεί όταν επέστρεψε στο σπίτι στις 23 Δεκεμβρίου 1942. Όταν ανακάλυψε τη σφαγή, ήταν τόσο απογοητευμένος που παραδόθηκε σε αξιωματικούς των SS στην κοντινή πόλη Κλάντνο, ομολογώντας ότι ήταν από το Λίντιτσε και μάλιστα είπε ότι ενέκρινε τη δολοφονία του Χάιντριχ. Παρά την επιβεβαίωση της ταυτότητάς του, οι αξιωματικοί των SS απλώς γελούσαν και τον έδιωξαν ώστε τελικά επιβίωσε από τον πόλεμο.
Η κατακραυγή για τη σφαγή στο Λίντιτσε προκάλεσε δισταγμό για την τύχη των υπόλοιπων παιδιών, αλλά στα τέλη Ιουνίου ο Άντολφ Άιχμαν διέταξε τη σφαγή των υπόλοιπων παιδιών. Ωστόσο, δεν καταδικάστηκε για αυτό το έγκλημα στη δίκη του στην Ιερουσαλήμ, καθώς οι δικαστές θεώρησαν ότι «… δεν έχει αποδειχθεί πέρα από εύλογη αμφιβολία, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε ενώπιον μας, ότι δολοφονήθηκαν».
Στις 2 Ιουλίου, όλα τα υπόλοιπα 82 παιδιά του Λίντιτσε παραδόθηκαν στο γραφείο της Γκεστάπο στο Λοτζ, το οποίο τα έστειλε στο στρατόπεδο εξόντωσης του Κέλμνο ,70 χιλιόμετρα μακριά, όπου θανατώθηκαν με αέριο σε φορτηγά αερίου. Από τα 105 παιδιά του Λίντιτσε, 82 πέθαναν στο Κέλμνο, έξι πέθαναν στα γερμανικά ορφανοτροφεία Λέμπενσμπορν και 17 επέστρεψαν στην πατρίδα τους.
Το χωριό πυρπολήθηκε και τα ερείπια των κτιρίων καταστράφηκαν με εκρηκτικά. Όλα τα ζώα του χωριού – κατοικίδια ζώα και ζώα εκτροφής – σφαγιάστηκαν επίσης. Ακόμα και εκείνοι που ήταν θαμμένοι στο νεκροταφείο δεν γλίτωσαν. Οι τάφοι διαλύθηκαν, λεηλατήθηκαν για εύρεση χρυσού και κοσμημάτων και τα λείψανα καταστράφηκαν.Στη συνέχεια εστάλη μια γερμανική ομάδα εργασίας 100 ατόμων για να αφαιρέσει όλα τα ορατά ερείπια του χωριού και κάλυψε ολόκληρη την περιοχή, που κάποτε καταλάμβανε το χωριό, με χώμα και φυτεύοντας καλλιέργειες.
Το Λίντιτσε εξαφανίστηκε…
Γυναίκες από το Λίντιτσε που επέζησαν από το στρατόπεδο Ράβενσμπρικ επέστρεψαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και επανεγκαταστάθηκαν στο νέο χωριό Λίντιτσε που χτίστηκε με θέα στην αρχική τοποθεσία.
Ένα γλυπτό από τη δεκαετία του 1990 της Marie Uchytilová, έχει θέα στην τοποθεσία του παλιού χωριού του Λίντιτσε. Με τίτλο «Το Μνημείο για τα παιδιά-θύματα του Πολέμου» αποτελείται από 82 χάλκινα αγάλματα παιδιών (42 κορίτσια και 40 αγόρια) ηλικίας 1 έως 16 ετών, για να τιμήσουν τα παιδιά που δολοφονήθηκαν στο Κέλμνο το καλοκαίρι του 1942. Ένας σταυρός με αγκαθωτό στεφάνι συμβολίζει το μαζικό τάφο των ανδρών του Λίντιτσε. Στην τοποθεσία του παλιού Λίντιτσε έχει διαμορφωθεί ένας χώρος μνήμης που πλαισιώνεται από ένα μουσείο και μια μικρή αίθουσα εκθέσεων. Η περιοχή του μνημείου συνδέεται με το νέο χωριό με μια λεωφόρο από φίλυρα δέντρα. Το 2001 διαμορφώθηκε ένα νέος κήπος με 21.000 θάμνους…
