Θα μπορούσε να γραφτεί και ξεχωριστό κείμενο: ποιος είναι ο μεγαλύτερος κουβάς που «έφαγες»; Εννοώντας, ότι έπεσες τελείως έξω στο σημείο. Και όχι, το διπλό στο Ισπανία – Γερμανία 6-0 δεν ήταν, επί προσωπικού. Εχω να θυμάμαι και… χειρότερο.
Φεβρουάριος 2001, η Μπάρτσα σέρνεται, παίζει Σαββατόβραδο με Αθλέτικ Μπιλμπάο στη Βαρκελώνη και μετά έρχεται Αθήνα για το ματς με την ΑΕΚ. Εργαζόμουν τότε στο «Στοίχημα», τη γνωστή εβδομαδιαία εφημερίδα, και έψηνα τον αείμνηστο τον κύριο Σάκη (πρώτο μου «δάσκαλο» στον χώρο) για κόντρα. Μα η Μπάρτσα σέρνεται, μα η Μπιλμπάο (σ.σ. ούτε καν ως «Αθλέτικ» δεν την έγραφε τότε το κουπόνι) είναι έτσι, είναι γιουβέτσι, μα εκείνο, μα το άλλο.
Ο Σάκης έπαιζε. Μέγας γνώστης. Δεν ξέρω, επειδή άκουσε, πόσα έριξε, ούτε καν θυμάμαι την απόδοση, αλλά τη Δευτέρα το πρωί, περνώντας μπροστά από το γραφείο, φρόντισα να σκύψω πηγαίνοντας προς το δικό μου, για να μη με δει από την τζαμαρία κι ακούσω το πάτερ ημών ανάποδα.
Πόσο είχε λήξει; 7-0 με 6-0 από ημίχρονο, χατ-τρικ ο Λουίς Ενρίκε, δύο ο Κοκού, ένα ο Αμπελάρδο, ένα ο Οφερμαρς. Ρε συ Λουίς, επίτηδες το κάνεις; Τεχνικός της… εθνικής Ισπανίας, πλέον.
Α, έχω κι άλλο. Το έψαξα στα… κιτάπια μου. Μάρτιος 2015, Σίδνεϊ – Ρόαρ: έπαιξα under και έληξε… 5-4. Ένα από τα ελάχιστα under που πόνταρα, ever.
