Δύο φορές το χρόνο η ίδια ιστορία. Η αλλαγή της ώρας έχει όμως και την… άγνωστη ιστορία της.
Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 1932, ντάλα καλοκαίρι. Ήταν 6 Ιουλίου όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να πάει τα ρολόγια μια ώρα μπροστά, για τους ίδιους με τους σημερινούς λόγους: την οικονομία.
Τότε στην Ελλάδα είχαν φθάσει οι συνέπειες του κραχ του 1929. Η οικονομία δεν ήταν παγκοσμιοποιημένη τότε και οι κρίσεις έφθαναν με καθυστέρηση χρόνων. Εξ ου και επηρέασε τη χώρα το 1932-34.
Βέβαια από το 1923 με Προεδρικό Διάταγμα από την 16η Φεβρουαρίου βρεθήκαμε στην 1η Μαρτίου για να εναρμονιστεί η χώρα με το Γρηγοριανό Ημερολόγιο. Χρόνια νωρίτερα, το 1916, τα ρολόγια είχαν πάει μπροστά κατά 25 λεπτά για να διορθωθεί ένα επίσης λάθος στη μέτρηση του χρόνου!
Στην Ελλάδα λοιπόν η θερινή εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, δοκιμαστικά, το 1932 και συγκεκριμένα από τις 6 Ιουλίου μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου, όταν τα ρολόγια είχαν τεθεί μία ώρα μπροστά. Στη συνέχεια όμως εγκαταλείφθηκε, επειδή στις 28 Ιουλίου 1916 στις 04:00 ώρα, τα ρολόγια στην Ελλάδα είχαν τεθεί 25 λεπτά μπροστά κατά την εισδοχή της ζώνης ώρας που είχε αποφασιστεί παγκοσμίως!
Έτσι η διαφορά σε σχέση με το φως του Ήλιου που καθορίζει και τον πραγματικό χρόνο γινόταν πολύ μεγάλη, κυρίως στα δυτικά τμήματα της χώρας και περισσότερο στη Κέρκυρα. Τα επόμενα χρόνια είχε υιοθετηθεί μια απλή μετατόπιση της ώρας έναρξης λειτουργίας δημόσιων υπηρεσιών και καταστημάτων κατά μισή ώρα, στη χειμερινή περίοδο.
Στη δεκαετία του ‘70 όμως, μόλις δύο χρόνια μετά την ενεργειακή κρίση που ξέσπασε στην Ευρώπη το 1973, αποφασίστηκε η υιοθέτηση του μέτρου της θερινής ώρας από μεγάλο μέρος των κρατών της, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, με έναρξη το 1975. Η αλλαγή της ώρας γίνεται σύμφωνα με οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υποχρεώνει όλα τα κράτη μέλη να την εφαρμόζουν ως νόμο – και πραγματοποιείται την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου ενώ τελειώνει την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου του ίδιου έτους.
