Η ελληνική τηλεόραση είναι αδίστακτη, αδυσώπητη. Κι αν για τον τρόπο προβολής και μετάδοσης των πολιτικών θεμάτων υπάρχει η γραμμή που διαγράφει τα συμφέροντα του κάθε ιδιοκτήτη, τι είδους γραμμή υπήρξε στο θέμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη;
Η σωρός του, από το πρωί της Κυριακής, σκυλεύτηκε προς τέρψιν των καναλιών με στόχο δύο ή τρεις μονάδες παραπάνω στις τηλεθεάσεις, μπας και βρεθεί καμιά διαφήμιση.
Οι ρεπόρτερ, πολλοί ενάντια στη θέλησή τους, στάθηκαν καραούλι έξω από το πατρικό του Βαγγέλη, συνομίλησαν με συγγενείς, φίλους, συγχωριανούς ενώ άλλοι, στα Γιάννινα, φρόντισαν να μιλήσουν με συμφοιτητές του έστω κι αν αρκετοί μιλούσαν με την πλάτη στην κάμερα. Ας θεωρήσουμε ότι τούτα δεν ξεπερνούν τη λεπτή κόκκινη γραμμή που χαράσσει η ενημέρωση, έστω και με την «εμπορία» του πόνου των οικείων του.
Κι όμως, ξεπεράστηκε. Κυρίως με την προβολή στην πλειονότητα των δελτίων ειδήσεων, έστω και με την κάλυψη των γνωστών «μπιμπ», των υβριστικών και ξεδιάντροπων αναφορών σε διάφορα ανύπαρκτα ιστολόγια. Η είδηση ήταν πως το κράτος κινήθηκε νομικά κατά των blogs, η είδηση μεταφέρθηκε με την προβολή του υβρεολογίου στα μάτια όσων βλέπαμε ειδήσεις.
Ξεπεράστηκε ακόμη πιο πολύ με τη «στοχοποίηση» συμφοιτητών του αδικοχαμένου Βαγγέλη, αρκετοί εκ των οποίων απέφευγαν τα φώτα της δημοσιότητας και υποχρεώθηκαν να αναζητήσουν κάμερες για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Οποιος εμφανιζόταν δίπλα του σε φωτογραφία, άμεσα ήταν «ύποπτος» και «ένοχος» (και χωρίς δίκη). Και φτάσαμε στο κατώτατο σημείο με τις κάμερες και τα κινητά να «κυνηγούν» συγγενείς και γνωστούς την ώρα της κηδείας. Όλα στον βωμό της τηλεθέασης.
Δεν γνωρίζω πώς ακριβώς πέθανε το παλικάρι: αλλά στην τηλεόραση τον «σκότωσαν» πολλές φορές…
Δημοσιεύτηκε στο «Παρασκήνιο» στις 21/3/2015
