Το Μουντιάλ του 1986, που Τον καθιέρωσε, δεν το πρόλαβα ηλικιακά. Και δεν το θυμάμαι ως 6χρονος, και δεν ήμουν καν στην Ελλάδα τότε, ζούσαμε σε μια χώρα που δεν είχε ιδέα, ούτε τώρα έχει, για τη διαφορά soccer από football: στον Καναδά.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας όμως το θυμάμαι τόσο καλά, απόλαυσα κάθε στιγμή του ως ένα πιτσιρικάς που μαθαίνει νέα πράγματα, που μπορώ να παραθέσω αποτελέσματα, σκόρερ, ενδεκάδες, στιγμές, πιθανότατα καλύτερα κι από το… Μουντιάλ της Ρωσίας το ’18, το πιο πρόσφατο. Ναι, δεν είχαμε τότε τα γαμω-κινητά, να βλέπεις με το ένα μάτι το ματς και με το άλλο να τουιτάρεις ή να ρίχνεις κάνα live.
Είναι το Μουντιάλ που με έκανε… Βραζιλία. Όπως έγινα Λίβερπουλ σε αγώνα που ηττήθηκε, ένα προ σχεδόν τριών δεκαετιών τελικό Κυπέλλου με τη Γιουνάιτεντ, έγινα «σελεσάο» στον αγώνα με την Αργεντινή. Εκεί όπου δεν ήταν ο καλύτερος του αγώνα, ίσα ίσα το ματς ήταν… σούπερ αλλά η ασίστ Του προς τον Κανίχια ήταν, απλά, μια ποδοσφαιρική ποίηση.
Οι 15 μέρες που μίσησα τον Ντιέγο
Ήταν ίνδαλμα για κάθε παιδί, από τότε. Αλλά ως, εξ απαλών ονύχων, αντιδραστικός, μιας και η Βραζιλία μου ήταν τότε πιο συμπαθής, Τον μίσησα. Ήμουν με τον Αλεμάο, με τον Καρέκα, με τον Μπράνκο, με τον Ντούνγκα που όσο καλός παίκτης ήταν, άλλο τόσο μυρωδιάς ως τεχνικός εξελίχθηκε. Ωστόσο το μίσος μου, διότι σε τέτοιο εξελίχθηκε, για τον Ντιέγο κράτησε, επακριβώς, 15 ημέρες. Υπήρχε πάντα, και νομίζω υπάρχει ακόμη, μια απέχθεια προς κάθε τι γερμανικό στα παιδιά της χώρας μας, που αρχίζουν να μαθαίνουν στο σχολείο πράγματα όπως… η κατοχή. Το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, αναπόλησα πριν λίγο καιρό όταν είδα, έχοντας διαβάσει βέβαια κι ανάλογα βιβλία, ντοκιμαντέρ (σ.σ. σπουδαίο πράγμα η εικόνα και το βίντεο…) για τη Γερμανία ακριβώς μετά τον πόλεμο και τι, πραγματικά, πέρασαν οι πολίτες που δεν ήταν, όλοι, ναζί…
Τέσπα (sic) το βράδυ του τελικού, 8 Ιουλίου 1990 στη Ρώμη, το αίσθημα ήταν αντι-γερμανικό. Η (Δυτική, ακόμη) Γερμανία με την Αργεντινή, ο Ντιέγο στα μπλε και πρόσωπο του αγώνα ο Εδουάρδο Κοσεδάλ, ένα μεξικάνικο λαμόγιο, έδωσε ένα πέναλτι που, μάλλον, δεν ήταν. Το ματς ήταν άθλιο από πλευράς θεάματος κι αν μένει μια εικόνα από αυτό, όπως από κάθε μεγάλο παιχνίδι, ήταν το κλάμα Του στο τέλος. Το κλάμα για την αδικία. Το αίσθημα του «γαμώτο». Πόσο, μα πόσο, το έχω ασπαστεί στη ζωή μου εδώ και 40 χρόνια, πόσο…
Βέβαια, για να τα λέμε όλα, υπήρξε και μικρή θεία δίκη. Όσο από την Αργεντινή στερήθηκε το τρόπαιο του 1990, άλλο τόσο είχε ευνοηθεί με σφυρίγματα στο Μεξικό του 1986, εκεί όπου υπήρχε μεν ο Μαραντόνα αλλά η μισή ενδεκάδα του Κάρλος Μπιλάρδο έριχνε το, μιλάμε για το, κλοτσήδι.
Παρένθεση. Το διάβασα και επανήλθαν τα δάκρυα που δεν έχουν σταματήσει από χθες: ο γερο-Μπιλάρδο, 82 ετών σήμερα, δεν έχει μάθει ακόμη για τον θάνατο του «παιδιού» του. Τα πραγματικά του παιδιά έκλεισαν την τηλεόραση από χθες, τάχα μου ότι χάλασε…
Τότε λοιπόν, το 1990, ο ημιτελικός με την Ιταλία διεξήχθη στο γήπεδο που, από χθες, από «Σαν Πάολο» μετονομάστηκε (ανεπίσημα, ακόμη) σε «Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα» – γιατί δεν γίνονταν αυτά εν ζωή, δεν κατανοώ, αλλά τέλος πάντων. Οι «ατζούρι» σε ημιτελικό, στη χώρα τους μεν αλλά που, με 60.000 Ναπολιτάνους στο γήπεδο που έβλεπαν τον Θεό τους, τον Μαραντόνα, στην αντίπαλη ομάδα.
Μα, φυσικά, Αργεντινή υποστήριξαν, γνωστή άλλωστε η απέχθεια του ιταλικού Νότου για κάθε τι εθνικό, ιταλικό. Και τα σφυρίγματα του Γάλλου Μισέλ Βιτρό να την προστατεύουν, αναλογιστείτε ότι ο Τζιανίνι, που είχε αναλάβει να… κυνηγάει τον Μαραντόνα, είχε κάρτα από το 20λεπτο. Η Αργεντινή πέρασε στα πέναλτι, όπως η Δυτική Γερμανία την Αγγλία (οποία έκπληξις, τότε).
Κάπως έτσι δάκρυσα, 10 ετών τότε, μαζί με τον Ντιέγο. Δάκρυα που δεν έχουν, συγχωράτε με, σταματήσει από χθες. Ειδικά, όταν είδα αυτό. Θέλει ήχο – και χαρτομάντηλα…
Durante el traslado del cuerpo de Maradona hacia la casa velatoria, los hinchas se despidieron del “10” al grito de “¡Gracias, Diego!” pic.twitter.com/911CdQClV8
— INFO RADIACTIVA?? (@Radiactiva3) November 26, 2020
Ποιος ήταν ο κορυφαίος;
Δεν θέλω να καθαγιάσω τον Ντιέγο. Δεν ήταν δα και το καλύτερο παιδί. Κατ’ εμέ, δεν ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία, ήταν όμως το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ίνδαλμα στην ιστορία. Και δεν βάζω καν στη σύγκριση τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Λιονέλ Μέσι, όποιον άλλο σύγχρονο. Ο Μέσι δεν θα ήταν ο Μέσι αν ξεκινούσε στα τέλη των 70s, πιθανότατα από τα 25 του να είχε αποσυρθεί λόγω τραυματισμών από τα ατιμώρητα, σκληρά φάουλ. Ο Ρονάλντο δεν θα είχε φτάσει ποτέ, όχι 35, ούτε 30 να είναι top class δίπλα σε εκείνους τους Πορτογάλους.
Ποιος ήταν ο κορυφαίος; Κατ’ εμέ, από όσους είδα, ο Ζινεντίν Ζιντάν: η τέχνη στο γήπεδο, 50-50 με τον Ρονάλντο, το «φαινόμενο», τέτοιος killer φορ δεν υπήρξε πάλι. Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, σε ανάλογη κουβέντα, βάζει πάνω από όλους και απ’ όλα τον Γιόχαν Κρόιφ. Παλιότερα, σε κουβέντα με τον Γιάννη Διακογιάννη, μιας και είχε δει και τους παλιούς, μου έλεγε ότι «Πούσκας και Ντι Στέφανο δεν θα ξαναβγούν. Ποτέ».
Και η κουβέντα είναι ατέρμονη. Ήταν, δεν ήταν, ο κορυφαίος, ο Μαραντόνα ήταν ξεχωριστός. Και, επειδή έχω καλή μνήμη ενίοτε, θυμάμαι το 2004 που παραλίγο να πεθάνει, χιλιάδες κόσμου έξω από το νοσοκομείο, να προσεύχονται. Έπιασε. Ο Θεός έδωσε στον έτερο γιο του παράταση, εντέλει μόνο 16 ετών…
AD10S, Diego…
Ο Μαραντόνα και… η Ελλάδα
Συνολικά τρεις φορές ο Μαραντόνα συναντήθηκε με Ελληνες. Η πρώτη, χρονικά ήταν στις 6 Οκτωβρίου 1988 και στον αγώνα της Τούμπας για το Κύπελλο UEFA ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Νάπολι. Ο κόσμος του «δικεφάλου» ανυπομονούσε να δει τον Αργεντινό σταρ από κοντά – ενδεικτικό ότι τα σχολεία, που τότε ήταν και απογευματινά, εκείνητη μέρα έμειναν κλειστά!
Η ιταλική ομάδα είχε νικήσει με 1-0 στο πρώτο παιχνίδι στο «Σαν Πάολο», ο ΠΑΟΚ προερχόταν από νίκη απέναντι στον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ με γκολάρα του Στέφανου Μπορμπόκη και είχε καλή ψυχολογία. Τελικό; 1-1 με τη Νάπολι να προηγείται στο 17′ με τον Καρέκα και τον ΠΑΟΚ με τη σειρά του να απαντά με τον Σκαρτάδο στο 65′. Ο «δικέφαλος» πίεσε πολύ την ιταλική ομάδα, ήταν καλύτερος, αλλά έμεινε με την γλυκόπικρη γεύση της προσπάθειας. Μάλιστα στο τέλος της σεζόν η Νάπολι πήρε το τρόπαιο, αφού απέκλεισε στη συνέχεια τις Λοκομοτίβ Λειψίας, Μπορντό, Γιούβεντους και νίκησε στον διπλό τελικό την Στουτγκάρδη.
Ο Μαραντόνα συνδέθηκε δις και με την Εθνική μας: μια φορά αντιμέτωπος ως παίκτης, την άλλη ως προπονητής. Η πρώτη ήταν φυσικά το 1994 και στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, εποχή που ο αείμνηστος Αλκέτας Παναγούλιας είχε αποκαλύψει ότι είχε ονειρευτεί… τελικό Εθνικής με Βραζιλία (εντέλει έπιασε τη μια φιναλίστ).
Στην πρεμιέρα μας, στο ιστορικό, πρώτο μουντιαλικό μας παιχνίδι, η «αλμπισελέστε» νίκησε 4-0 με χατ τρικ του νεαρού, τότε, Μπατιστούτα ενώ ο Μαραντόνα πέτυχε το τρίτο γκολ της Αργεντινής που έμελλε να είναι και το τελευταίο του… Πριν τον αγώνα με τη Ρουμανία του Γκεόργκε Χάτζι για τους «16» ο 33χρονος, τότε, Ντιέγο βρέθηκε θετικός σε χρήση ουσιών μετά το παιχνίδι με την Νιγηρία στη φάση των ομίλων και αποκλείστηκε από τη συνέχεια του τουρνουά. Η «αλμπισελέστε» ηττήθηκε με3-2 και αποκλείστηκε.
Και, το 2010 στη Νότια Αφρική, η Ελλάδα έπεσε ξανά με Αργεντινή, με Νιγηρία αλλά και με Νότια Κορέα. Η Εθνική μας κατάφερε να σημειώσει την πρώτη της νίκη σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, αφού νίκησε με 2-1 τη Νιγηρία, παίρνοντας τους πρώτους της βαθμούς στην ιστορία της, ενώ ο Σαλπιγγίδης πέτυχε και το πρώτο γκολ για τη χώρα στη διοργάνωση, με τον Τοροσίδη να πετυχαίνει το δεύτερο. Ωστόσο, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δεν κατάφερε να προκριθεί τερματίζοντας στην τρίτη θέση. Στο ματς με την Αργεντινή, αν και αδιάφορη η «αλμπισελέστε» και παίζοντας με αλλαγές, μας νίκησε 2-0 ενώ ο Μαραντόνα είχε τσαντιστεί με ένα τον Καραγκούνη, επειδή τον… είπε στον Μέσι – ωστόσο τα είπαν, και τα βρήκαν μετά.
Τι είχε γίνει; Ο «Κάρα» ζήτησε από τον Μέσι να τηρήσει το fair play σε μια φάση του πρώτου ημιχρόνου, κάτι που προκάλεσε τη φραστική επίθεση του Μαραντόνα. Φραστική, τέσπα, του πε… πολλά! Απολαύστε…
