Έχει αναχθεί στο τοπ πολιτικό θέμα κάτι που θα έπρεπε να είναι a priori ήσσονος σημασίας. Το να είναι όλοι ίσοι, παντού. Και στη ζωή, και στον γάμο, και στο θάνατο.
Και τι επηρεάζει αυτή την ερμαφρόδιτη κατάσταση; Κανονικά τίποτε που θα έπρεπε να μας απασχολεί τόσο: ένας ακροδεξιός πρώην πρωθυπουργός, μερικοί υπουργοί και βουλευτές που φοβούνται πώς να ζητήσουν ψήφο από την αναχρονιστική δεξαμενή ψήφων που διατηρούν, φυσικά η διοίκηση αυτού που λέγεται εκκλησία και εδώ και αιώνες ζητά (και παίζει) πολιτικό ρόλο και μερικοί αγράμματοι της μουσικής και του λάιφσταϊλ.
Σε καμία προηγμένη χώρα δεν θα είχαν βήμα.
Σε καμία προηγμένη χώρα δεν θα μας απασχολούσε τι λέει το παπαδαριό.
Σε καμία προηγμένη χώρα δεν θα συζητούσαμε καν να παραμείνει σε υπουργική καρέκλα υπουργός που δεν ψηφίζει νομοσχέδιο που εισηγείται το κόμμα του.
Σε καμία προηγμένη χώρα δεν θα παρέμενε βουλευτής πρώην πρωθυπουργός που ευθαρσώς και ξεδιάντροπα κάνει τέτοια εσωκομματική αντιπολίτευση.
Ωστόσο, αν το σκεφτείς δεύτερη φορά, δεν φέρει ευθύνη ούτε ο Σαμαράς, ούτε οι Πλεύρηδες, ούτε κάτι ανύπαρκτοι βουλευτές, ούτε το παπαδαριό.
Η ευθύνη, αν υπάρχει, είναι μιας κοινωνίας που εν έτει 2024 ζει σε λογικές μεσοπολέμου. Η μόνη πραγματική επανάσταση αυτού του λαού ήταν να πάει από τη φουστανέλα στη ρόδα, τσάντα και κοπάνα. Κι εκεί έμεινε.
