Ήταν 20 Αυγούστου 1982, σαν σήμερα, όταν ο νόμος 1972 (του Ανδρέα Παπανδρέου φυσικά) κατήργησε οριστικά τη δίωξη… της μοιχείας. Και μπήκε τέλος στην ποινικοποίηση και στη διαπόμπευση που τυλιγόταν… γυμνή σε σεντόνια
Η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα σχεδόν από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους. Κατά το άρθρο 286 τού Ποινικού Νόμου (επί… Βαυαροκρατίας) που ίσχυσε έως τις 31 Δεκεμβρίου 1950, η διάπραξη μοιχείας χαρακτηριζόταν ως πλημμέλημα. Παρέμεινε έτσι και με τον νέο Ποινικό Κώδικα που ίσχυσε από την 1η Ιανουαρίου 1951. Στο άρθρο 357 προβλεπόταν ποινή ενός έτους για τους μοιχούς, ενώ το έγκλημα διωκόταν μόνο με έγκληση του παθόντος συζύγου. Η μοιχεία ήταν ατιμώρητη μόνο εάν υπήρχε διάσταση των συζύγων ή ανοχή του παθόντος συζύγου – «δεν πειράζει, δεν πάθαμε και τίποτα, από κέρατο πέθανε μόνο ο ταυρομάχος».
Ο νόμος περί μοιχείας ίσχυσε στην Ελλάδα για, περίπου, τέσσερις δεκαετίες. Σε όλα τα χρόνια γράφτηκαν ιστορίες με κλάματα ή με καταστάσεις για γέλια. Για να πιστοποιηθεί το αδίκημα έπρεπε οι δράστες να συλληφθούν επ’ αυτοφώρω και, επομένως, γυμνοί. Τα όργανα της τάξης τούς συνελάμβαναν και τους πήγαιναν γυμνούς στο αστυνομικό τμήμα χωρίς να επιτρέπουν στους μοιχούς να ντυθούν, άντε κάνα σεντόνι-κουβέρτα!
Οι περισσότεροι τιμωρούνταν με 6 έως 8 μήνες φυλάκιση – αλλά ήταν, ευτυχώς, μια ποινή η οποία μπορούσε να εξαγοραστεί. Αλλά τι να το κάνεις; Το πρόβλημα ξεκινούσε από τη στιγμή που γινόταν η σύλληψη, με ολόκληρα κομμάτια διαπόμπευσης. Οι εν λόγω κωμικοτραγικές σκηνές κατά τη διαπίστωση του εγκλήματος είναι χαρακτηριστικές στην κωμωδία του Ντίνου Δημόπουλου «Η βίλα των οργίων», παραγωγής 1964, με πρωταγωνιστές τους Λάμπρο Κωνσταντάρα και Διονύση Παπαγιαννόπουλο.
Ολα αυτά άλλαξαν και η μοιχεία πήγε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όταν αποποινικοποιήθηκε στη χώρα μας από την κυβέρνηση της Αλλαγής, από το τότε κυβερνών κόμμα του ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο της φιλελευθεροποίησης του πλέγματος των διατάξεων που αφορούσαν στο Οικογενειακό Δίκαιο.
Η Εκκλησία της Ελλάδος αντέδρασε (φυσικά!), υποστηρίζοντας ότι «η αποποινικοποίηση της μοιχείας θα κλονίσει τα θεμέλια της οικογένειας και του γάμου». Βλέπετε, οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Μουσουλμανισμός) είναι κατηγορηματικές απέναντι στη μοιχεία, υπακούοντας στην έβδομη εντολή που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή, σκαλισμένη επάνω σε πέτρινη πλάκα: «Ου μοιχεύσεις». Κι ενώ Ιουδαϊσμός και Χριστιανισμός αρκούνται σε εκκλησιαστικά επιτίμια, στα κράτη όπου εφαρμόζεται η Σαρία (ισλαμικός θρησκευτικός νόμος), οι ποινές είναι ιδιαίτερα απάνθρωπες, κυρίως για τις γυναίκες (ραβδισμοί ή λιθοβολισμός ή ταφή εν ζωή).
Πολύ παλιά βέβαια, ο κώδικας του Χαμουραμπί (τον 180 αιώνα π.Χ.) στη Βαβυλώνα προέβλεπε για τη μοιχεία την ποινή του θανάτου με πνιγμό. Οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι τιμωρούσαν ακόμη και με την ποινή τον θανάτου τη μοιχαλίδα, ενώ η ποινή για τον μοιχό δεν ήταν αυστηρή.
Η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, όμως, δεν λειτούργησε σκοταδιστικά και έτσι κατάργησε το άρθρο 357 του Ποινικού Κώδικα με το άρθρο 8 του Νόμου 1272/82, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Ήταν 20 Αυγούστου 1982…
