Πριν από 25 (ζωή να έχουν) χρόνια άρχισα να εργάζομαι ως δημοσιογράφος και περίμενα τη μέρα που θα αισθανθώ ότι έγινα δημοσιογράφος. Δεν άργησε.
Μετά από 25 χρόνια σκέφτομαι ότι μια μέρα θα με ρωτήσει ο μικρός (2,5 ετών σήμερα) τι δουλειά κάνω και καταλήγω ότι θα το κάνω χωρίς να χρησιμοποιώ τη λέξη «δημοσιογράφος».
Όχι, δεν είμαστε όλοι «έτσι» (στο «έτσι» βάλτε ό,τι θέλετε).
Αλλά κανείς μας δεν έκανε, δεν κάνει και δεν θα κάνει κάτι για να κρατήσουμε την αξιοπρέπεια του λειτουργήματος της δημοσιογραφίας. Η μάχη έγκειται, κακά τα ψέματα, για την προσωπική μας αξιοπρέπεια – αλλά αυτό δεν φτάνει για τον χώρο, γενικότερα.
Η κατάσταση έχει φτάσει στον πάτο του βαρελιού αλλά μπορεί να πάει ακόμη πιο κάτω.
Και όχι, δεν φταίει τόσο το επάγγελμα, όσο ευθύνονται η χώρα και η κοινωνία γενικότερα.
ΥΓ. Το 1997, όταν σκεφτόμουν να κάνω πράξη το όνειρο να γίνω δημοσιογράφος, πέτυχα κάποιον (εκεί στο Αργος), 40άρη τότε, που μου έβαλε στοίχημα: 20 χρόνια θα αντέξεις. Είχε φύγει από επαρχία, εργάστηκε 15 χρόνια στην Αθήνα, ξαναγύρισε.
Ψιλοσκέφτομαι αυτή την κουβέντα αραιά πυκνά.
Είμαι στα 25 χρόνια στον χώρο (είχα στομάχι τελικά, ας είναι καλά τα Νέξιουμ), κάθε χρόνο νομίζω ότι η δημοσιογραφία (κάθε είδους) έχει πιάσει πάτο – αλλά συνεχίζει να με διαψεύδει. Πανηγυρικά.
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να καθιερωθούν βραβεία καλύτερου Νον Πέιπερ, καλύτερου Κόπι Πάστε, καλύτερου Προεδρικού Ρεπορτάζ και καλύτερης Αναπαραγωγής Δελτίων Τύπου.
Είναι κρίμα τόσος κόπος να πηγαίνει χαμένος….
