Δεν μας αρέσει, αλλά πώς μπορούμε να το αγνοήσουμε; Για μια τετραετία η Βουλή θα πορεύεται με δύο κόμματα τουλάχιστον γραφικά, έως και επικίνδυνα: τη Νίκη και τους Σπαρτιάτες – κι ενώ ανέχεται για μία ακόμη φορά την ακροδεξιά ρητορική της Ελληνικής Λύσης του Κυριάκου Βελόπουλου. Το καλοκαίρι μπήκε στη Βουλή κι ένα ακόμη ακροδεξιό κόμμα, υποστηριζόμενο και καθοδηγούμενο από έναν καταδικασμένο για εγκληματική οργάνωση (τον Ηλία Κασιδιάρη), χωρίς ούτε μία τηλεοπτική εμφάνιση, χωρίς καν να γνωρίζουμε ποιος είναι επικεφαλής ουσιαστικά.
Και αν για όλους τους άλλους τα πράγματα είχαν ξεκαθαρίσει από τις εκλογές του Μαΐου, τον Ιούνιο, οι Σπαρτιάτες διεκδίκησαν τον τίτλο του άτυπου νικητή της εκλογικής Κυριακής.
Σοκαριστικό, προφανώς. Αλλά και μία πιστή αντανάκλαση διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στα υπόγεια ρεύματα της κοινωνίας. Και αυτή τη φορά δεν μπορούμε να αποδώσουμε το αποτέλεσμα στην οργή ή στην παραπλάνηση κομμματιού της κοινωνίας, όπως με τη Χρυσή Αυγή. Αυτή τη φορά γνώριζαν, ήξεραν πολύ καλά τι ψήφισαν, όσοι ψήφισαν. Και ενδεχομένως να γίνουν και περισσότεροι μελλοντικά.
Από τη μία είναι τα γνωστά αντιδραστικά αντανακλαστικά στο κλίμα της woke κουλτούρας και από την άλλη τοπικές ιδιαιτερότητες. Εκεί πρέπει να αποδοθεί σε μεγάλο βαθμό και η είσοδος των… χριστιανοταλιμπάν της Νίκης, όπως και η διατήρηση του Βελόπουλου στην κοινοβουλευτική… παρέα.
Αντίθετα, Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση, με πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς πρεσβεύει πολιτικά. Μόνο… καρδούλες. Εκεί, άλλωστε, βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας της.
Κοντολογίς, το ερώτημα είναι αν μια Βουλή επτά, οκτώ και εννέα κομμάτων θα αναβαθμίσει το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου ή θα αυξήσει το βαθμό αντιπροσώπευσης της κοινωνίας. Ρητορικά τα ερωτήματα, προφανής η απάντηση: όχι.
Αντιπροσωπεύουν ο Βελόπουλος ή η Ζωή κανέναν άλλον εκτός από την… πάρτη τους; Θα καταθέσει ο Νατσιός ή οι Σπαρτιάτες καμιά σοβαρή, υλοποιήσιμη πρόταση; Ενδεικτικό πως η μόνη κίνηση του κόμματος Νίκη ήταν να… μαλώσει το ΕΣΡ επειδή επιτρέπει σειρές στην τηλεόραση «που προκαλούν τα χρηστά ήθη» ή να αναδείξει το θέμα της ροζ ελληνικής σημαίας.
Το όριο του 3% για είσοδο στη Βουλή θεσπίστηκε προκειμένου να μη μπουν, με δικό τους κόμμα, οι μουσουλμάνοι της Θράκης ξανά, όπως έγινε το 1989-90. Θεσπίστηκε, δηλαδή, προκειμένου να αντιμετωπιστεί μία κατάσταση που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε εθνικά επιζήμια. Ισως πλέον είναι ώριμες οι συνθήκες για την αύξηση του ορίου στο 5%. Διότι η εποχή ευνοεί τον πολιτικό κατακερματισμό και την ανάδειξη προσωποπαγών κομμάτων που, ας είμαστε ειλικρινείς, έχουν μικρή ως ανύπαρκτη συμμετοχή στη διαμόρφωση γόνιμου πολιτικού διαλόγου. Είναι κόμματα διαμαρτυρίας, ακρότητας, τελείως γραφικά. Τι προσέφερε, φερ’ ειπείν, στη Βουλή ο Βασίλης Λεβέντης;
Βέβαια, αν ανέβει το όριο εισόδου στη Βουλή, τα συστημικά κόμματα θα αναγκαστούν να κάνουν εκπτώσεις προκειμένου να ενσωματώσουν και όλους αυτούς τους ακραίους. Κατανοητό. Αλλά καλύτερο από ό,τι ισχύει τώρα…
Δημοσιεύτηκε στην «GOVNews» στις 29/12/2023
