? ??? ?????? ??? ?? ???????? ???? ??
✍️ ???????????? ⏳
#Story No 74 ? ?????? ?? ???????? ?? ???? ? ?ϊ???? ????…
17 Ιουλίου 1994, Πασαντίνα, ΗΠΑ. Το χέρι του Θεού, η καρατιά του Σουμάχερ στον Μπατιστόν, το θρυλικό comeback του Ρονάλντο, ο… πτύελος του Ράικαρντ στον Φέλερ, το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο. Κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο έχει την δική του «στιγμή» και, αυτό του 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκτός από το μοιραίο αυτογκόλ του Αντρές Εσκομπάρ, μας άφησε το χαμένο, καθοριστικό πέναλτι του «μικρού βούδα».
«Δεν είχα εκτελέσει ποτέ ένα πέναλτι όπου η μπάλα να πέρασε πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Νομίζω ότι εκείνη την ημέρα ήταν ο Άιρτον Σένα ο οποίος, από τον ουρανό, έστειλε την μπάλα άουτ. Εκείνος έδωσε τη νίκη στην Βραζιλία» δήλωνε, χρόνια αργότερα στην βραζιλιάνικη τηλεόραση, ο «Ρόμπι», για το πέναλτι πουθα έστεφε παγκόσμια πρωταθλήτρια τη «σελεσάο», για πρώτη φορά από το 1970.
«Είναι μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ. Πάντα ονειρευόμουν να παίξω στον τελικό ενός Μουντιάλ και με αντίπαλο την Βραζιλία. Αλλά όταν είχα αυτή την ευκαιρία, αστόχησα στο πέναλτι» θυμόταν αλλά δεν ήταν ο μοναδικός Ιταλός που αστόχησε από την άσπρη βούλα, σε έναν τελικό που ξεχάστηκε γρήγορα, σε ό,τι έχει να κάνει τουλάχιστον με το θέαμα.
Αμέσως μετά το σουτ του Μπάτζιο «στα πουλιά», οι Βραζιλιάνοι άρχισαν να χοροπηδούν σαν τρελοί, πανηγυρίζοντας την επιστροφή στην κορυφή του κόσμου ύστερα από 24 χρόνια και αφιερώνοντας τον τίτλο στον αδικοχαμένο Σένα, ο οποίος είχε σκοτωθεί, επί ιταλικού εδάφους (τραγική ειρωνεία), μόλις 78 ημέρες νωρίτερα.
Λίγους μήνες πριν από το ραντεβού του Βραζιλιάνου χαρισματικού οδηγού με τον θάνατο, ο Σένα είχε συναντηθεί με τους παίκτες της εθνικής ομάδας στην Γαλλία, παραμονές ενός φιλικού. «Φέτος είναι η χρονιά μας» ήταν η ατάκα του Άιρτον στους συμπατριώτες του, οι οποίοι δεν ξέχασαν την προφητεία του θρυλικού οδηγού.
Μια ατάκα που στοίχειωσε για μια ζωή τον Μπάτζιο, ο οποίος (κυριολεκτικά) είχε οδηγήσει μόνος του την Ιταλία μέχρι τον τελικό, «καθαρίζοντας» όλα τα νοκ άουτ παιχνίδια, κόντρα στη Νιγηρία (δύο γκολ, ένα λίγο πριν από το 90′ και το άλλο στην παράταση), την Ισπανία (το «χρυσό» γκολ στο φινάλε) και τη Βουλγαρία (δύο γκολ).
Όλα τα παραπάνω, όμως, ξεχάστηκαν, μπήκαν στην άκρη, εκείνο το πρωινό της 17ης Ιουλίου στο «Ρόουζ Μπόουλ» της Πασαντίνα στην Καλιφόρνια. Στις 12:30 το μεσημέρι τοπική ώρα (!) με 70% υγρασία και 36 βαθμούς θερμοκρασία, ο Μπάτζιο έδωσε ραντεβού με την ιστορία. Δυστυχώς για τον ίδιο, όχι αυτό που είχε ονειρευτεί από μικρό.
«Ήξερα ότι ο Κλαούντιο Ταφαρέλ πάντα πέφτει και γι’ αυτό είχα αποφασίσει να σουτάρω στο κέντρο, αλλά ψηλά, ώστε να μην μπορεί να αποκρούσει με τα πόδια. Ήταν μια έξυπνη επιλογή γιατί ο Ταφαρέλ έπεσε στα αριστερά του και ποτέ δεν θα μπορούσε να προβλέψει το σουτ που είχα σχεδιάσει» εξιστορούσε.
Οι κακές γλώσσες λένε πως οι αμύητοι στο ποδόσφαιρο Αμερικανοί, μέχρι το 1994, πανηγύριζαν όταν η μπάλα πήγαινε πάνω από το οριζόντιο δοκάρι, γιατί θεωρούσαν πως ήταν touch down, όπως στο (αμερικανικό) ποδόσφαιρο, ευρωπαϊστί στο ράγκμπι. Εκείνο το καυτό μεσημέρι του Ιουλίου, όμως, αυτοί που πανηγύρισαν ήταν 300 εκατομμύρια Βραζιλιάνοι σε όλο τον κόσμο. Και γι’ αυτό ευθύνονταν ένας «μάγος» της μπάλας που ένιωθε να τον προδίδει η αιώνια ερωμένη του.
