Ο Μίμης Παπαϊωάννου ήταν ένας από τους κορυφαίους, αν όχι ο κορυφαίος, Έλληνες ποδοσφαιριστές. Οι επιδόσεις και οι εμφανίσεις του ήταν τόσο εντυπωσιακές που κοτζάμ Ρεάλ Μαδρίτης θέλησε να τον αποκτήσεις, όταν οι Ισπανοί τον είχαν δει να τους βάζει δύο γκολ σε ένα φιλικό.
Ωστόσο, τον Οκτώβριο του 1965 η Ένωση αρνήθηκε να τον δώσει παρά τα μυθικά ποσά για την εποχή: 4.000.000 δραχμές στον «δικέφαλο» και 750.000 δραχμές στον παίκτη!
Ο Μίμης απογοητεύτηκε τόσο που αποφάσισε να τα παρατήσει και να ακολουθήσει την άλλη του αγάπη, το τραγούδι. Είχε καλή σχέση με τον Στέλιο Καζαντζίδη και ο Στελλάρας τον κάλεσε να πάει μαζί του και με τη Μαρινέλλα στη Γερμανία για συναυλίες.
Μαζί τους ήταν και ο νεαρός τότε Χρήστος Νικολόπουλος και ο Μίμης αποφάσισε να πάει μαζί τους. «Ο Νικολόπουλος βάσταγε από ένα γειτονικό χωριό, το Καψοχώρι. Επειδή, λοιπόν, ο Νικολόπουλος έπαιζε πολύ ωραίο μπουζούκι, τον φώναζαν στα πανηγύρια και στα χωριά. Και τα πανηγύρια την εποχή εκείνη αποτελούσαν τη μοναδική μας διασκέδαση. Πηγαίναμε κι εμείς μαζί του, η ομάδα του χωριού και επειδή συνήθως έπαιζε Καζαντζίδη, έλεγα κι εγώ ένα-δυο τραγουδάκια και χόρευαν οι φίλοι μου. Όταν όμως ήρθα στην Αθήνα, γνώρισα τον Στέλιο».
Πώς τον έπεισε ο Στέλιος; «Αφού η ΑΕΚ δεν σε θέλει, έλα μαζί μας» του είπε και ξεκίνησαν πρόβες. Τις πρώτες έξι εβδομάδες έδωσαν για τους ομογενείς σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους. «Ο Στέλιος όταν βρισκόμουν σε δίλημμα για το τι ακριβώς έπρεπε να αποφασίσω να κάνω στη ζωή μου, ήταν ο φίλος που μου έδωσε τη σωστή συμβουλή. “Μίμη, στο τραγούδι το παλεύεις, θα είσαι βιοπαλαιστής. Έχω την εντύπωση πως πρέπει να γυρίσεις σ’ αυτό που ξέρεις να κάνεις καλά και είμαι βέβαιος πως θα δικαιωθείς. Πήγαινε να παίξεις ποδόσφαιρο και κάποια μέρα θα με θυμηθείς” και τον μετέπεισε.
Ο Μίμης Παπαϊωάννου άκουσε τη συμβουλή του φίλου του Στέλιου Καζαντζίδη, επέστρεψε στο ποδόσφαιρο και την ΑΕΚ και μεγαλούργησε. Πρόλαβε, πάντως, να ηχογραφήσει τραγούδια με τους φίλους του και μεταξύ άλλων και τον ύμνο της ΑΕΚ.
Το πάλεψε για να πάει στη Ρεάλ πάντως, ακόμη κι αν έμενε ένα χρόνο εκτός γηπέδων. «Είχα έναν ξάδελφο από τη Θεσσαλονίκη που μιλούσε καλά ισπανικά. Γράψαμε μια επιστολή και τη στείλαμε στη Ρεάλ λέγοντας πως, αν με ήθελε, μπορούσα να πάω στην Ισπανία, να μην παίξω ένα χρόνο και να κάνω δελτίο μετά. Το επέτρεπαν αυτό οι κανονισμοί. Η Ρεάλ μου απάντησε ότι αρχή της ήταν να μη χαλάει τις σχέσεις της με τις ομάδες. Αν με έδινε η ΑΕΚ, καλώς. Αν όχι, δεν θα προχωρούσε η μεταγραφή, όπως δεν προχώρησε. Δεν το μετάνιωσα πάντως. Το φιλοσόφησα κιόλας. Σκέφτηκα ότι μέσα σε τόσους παικταράδες ίσως και να μην έπιανα και να χανόμουν. Μένοντας στην ΑΕΚ, έγραψα ιστορία και έκανα μια μεγάλη καριέρα που τη χάρηκα. Το μόνο που σκέφτομαι καμιά φορά είναι ότι με τα 4 εκατ. δρχ. που της έδινε η Ρεάλ, θα μπορούσε η ΑΕΚ να πάρει λίγο πιο κάτω δικό της οικόπεδο 60 στρεμμάτων και τώρα να είχαμε γήπεδο. Αλλά μπορεί και να τα έτρωγαν τα λεφτά και να μην είχε τίποτα. Αυτό ήταν το πιο πιθανό. Να τα έτρωγαν για άλλες υποχρεώσεις της ομάδας, όχι για οικόπεδο» είπε, χρόνια μετά, συγκλονίζοντας…
