Ας δεχθούμε, ως «απέναντι» επιχειρηματολογία, πως όντως έριξε αδιανόητα πολύ νερό η πρόσφατη καταιγίδα Daniel. Ας δεχθούμε πως όντως, ξέσπασαν πολλές πυρκαγιές παράλληλα σε κάποια φάση, τον προηγούμενο μήνα.
Δεν θα δεχθούμε όμως την κλιματική αλλαγή: και το 1955 πνίγηκε από τις βροχές ο Βόλος (με 27 νεκρούς, μάλιστα) και το 1986-76 η χώρα βίωσε τρομερές πλημμύρες αλλά και τον χειρότερο, ως φέτος, καταγεγραμμένο καύσωνα). Η κλιματική αλλαγή είναι μια πρόφαση – ανά περιόδους το κλίμα γίνεται… ανώμαλο και απρόβλεπτο, τι να κάνουμε.
Και πού καταλήγουμε εν μέσω, και μετά, μιας καταστροφής – αλλά και νεκρών; Στο προφανές: δεν υπάρχει κράτος. Δεν υπάρχει ακόμη κι όταν γνωρίζει, και προειδοποιεί, για επικείμενες πλημμύρες ή ακόμη και πυρκαγιές.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο Έβρος: κάηκε απ’ άκρη σ’ άκρη όλος ο νομός – αλλά και η μισή Ροδόπη. Καιγόταν κάθε μέρα για 20 σερί ημέρες. Τι έκανε το κράτος; Περίμενε να φτάσει η φωτιά στη θάλασσα, να σβήσει: όπως έκανε και φέτος στη Ρόδο και στην Κορινθία, όπως έκανε και παλιότερα στη βόρεια Εύβοια.
Βιώνουμε ένα ανάλγητο κράτος που στοχεύει στο να μη ζήσει ένα νέο Μάτι, ήτοι εκατόμβη νεκρών από μια καταστροφή, παρατώντας στη μοίρα τους περιουσίες, ζώα, εκατομμύρια στρέμματα αλλά, στο τέλος, μετρά και νεκρούς. Τους οποίους, εμμέσως, κατηγορεί επειδή… δεν πρόσεχαν.
Ξέρετε πιο είναι το τραγικό αστείο; Χθες βράδυ στα χωριά της Καρδίτσας το 112 τους προειδοποιούσε να παραμείνουν στα σπίτια τους, τα οποία πνίγηκαν με 1,5 και 2 μέτρα νερό. Μιλάμε για τέτοια πρόνοια.
Εν προκειμένω για τη Θεσσαλία, ο κρατικός μηχανισμός κοιμήθηκε εκ νέου αν και οι μετεωρολόγοι είχαν προειδοποιήσει εγκαίρως ότι αναμένεται πρωτοφανής, για τα πανευρωπαϊκά δεδομένα, βροχή. Πού ήταν η πρόληψη; Πού ήταν οι έγκαιρες εκκενώσεις που τις έχουν κάνει καραμέλα στις πυρκαγιές; Πού ήταν τα ελικόπτερα, το ΕΚΑΒ, ο στρατός και όλοι οι φορείς, έτοιμοι να μεταβούν άμεσα και να απεγκλωβίσουν τον κοσμάκη; Πουθενά. Όπως και στις πυρκαγιές.
Σοκαρίστηκα, περισσότερο κι από τη δολοφονία του 36χρονου Αντώνη στο λιμάνι του Πειραιά, βλέποντας γονέα να περπατάει (με το νερό ως τον λαιμό) κάπου στην Καρδίτσα και τα παιδιά πάνω σε φουσκωτό. Στο φουσκωτό που έχουν για να παίζουν στη θάλασσα…
Ναι, προφανώς και το κράτος δεν μπορεί να είναι παντού. Είναι ανέφικτο. Αλλά στις περιοχές της Θεσσαλίας που γνώριζες εκ των προτέρων τι ερχόταν, θα όφειλε να είχε προνοήσει.
Το, δε, «μετά» είναι ακόμη χειρότερο. Ελάχιστες αποζημιώσεις, ψίχουλα, συν κάνα Katastrofes Pass by Koulis και προχωράμε, τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, Ελλάδα 2.0, ισχυρή χώρα, ελληνοτουρκικά, Ερντογάν, ταυτότητες, Κασσελάκης, ό,τι άλλο για να ταϊστεί το κλούβιο μυαλό του Ελληνα.
Αν έχει την ευθύνη η αυτοδιοίκηση; Φυσικά και έχει. Το χρήμα που πέφτει (από ευρωπαϊκά και μη) κονδύλια στις περιφέρειες είναι τεράστιο. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού μοιράζεται στους δήμους, και ετησίως αφορά και στην πυροπροστασία μα και σε αντιπλημμυρικά έργα.
Κάπου εκεί έγκειται η μεγαλύτερη μάσα των βλαχοδήμαρχων αυτού του τόπου, που κατά πλειονότητα πρόκειται για αγράμματα, άβουλα ανθρωπάκια, παιδιά των κομματικών σωλήνων και παντελώς άσχετα με την αυτοδιοίκηση – σχετικότατα όμως με τη μάσα και το τσέπωμα. Αυτοί οι τύποι λαμβάνουν ετησίως πακτωλό χρημάτων για να κάνουν αυτά που όλοι θεωρούμε αυτονόητα: να καθαρίσουν ρέματα, να κόψουν δέντρα, να καθαρίσουν τα όμβρια στις πόλεις, να, να, να. Και το κάνουν, πανελλαδικά, το πολύ κατά 15% – σας το εγγυώμαι.
Βέβαια, ζούμε σε μια χώρα που ο ένας έχτισε σπίτι πάνω σε παλιό ρέμα, ο άλλος πετάει τα σκουπίδια σε ξεροπόταμα, γενικώς η χώρα του ωχαδερφισμού και της παντελούς αδιαφορίας.
Όμως όλα αυτά δεν ακυρώνουν τον ρόλο που έχει ακυρώσει από μόνο του το ίδιο το κράτος: άφαντο. Ανύπαρκτο.
Σε παρατούν αβοήθητο, σου πετούν ψίχουλα για να έχεις κάπου να μείνεις μετά και αργότερα σου λένε «σούπερ προσφορά, δάνειο χωρίς τόκο για να τα ξαναφτιάξεις όλα».
Ένα Ραφάλ τον χρόνο και θα τα κάλυπτε όλα το κράτος, όπως συμβαίνει σε σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες – όχι όμως στη βορειότερη χώρα της Αφρικής.
Κι αν δεν υπήρχε η πρόνοια των ίδιων, των γειτόνων και των εθελοντών (στη Ρόδο μόνοι τους έσωσαν ό,τι απέμεινε φέτος…) η καταστροφή θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.
Κοιτάω τον γιο μου καμιά φορά, σχεδόν 2 ετών πια, και μέσα μου παρακαλάω να του δοθεί η δυνατότητα, μόλις ενηλικιωθεί, να σηκωθεί να φύγει και να μην ξαναγυρίσει ποτέ πια σε αυτή την μπουρδελοχώρα. Άλλωστε θα είμαι σε ηλικία που θα εργάζομαι ακόμη, καθώς η σύνταξη θα έρθει αφού πεθάνουμε, για να πληρώνω τα φάρμακα. Τι, όχι;
