26 Νοεμβρίου 2000. Ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα παίζει για πρώτη φορά αντίπαλος με τη Φιορεντίνα. Η Ρόμα υποδέχεται στο «Ολίμπικο» τους «βιόλα» με μοναδικό στόχο τη νίκη που θα την κρατήσει σε πορεία τίτλου, έναν τίτλο που έψαχνε διακαώς από το 1983. Για 83 λεπτά οι φιλοξενούμενοι αμύνονται εξαιρετικά, κλείνοντας όλους τους χώρους και μαρκάροντας ιδανικά τον Μπατιστούτα, που μετά από 9 χρόνια και 168 γκολ στην Ιταλία έχει αποκτήσει το προσωνύμιο «Μπατιγκόλ».
Μια στιγμή αδράνειας σ’ εκείνο το σημείο όμως είναι αρκετή.
Η μπάλα στρώνεται έξω από την περιοχή στον Αργεντινό και πριν προλάβει κάποιος αμυνόμενος να τον μαρκάρει αυτός την στέλνει μ’ ένα υπέροχο δεξί σουτ στα δίχτυα του Τόλντο. Οι οπαδοί της Ρόμα πανηγυρίζουν σαν τρελοί, ο πάγκος της ομάδας έχει γίνει ένα κουβάρι χαράς, όλοι οι παίκτες των γηπεδούχων πέφτουν εκστασιασμένοι πάνω στον σκόρερ. Ο Μπατιστούτα δεν πανηγυρίζει. Έχει κλειστά τα μάτια κι όταν τα ανοίγει, αυτά είναι βουρκωμένα.
Ο Φραντσέσκο Τότι τον σηκώνει στον αέρα και ο Μπατιστούτα προσπαθεί ασυναίσθητα να κρύψει τα δάκρυα του με τα χέρια του. Δεν πρέπει να έχει υπάρξει άλλος ποδοσφαιριστής που να έχει ισορροπήσει έστω και για μερικές στιγμές τόσο τέλεια και χαρακτηριστικά μεταξύ του επαγγελματισμού και του ρομαντισμού.
Το παιχνίδι τελειώνει, η Ρόμα παίρνει μια ακόμα σημαντική νίκη, ο Μπατιστούτα κατευθύνεται προς το σημείο που βρίσκονται οι εκδρομείς της Φιορεντίνα, τους χαιρετάει χειροκροτώντας τους – κάτι που είχε κάνει και πριν αρχίσει το παιχνίδι – και τελικά αποχωρεί από το γήπεδο βουρκωμένος. Στο τέλος της σεζόν θα κατακτήσει το πρωτάθλημα, που τόσο πολύ ήθελε, φορώντας τη φανέλα της Ρόμα. Στο μυαλό όλων όμως το όνομα του θα είναι για πάντα συνώνυμο της Φιορεντίνα με τον ίδιο τρόπο που του Τότι είναι συνδυασμένο με τη Ρόμα, του Ντελ Πιέρο με τη Γιουβέντους και του Μαλντίνι με τη Μίλαν.
