Δεν θέλω να καθαγιάσω τον Ντιέγο Μαραντόνα. Δεν ήταν δα και το καλύτερο παιδί.
Κατ’ εμέ, δεν ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία, ήταν όμως το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ίνδαλμα στην ιστορία. Και δεν βάζω καν στη σύγκριση τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Λιονέλ Μέσι, όποιον άλλο σύγχρονο. Ο Μέσι δεν θα ήταν ο Μέσι αν ξεκινούσε στα τέλη των 70s, πιθανότατα από τα 25 του να είχε αποσυρθεί λόγω τραυματισμών από τα ατιμώρητα, σκληρά φάουλ. Ο Ρονάλντο δεν θα είχε φτάσει ποτέ, όχι 35, ούτε 30 να είναι top class δίπλα σε εκείνους τους Πορτογάλους.
Ποιος ήταν ο κορυφαίος; Κατ’ εμέ, από όσους είδα, ο Ζινεντίν Ζιντάν: η τέχνη στο γήπεδο, 50-50 με τον Ρονάλντο, το «φαινόμενο», τέτοιος killer φορ δεν υπήρξε πάλι. Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, σε ανάλογη κουβέντα, βάζει πάνω από όλους και απ’ όλα τον Γιόχαν Κρόιφ. Παλιότερα, σε κουβέντα με τον Γιάννη Διακογιάννη, μιας και είχε δει και τους παλιούς, μου έλεγε ότι «Πούσκας και Ντι Στέφανο δεν θα ξαναβγούν. Ποτέ».
Και φυσικά υπάρχει ο μοναδικός Πελέ, με τα απίθανα ρεκόρ και τα αμέτρητα γκολ.
Και η κουβέντα είναι ατέρμονη. Ήταν, δεν ήταν, ο κορυφαίος, ο Μαραντόνα ήταν ξεχωριστός. Και, επειδή έχω καλή μνήμη ενίοτε, θυμάμαι το 2004 που παραλίγο να πεθάνει, χιλιάδες κόσμου έξω από το νοσοκομείο, να προσεύχονται. Έπιασε. Ο Θεός έδωσε στον έτερο γιο του παράταση, εντέλει μόνο 16 ετών…
AD10S, Diego…
