Κάθε φορά που επιστρέφω από εξωτερικό, νιώθω αυτή την απέραντη θλίψη στην Ελλάδα.
Όχι τελικά. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε η δομή του κράτους, ούτε τα υπουργεία, ούτε η αστυνομία, ούτε οι βουλευτές. Όλα αυτά δεν τα λειτουργούν εξωγήινοι ή φαντάσματα.
Όλα αυτά είμαστε εμείς. Εμείς οδηγούμε τα τρένα, εμείς στελεχώνουμε την αστυνομία, τα υπουργεία, τα νοσοκομεία, τη Βουλή, τις υπηρεσίες, εμείς οδηγούμε στους δρόμους, εμείς είμαστε οι καθηγητές και οι δάσκαλοι στα σχολεία, εμείς οι τροχονόμοι, οι δικηγόροι κλπ.
Εμείς είμαστε οι Έλληνες που αδιαφορούμε, που δεν νοιαζόμαστε, που παρανομούμε. Και παρανομούμε συνειδητά. Μια νοοτροπία που μόνο ως «ελληνική» χαρακτηρίζεται.
Τέσσερις ημέρες στο Μόναχο και έβλεπα τη μισή πόλη να κινείται με ποδήλατο (σε μεγάλους ποδηλατόδρομους δίπλα στα πεζοδρόμια), να κινείται με τα ΜΜΕ και να κόβουν άπαντες εισιτήρια, να μην καπνίζει κανένας (μα κανένας!) σε εσωτερικό χώρο, οπαδοί μιας ομάδας να ανταμώνουν με άλλης σε σταθμό (Μόναχο 1860 και Βικτόρια Κολωνίας – εννοείται δεν έγινε το παραμικρό, χωρίς καμία μα καμία αστυνομική παρουσία) και, εν κατακλείδι, άπαντες να σέβονται το κράτος, τους νόμους, τον διπλανό τους.
Στην Ελλάδα έχουμε τη νοοτροπία να φταίει πάντα κάποιος τρίτος, κάποιος άλλος να ευθύνεται. Ποτέ εμείς. Δεν αγαπάμε την ευθύνη γιατί μαζί με την ευθύνη έρχεται η αυτοκριτική.
Η αποτελεσματικότητα ή η ανικανότητα του ενός επηρεάζει τη ζωή του άλλου ή και του συνόλου. Έτσι λειτουργούν οι οργανωμένες κοινωνίες.
Ζήλεψα. Και μελαγχόλησα.
