Η χθεσινή βραδιά (απ)έδειξε εκ νέου ότι στην Ευρώπη μετράνε κυρίως δύο πράγματα. Η φανέλα, και το ειδικό βάρος αυτής, και τα φράγκα. Νέτα, σκέτα.
Η Ρεάλ δεν είχε τον τιμωρημένο Ράμος, τόσο κομβική η απουσία του που ο Ζινεντίν Ζιντάν δοκίμασε επί καιρού τριάδα στα στόπερ με Νάτσο, Βαράν, Μεντί πίσω – που δεν απέδιδε. Επ’ ουδενί.
Οκτώ ώρες πριν τη σέντρα ο Βαράν βγήκε θετικός στον covid19, ο «Ζιζού» έβαλε τον Μιλιτάο και υποχρεώθηκε σε τετράδα πίσω. Κι όμως, η Λίβερπουλ έπαιζε για ένα ημίχρονο σαν κάτι μεταξύ Ελτσε και Φούλαμ. Θυμίζω απλά ότι, βάσει αποδόσεων, ήταν φαβορί για τη νίκη στη Μαδρίτη ενάντια στην πιο βαριά, διαχρονικά, φανέλα της Ευρώπης (και, αν και ιντερίστα, οφείλω να παραδεχθώ ότι ακολουθούν κατά σειρά η Μίλαν, και μετά η Λίβερπουλ).
Και φράγκα, λεφτά, ευρώ. Εκατομμύρια ευρώ. Την ώρα που στο Μάντσεστερ ο Εντιν Τέρτζιτς είχε έπαιζε με σφεντόνες έχοντας ως αλλαγή, στην πολιορκία του Μεσολογγίου της Σίτι, τον Ντιλέινι και τον Μενιέ, ο Πεπ Γκουαρδιόλα έβαζε τον Ζέσους – όσο κοστίζει όλος ο πάγκος της Ντόρτμουντ.
Οι απορίες της βραδιάς είναι τι διάολο όνειρο είδε το Γιούργκεν Κλοπ με τον Κεϊτά και γιατί ο Γκουαρδιόλα έφτιαξε κλίμα μιλώντας για τη διαιτησία, δίχως να μιλήσει για αυτή «δε μιλάω εδώ κι ένα χρόνο αλλά τα βλέπετε» (σ.σ. Σφαιρόπουλο θύμισε).
