Καλοκαίρι 2004, η χώρα βράζει από τη ζέστη αλλά και από τον πυρετό των επικείμενων Ολυμπιακών Αγώνων. Προηγείται η παρουσία της Εθνικής στο Euro και ο ξεσηκωμός, ως γνωστόν, άρχισε μετά την πρόκρισή μας στα προημιτελικά. Με τη Γαλλία ήμουν «μέσα», κατορθώνοντας να βρω εισιτήριο για το ματς λιγότερο από 24 ώρες πριν από τη σέντρα και φθάνοντας στη Λισσαβώνα μόλις δύο ώρες πριν το «εναρκτήριον λάκτισμα». Για διαμονή ούτε λόγος, οι Πορτογάλοι μας έστελναν σε κάτι χωριά ώρες μακριά οπότε η επιστροφή ήταν μονόδρομος.
Σε λιγότερο από δέκα ημέρες ήμασταν στον τελικό και επιχείρησα, μέσω των ίδιων «κονέ», να βρω ξανά εισιτήριο. Τζίφος. Απευθύνθηκα σε συναδέλφους σε Ισπανία και Πορτογαλία τάζοντας ακόμη και δωρεάν φιλοξενία στους Αγώνες της Αθήνας, έσπασα τα τηλέφωνα, έψαξα σε forums, social media, τα πάντα όλα. Τίποτε.
Εντέλει, τελευταία στιγμή προέκυψε εισιτήριο, ωστόσο αφενός ήταν σε κακή θέση και πανάκριβο (μιλάμε για τετραψήφιο αριθμό), αφετέρου μόνο εισιτήριο επιστροφής βρήκα για… 60 ώρες μετά τη λήξη του ματς, και φυσικά ούτε λόγος για διαμονή.
Το σκέφτηκα, το κούρασα, δίστασα, ενημέρωσα τον καλό συνάδελφο ότι «δεν» και άραξα στην Αθήνα. Στο μπαλκόνι ενός ρετιρέ στο Χαλάνδρι μαζεύτηκε η παρέα, καμιά 30αριά θα ήμασταν και η πλειονότητα γυναίκες. Αντε τώρα να εξηγήσεις γιατί βγήκε οφσάιντ ο Ρονάλντο, γιατί δεν πήρε κάρτα ο Καψής «αφού τον κλότσησε τον άλλος», γιατί ένας Βραζιλιάνος (σ.σ. Ντέκο) έπαιζε στην εθνική Πορτογαλίας κι αν ο Γιούρκας είχε γκόμενα.
Μετά το γκολ, δεν θυμάμαι και πολλά. Ποιος θυμάται; Η φράση «το κεφάλι μου πάει να σπάσει» βρήκε τέτοια απήχηση μέσα μου, η φωνή είχε κλείσει, η μπύρα άφθονη. Κάποια στιγμή, την ώρα της απονομής, ρουφώντας κάθε τηλεοπτικό δευτερόλεπτο, πέρασε από το μυαλό η σκέψη ότι θα μπορούσα να ήμουν εκεί (αν έπειθα εαυτόν να κοιμηθεί στην πλατεία για 2-3 μέρες, δίπλα στον… Σάββα).
Δημοσιεύτηκε στο Gazzetta.gr στις 25/7/2015
