Αν βρεθεί κάποιος στο «Πράιντ Παρκ», έδρα της Ντέρμπι Κάουντι, θα ζήσει σίγουρα δύο πράγματα.
Την αύρα του τεράστιου Μπράιαν Κλαφ -μια αύρα που οδήγησε την ομάδα στα δύο μοναδικά της πρωταθλήματα στη δεκαετία του ’70- και το δεύτερο η συγκίνηση (ή η πώρωση) με το τραγούδι «Steve Bloomer’s Watching» για τον σπουδαίο επιθετικό της ομάδας των πρώτων ετών του 20ου αιώνα.
Ο Στιβ Μπλούμερ συγκαταλέγεται στους κορυφαίους σκόρερ των τριών λιονταριών αλλά και της Ντέρμπι Κάουντι. Ενας παίκτης που δόξασε την ομάδα και το ποδόσφαιρο μέχρι και τα 40 του χρόνια, φόρτωσε τις αντίπαλες εστίες με ένα σωρό τέρματα (σπάνιας ομορφιάς) και δεν έφτασε ποτέ στη χαρά ενός τίτλου. Φόρεσε τη φανέλα της από το 1891 έως το 1914 με μια τετραετή παρένθεση που αγωνίστηκε στη Μίντλεσμπρο σημειώνοντας 293 γκολ σε 474 συμμετοχές και αποσύρθηκε οριστικά από το ποδόσφαιρο με τη Ρεάλ Ούνιον το 1925 ως προπονητής. Με τον οσπανικό σύλλογο κατέκτησε μάλιστα και το Κύπελλο Ισπανίας το 1924 με 1-0 κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε βρεθεί ως πολιτικός κρατούμενος στο Βερολίνο μιας και τότε είχε ξεκινήσει την προπονητική του καριέρα στη Γερμανία.
Ωστόσο υπάρχουν άλλα δύο σκηνικά, συνυφασμένα με την Ντέρμπι Κάουντι και το παλιό της γήπεδο, το «Μπέιζμπολ Γκράουντ». Ενα γήπεδο που ειδικά στα 70s έφτανε και στις οθόνες μας με το χαρακτηριστικό του… χωραφιού. Τερέν πρακτικά δεν υπήρχε, μόνο εδώ και λίγο παρακάτω λίγο χόρτο. Ο Μπράιαν Κλαφ, που το 1972 είχε οδηγήσει την Ντέρμπι Κάουντι στο πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της, την προετοίμαζε για το Κύπελλο Πρωταθλητριών και το ματς του β’ γύρου ενάντια στη φοβερή και τρομερή Μπενφίκα του Εουσέμπιο.
To πρώτο παιχνίδι έγινε στην Αγγλία και ο «Κλάφι» σκαρφίστηκε κάτι το μοναδικό για να περιορίσει τον «μαύρο πάνθηρα» των Πορτογάλων. Με την ξηρασία στο Νησί να είναι έντονη εκείνο τον καιρό, και τον Κλαφ λάτρη του βρεγμένου χόρτου, το βράδυ πριν το παιχνίδι άφησε τις ποτιστικές μηχανές ανοικτές μέχρι το… πρωί, δημιουργώντας έτσι ένα βαλτώδες τοπίο που θα έκανε οποιοδήποτε χωράφι να μοιάζει με…χαλί.
Μάλιστα όταν ο σερ Στάνλεϊ Ρους, μετέπειτα πρόεδρος της FIFA, ρώτησε πως είναι δυνατόν να συνέβη κάτι τέτοιο εν μέσω μιας εβδομάδας ξηρασίας, πήρε –εκτός της καιρικής ανάλυσης για το αλλοπρόσαλλο κλίμα του Ντέρμπι– την θεϊκή απάντηση «μα πώς είναι δυνατόν να μην καταλάβατε τέτοια μπόρα, κύριε;» απ’ τον Κλαφ. Οι Αγγλοι επικράτησαν με 3-0 των Πορτογάλων έχοντας καλύτερο παίκτη τον αμυντικό Κόλιν Τοντ που «έσβησε» τον Εουσέμπιο, έχοντας βέβαια ως σύμμαχο τη λάσπη, η οποία δεν επέτρεψε στον Πορτογάλο σταρ να κάνει τις περίτεχνες του ντρίμπλες!
Λίγο καιρό αργότερα, τον Απρίλιο του 1977, έγινε ένα μυθικό σκηνικό στο «Μπέιζμπολ Γκράουντ», στον αγώνα με τη Μάντσεστερ Σίτι. Η Ντέρμπι προηγούνταν με 1-0 και κέρδισε πέναλτι σε ένα γήπεδο γεμάτο λακκούβες, κάνοντας την μπάλα να αναπηδά συνέχεια ενώ σε πολλά σημεία η λάσπη έπνιγε την μπάλα.
Ο θρυλικός Αρτσι Γκέμιλ κέρδισε πέναλτι, την μπάλα πήρε ο Ντέιλι για να την στήσει αλλά υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα. Δεν υπήρχε το σημείο του πέναλτι, είχε εξαφανιστεί κάτω από τη λάσπη. Από μηχανής θεός εμφανίστηκε όμως ο «χειρότερος κηπουρός στην ιστορία» σύμφωνα με τους οπαδούτς της Ντέρμπι, ο Μπομπ Σμιθ, που μπήκε κουστουμαρισμένος στο γήπεδο κρατώντας μια μεζούρα, έναν κουβά μπογιά και μια βούρτσα. Το σημείο του πέναλτι μετρήθηκε, βάφτηκε και το πέναλτι εκτελέστηκε!
Δημοσιεύτηκε στο «Scripta manent» της «Sportday» στις 3/8/2018
