Η φετινή EuroLeague ήταν εξαιρετική: με round rubin (όλοι εναντίον όλων) στην α’ φάση, με best of 3 α λα ΝΒΑ προημιτελικά και με Final 4, με τέσσερις χώρες σε μια Πόλη.
Το πήρε… η γηπεδούχος, όπως είθισται να συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν τυχόν διεύρυνση της διοργάνωσης από τις 16 στις 18 ή τις 20 ομάδες θα βελτιώσει το προϊόν ή όχι, θαρρώ ότι ο νυν αριθμός των 16 ομάδων (με 30 ματς σε regular season για την καθεμιά) είναι αρκετός.
Ωστόσο, επιμέρους η ελληνική «εκδοχή» του προϊόντος αρχίζει να… μαραζώνει, να σαπίζει, να χάνει τη λάμψη της. Ή μάλλον, ας το πάρουμε ανάποδα, τι λέτε;
«Συγχαρητήρια στη Φενερμπαχτσέ για το τρόπαιο, ειδικά στον κ. Ομπράντοβιτς για τις αμέτρητες επιτυχίες του. Ο Ολυμπιακός μας λύγισε, έφτασε στον πηγή αλλά δεν ήπιε νερό. Κι αυτό θα μας πεισμώσει για να είμαστε ακόμη πιο δυνατοί τη νέα σεζόν», δηλώσεις αδερφών Αγγελόπουλων.
«Μπράβο στον κ. Ομπράντοβιτς για τη μεγάλη επιτυχία του, η ΚΑΕ Παναθηναϊκός οφείλει να συγχαρεί δημόσια έναν δικό της άνθρωπο που διαπρέπει στο εξωτερικό. Και να το θυμίσει ότι η πόρτα της ομάδας, ύστερα από 13 χρόνια αμέτρητης προσφοράς, είναι πάντα ανοιχτή», η δήλωση του κ. Γιαννακόπουλου.
Πού τα διαβάσατε / είδατε / ακούσατε αυτά; Πουθενά.
Η χρονιά του Ολυμπιακού, άκρως επιτυχημένη ήδη με την παρουσία στον τελικό κόντρα σε ατυχίες, σοβαρές απώλειες από τραυματισμούς και τον Σπανούλη όχι 100% έτοιμο στο Final 4, σημαδεύτηκε από επικοινωνιακή λαίλαπα ύστερα από κάθε ήττα ή κακό ματς του V-Span ή κακό χειρισμό του Σφαιρόπουλου, οι πρόεδροί του αναρωτήθηκαν για το ποιος θαυμάζει τη Φενέρ για το μπάσκετ του παίζει (σ.σ. μην αρχίσουμε το μέτρημα, θα μπει το 2018) και άλλα συναφή αδικώντας εντέλει την ίδια τους την ομάδα. Η οποία έχει κατακτήσει, εκτός των τίτλων, ό,τι πήρε και ο Παναθηναϊκός όταν έφτασε στο έκτο αστέρι: καθολική αναγνώριση από εχθρούς και φίλους! Υπάρχει κάτι σπουδαιότερο; Όχι, σύμφωνα με την κοινή λογική. Στο λιμάνι όμως, έχει φουσκοθαλασσιά φέτος και ανεξήγητο άγχος για να αποδειχθεί… τι; Η καλύτερη ομάδα; Είναι σαν να αναρωτιέσαι αν ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή. Σαν δύο κακομαθημένα παιδάκια να πήραν από ένα γλυκό, αντί για δύο που περίμεναν.
Η δε χρονιά του Παναθηναϊκού είναι άλλη μια μεταβατική με μια παραμονή προπονητή (Πεδουλάκης) που ξένισε άπαντες, μια αντικατάσταση προπονητή (Πασκουάλ αντί Πεδουλάκης) που επίσης ξένισε αφού η μπασκετική λογική του Ισπανού δεν είχε καμία σχέση μ του προκατόχου του, και μια ατμόσφαιρα που ουδείς κατανοεί. Ειδικά με τη «μέρα του πούλμαν», όταν οι παίκτες κλήθηκαν να κάνουν τους μαθητές νηπιαγωγείου αφού έγραψαν άσχημα στο μάθημα και να γυρίζουν οδικώς από την Κωνσταντινούπολη. Ορισμένοι δεν το έπραξαν, χάθηκε κάθε έννοια πειθαρχίας, κάθε έννοια ομάδας κι αν το Final 4, με τον «εξάστερο» απόντα, έστειλε στη λήθη το σκηνικό, η συνέντευξη Ομπράνοβιτς και η απάντηση Γιαννακόπουλου μη υποκλεμμένη ηχογράφηση ήταν ο πάτος κάτω από τον πάτο. 2012 ήταν, ακόμη με το «γιατί δεν έμεινε ο Ζοτς» ασχολούμαστε, όπως όταν σε έχει χωρίσει η γκόμενα και της ζητάς τον λόγο χρόνια μετά.
Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ήταν στην τετράδα της Euroleague, μετά τη regular season. Σύλλογοι γίγαντες στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Ομάδες που, και στα χειρότερά τους, κάνουν ματσάρες. Και να φοράς οπαδικά γυαλιά, αναγνωρίζεις: ο μεν τους δε, οι δε τους μεν. Διαβάστε σχόλια κάτω από μπασκετικές αναρτήσεις σε οποιοδήποτε site και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ο βάζελος γνωρίζει να σου πει τι λάθη έκανε ο Σφαιρόπουλος, ο γαύρος να σου εξηγήσει γιατί το σύστημα του Πασκουάλ δεν έβγαινε ούτως ή άλλως.
Ενόψει τελικών στην Basket League, μια ευχή: προπονητές και παίκτες να κλείσουν αυτιά και να παίξουν το μπάσκετ που ξέρουν. Ειλικρινά. Και κυρίως οι παίκτες διότι Σφαιρόπουλος και Πασκουάλ συχνά μπήκαν φέτος στο τριπάκι της διαιτησίας και των σφυριγμάτων. Και αδικούν εαυτούς, όπως αδικούν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τις ομάδες τους. Και είναι τόσο κρίμα, όταν έχουν δαπανήσει και εκατομμύρια ευρώ και τη ζωής τους όλη για την καύλα που έχουν για το μπάσκετ.
Δημοσιεύτηκε στο simplyman.gr στις 24/5/2017
