Ποιος φταίει; Για την κρίση, την ένδεια, το απόλυτο ξεπεσμό ως χώρα; Τι σημασία έχει αν την ευθύνη έχει ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, ο ΓΑΠ, ο Καραμανλής, ο Σημίτης;
Ορισμένοι για να μην ασχοληθούν με τους αρχιερείς της διαπλοκής το πάνε πιο πίσω: ο Ανδρέας, ο (άλλος) Καραμανλής, η χούντα, ο Παπάγος. Αν ανοίξει η κουβέντα, προφανώς καταλήγουμε στον Καποδίστρια.
Ο καθείς, διότι σε δημοκρατία ζούμε, δύναται να πιστεύει ό,τι θέλει. Ωστόσο για να φτάσουμε στον απόλυτο οικονομικό και εθνικό ξεπεσμό, εν έτει 2017, οι ευθύνες ανήκουν κυρίως σε δύο: στον Σημίτη που αποδέχθηκε την είσοδο στο ευρώ με ισοτιμία στις 340,75 δραχμές και έσπρωχνε δημόσια τον κόσμο να ποντάρει στο Χρηματιστήριο, για να μετράει φούσκες μετά, και στον Καραμανλή ο οποίος σε ασχετοσύνη με τα οικονομικά συγκρίνεται μόνο με τον ΓΑΠ, και παρέδωσε μέσα σε πέντε χρόνια μια χώρα ρημαγμένη και το χρέος φουσκωμένο.
Εκτοτε, προφανώς και δεν υπήρχε άλλη λύση, το ΔΝΤ ήταν μονόδρομος. Οι ΠΑΣΟΚοι του ΓΑΠ εμμένουν ότι τα στοιχεία που τους παρέδωσαν οι καραμανλικοί για την οικονομία της χώρας ήταν αλλοιωμένα, οι δεξιοί εμμένουν ότι ήταν σωστά: όποιος αποδείξει ποιος είχε δίκιο για το 2009, η αλήθεια θα έχει φτάσει κοντά στο να αποκαλυφθεί, ειδάλλως θα μείνει μεγαλύτερο μυστήριο κι από τη δολοφονία του Κένεντι.
Ευλόγως, ενόψει δημοψηφίσματος ή εκλογών (αν δεν κλείσει η συμφωνία) οι «αγιογραφίες» παλαιών πολιτικών θα συνεχιστούν. Ωστόσο, διότι τούτο το άρθρο δεν θέλει να κάνει πολιτική ανάλυση, τι σημασία έχει; Ειλικρινά…
Περπατάς σε περιοχή με καταστηματάρχες που έδωσαν τα πάντα για να ανοίξουν ένα μαγαζί (από περίπτερο μέχρι κρεοπωλείο και από μίνι μάρκετ μέχρι ρούχα) και τους βλέπεις να κάθονται, σε κοιτούν που περνάς απέξω, με βλέμμα που κοιτά στο πουθενά και με την απελπισία του ενός ή δύο πελατών τη μέρα. Σε μια χώρα που η πολιτεία θα προστάτευε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, το μόνο που βλέπεις είναι φόροι, προκαταβολικοί φόροι, αύξηση ΦΠΑ, αύξηση εισφοράς εργοδοτών στους μισθωτούς των οποίων ο μισθός θυμίζει πλέον Ζιμπάμπουε ή Βολιβία και καμία χείρα βοηθείας.
Ξέρετε πόσο κοστίζει ένα μικρό κατάστημα τη μέρα στον ιδιοκτήτη, τη στιγμή που το πρωί ξεκλειδώνει την πόρτα; Εφορία, ΔΕΗ, εισφορές, ΕΝΦΙΑ ή ενοίκιο και τα συναφή; Δεν βγαίνει. Τόσο απλά.
Κι αντί να στηριχθεί η εν λόγω οικονομία που πρακτικά αποτελεί τον αιμοδότη κάθε κοινωνίας ξεφυτρώνουν, ακόμη και σε μικρές κωμοπόλεις, μεγάλα σούπερ μάρκετ και το χρήμα… κάνει φτερά. Κάποτε, ακόμη και στα τέλη των 90s, το χρήμα κυκλοφορούσε γύρω γύρω: έπαιρνες τσιγάρα στο περίπτερο, η γυναίκα του περιπτερά πήγαινε στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, ο ιδιοκτήτης του οποίου ψώνιζε από τον διπλανό κρεοπώλη, η γυναίκα του οποίου έπαιρνε ρούχα από το δικό σου μαγαζί.
Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν στους λίγους: στις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ και τα εμπορικά. Τα οποία σούπερ μάρκετ αγοράζουν τα κρέατα που επιστρέφουν μετά τη λήξη διάθεσης τα γειτονικά κρεοπωλεία και τα πουλούν μέσα σε 48 ώρες.
Τι έκανε ο μέσος Ελλην καταναλωτής για να στηρίζει την ελληνική οικονομία εν μέσω κρίσης; Γύρισε την πλάτη στον μανάβη, στον μπακάλη, στον παντοπώλη, όντως με μειωμένα έσοδα αυτός δεν στήριξε ούτε εσάς (όπου κι αν δουλεύετε – είπαμε: το χρήμα κύκλους έκανε) και φτάσαμε σε… κατοχικό σημείο οικονομικώς.
Το «τις πταίει» και το «ποιος», είναι κουβέντα που δεν τελειώνει ποτέ. Αλλά το ποτάμι δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω: μια χώρα που βρίσκεται επί επτά χρόνια σε μνημόνια, δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι, τουλάχιστον σε τούτο το lifetime.
Δημοσιεύτηκε στο simplyman.gr στις 29/3/2017
