Πριν 3 χρόνια, τέτοια ώρα, γύριζα Λούτσα από τη δουλειά. Ο καπνός στη Μαραθώνος φαινόταν από μακριά, η λεωφόρος κλειστή, δύο ώρες για 40 λεπτά δρόμου και έφτασα. Ανέβηκα στη στέγη, πάγωσα. Ήταν διαφορετικό από την τηλεόραση και άλλο να το βλέπεις μπροστά σου.
Πέρασε ή ώρα, το πήρε απόφαση. Νύχτα ήταν αλλά έκαιγε. Παντού. Καβαλάω το μηχανάκι, πάω Ραφήνα, ανεβαίνω προς Μάτι, με σταματούν. Και ορθώς. Απερίσκεπτα το άφησα δίπλα σε ένα σπίτι που εντέλει κάηκε αργότερα (και το οποίο μια εβδομάδα νωρίτερα είχα δει ως πιθανή αγορά μαζί με μεσίτη) και περπάτησα προς τα κάτω. Δεν ξέρω γιατί, κάτι μέσα μου φώναζε να πάω. Εντέλει απλά βοήθησα ένα ζευγάρι να απομακρυνθεί.
Και πιο μετά στο λιμάνι της Ραφήνας, το απερίγραπτο.
Το αδιανόητο. Να έρχονται βάρκες με νεκρούς.
Ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Ποτέ. Πουθενά.
