Ομολογώ ότι προβληματίστηκα αν θα έπρεπε να γράψω αυτό το άρθρο. Κι αν ναι, το πώς… Εντέλει κατέληξα στη λύση που υπάρχει σε τέτοιες περιπτώσεις και που ασπάζομαι, όποτε χρειάζεται, εδώ και 25 (ζωή να ‘χουν) χρόνια που ασκώ το δημοσιογραφικό λειτούργημα. Ας είναι.
Τις προάλλες είχε… γενέθλια η παράταξη που άλλαξε τον ρου της ιστορίας του δήμου μας. Η «Πρωτοβουλία» του Ιωάννη Μαλτέζου. Ενός ανθρώπου που πήρε όντως την πρωτοβουλία και, οκτώ μήνες μετά, δικαιώθηκε. Και δικαιώθηκε επειδή, όντας παλιός στο κουρμπέτι, έκανε ό,τι ακριβώς έπρεπε ώστε στις αρχαιρεσίες του Οκτωβρίου να βγει νικητής: μάζεψε ισχυρά στελέχη με εμπειρία, πρόσθεσε νέο αίμα με σφραγίδα στην τοπική κοινωνία και κατέθεσε το όραμά του για μια περιοχή όπου κυριαρχούσε, πέρασαν όλων των άλλων και κυρίως της τοξικότητας, και μια ανεξήγητη έχθρα. Η προ ετών αλήστου μνήμης ατάκα της Βάσιας Τριφύλλη «δεν χαλάνε οι φιλίες για τα κόμματα ρε μ@λάκα» είχε κουμπώσει άψογα.
Προσωπικά δεν είχα αρχικά καμία πρόθεση να εμπλακώ στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Για διάφορους λόγους. Εντέλει (και κρατάω τις λεπτομέρειες των ονομάτων για μένα, οι «εμπλεκόμενοι» γνωρίζουν…) δέχθηκα μια πρόταση από μια παράταξη, με προβλημάτισε, έκανα ο ίδιος (ελέω των προσωπικών μου κομματικών πιστεύω) κρούση σε άλλη, ενώ εκκρεμούσαν ακολούθησε η πρόταση από πλευράς Μαλτέζου (την οποία δεν σκέφτηκα καν και έδωσα αμέσως τα χέρια) και λίγες ημέρες μετά (κι ενώ δεν το είχαμε ανακοινώσει) υπήρξε κρούση κι από άλλη παράταξη. Την οποία απέρριψα διότι, απλά, κάποια πράγματα δεν γίνονται. Και ο νοών, νοείτω.
Προς τι… η εξομολόγηση τούτη;
Δύο τινά. Πρώτον, διότι ασπάστηκα (με την υποψηφιότητά μου) τη μεγαλύτερη αλήθεια σε ό,τι έχει να κάνει με τους δήμους και τις περιφέρειες: δεν υπάρχουν κομματικές παρωπίδες όταν μιλάμε για το μέλλον του τόπου μας. Και, άλλωστε, η «Πρωτοβουλία» εξελίχθηκε σε ένα «πολυσυλλεκτικό» ψηφοδέλτιο – εξ ου και δικαιώθηκε.
Και, δεύτερον, άρχισε να μου στριφογυρίζει στο μυαλό (μετά τις εκλογές) μια τάση «συμφιλίωσης». Θα σας το πω απλά και λαϊκά: μπάφιασα, βαρέθηκα, κουράστηκα. Ειδικά με τις δημόσιες διαφωνίες σας, και μου, μέσω social media. Μια τακτική που αγαπούσε και ο προκάτοχος του δημαρχικού θώκου. Ένα ξεκατίνιασμα ήταν, κακά τα ψέματα. Η εν λόγω σκέψη δεν ήταν φρέσκια, είχε προκύψει από μηνύματα ψηφοφόρων και γενικώς ντόπιων, προ των εκλογών, με μία κοινή ατάκα: μη γίνετε σαν τους άλλους. Δίκιο είχαν. Δυστυχώς μπήκα στο τριπάκι.
Με αφορμή μια φωτογραφία που ανέβασα στο Facebook πριν από κάτι μέρες (και κατέβασα μερικές ώρες μετά, διότι άλλο μήνυμα ήθελα να περάσω κι άλλο γινόταν αντιληπτό, εντέλει και δυστυχώς), τούτο το άρθρο.
«Μόνοια αδέρφια» μας έλεγε ο παππούς, ο Νίκο-Κασκαμπές εκείνα τα παλιά τα χρόνια…
Κοντολογίς, η νέα δημαρχιακή 5ετία που ξεκίνησε στο λυκαυγές του έτους δίνει την ευκαιρία και για μια «κοινωνική επανόρθωση», για να το θέσω κομψά, σε μια περιοχή που είχε χωριστεί στα δύο…
