Η Ελλάδα αύριο αλλάζει κυβέρνηση. Δεν έχει τόσο σημασία η αυτοδυναμία που επιδιώκει η Νέα Δημοκρατία (θα την κερδίσει, δεδομένα), ούτε η διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ (κάτι μεταξύ 40-28 και 37-29 τη κόβω, ίσως και πάνω από 12άρι).
Εχει σημασία η λογική της ψήφου. Ο κόσμος δεν ψηφίζει ΝΔ: τιμωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ και την από το 2015 πολιτική του. Μεγάλη κουβέντα πού έκανε λάθη και πού σωστά, επικοινωνιακά πάντως (κι αυτό μετράει πολύ στην προβατοποιημένη χώρα μας) πήρε μηδέν. Κυβερνητικά, μέτρια προς μηδέν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενόψει (Ευρώ ή μη)εκλογών βρήκε επιχειρήματα μόλις τον τελευταίο καιρό: το περιβόητο «7ήμερη εργασία» του Μητσοτάκη και τις επιστολές Καραμανλή στο Μπους για τη Μακεδονία. Γιατί τώρα; Γιατί ακριβώς μετά την εμφάνιση του «βούδα» σε ομιλία της ΝΔ; Φως φανάρι…
Ο κόσμος τιμωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ όμως ακριβώς τιμώρησε το ΠΑΣΟΚ, και τον δικομματισμό γενικότερα, στις δύο εκλογές του 2015. Το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως μερικά, ανίκανα στελέχη του, θεώρησαν ότι η χώρα έγινε… αριστερή. Δεν έγινε, ποτέ δεν ήταν (κατά πλειοψηφία). Μην ανοίξουμε το κεφάλαιο του 1949 και τι «θα» γινόταν, δεν θα τελειώσουμε ποτέ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση αντλώντας κυρίως τις ψήφους του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ, που πλήρωσε το πρώτο μνημόνιο. Για να τις κρατούσε, θα έπρεπε σταδιακά να μεταλλαχτεί σε ένα κεντρώο / κεντροαριστερό κόμμα πατώντας και στους δύο χώρους, όπως κάποτε η Ενωση Κέντρου (προχουντικά) ή το ΠΑΣΟΚ των 80s. Δεν το έπραξε.
Και ουδέποτε κατανόησαν τι θέλουν: κυβέρνηση με πρωθυπουργό Τσίπρα ή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Η δεύτερη εκδοχή είχε καεί από τις αρχές του 2016, η πρώτη, ελέω της δημοφιλίας του Τσίπρα (σ.σ. όχι τυχαία ότι στα γκάλοπ, σε δημοτικότητα είναι ελάχιστα πιο κάτω από τον Μητσοτάκη) θα είχε ελπίδες αν είχαν όντως προχωρήσει σε μια προοδευτική συμμαχία του κέντρου πολύ νωρίτερα – και με πιο προσεκτικές κινήσεις. Και οι δύο εκδοχές «κάηκαν» ελέω ορισμένων στελεχών του κόμματος που θεώρησαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε τη χώρα σε… σοβιέτ. Ποτέ, για κανένα λόγο. Τα υπόλοιπα, περί μεσαίων στρωμάτων κλπ., είναι για να κουβεντιάζουν στα πάνελ.
Όλα αυτά έδωσαν την ευκαιρία στη Νέα Δημοκρατία να συσπειρωθεί υπό έναν νέο αρχηγό, όχι επιπέδου… Σαμαρά ή Μεϊμαράκη, και να ανεβάσει τα ποσοστά της στα αντίστοιχα του 2009 (άντε, κάτι λιγότερο). Το έργο του Μητσοτάκη ήταν ομολογουμένως πανεύκολο: απλώς άφησε τον ΣΥΡΙΖΑ να «εκτεθεί» όσο περισσότερο γινόταν και δεν έχασε δημοσκοπικά, ή σε ψήφους (στις Ευρωεκλογές) από καμία του ενέργεια, από έξοδο (ή ό,τι είναι αυτό, τέλος πάντων) των μνημονίων έως χαριστικές 13ες συντάξεις. Εδώ καλά καλά δεν έλαβε θέση για τη Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία είπε ότι θα την τηρήσει (αφού είχε γίνει γνωστό το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών και η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ).
Από το βράδυ της Κυριακής, 7 Ιουλίου, η χώρα θα έχει την πρώτη αυτοδύναμη κυβέρνηση από το 2011 και την πτώση του Παπανδρέου (ελέω Καννών και Βενιζέλου). Οκτώ χρόνια. Νομοτέλεια ήταν. Και μια αυτοδυναμία περί των 160-165 βουλευτών σημαίνει μια άνετη 4ετία, θεωρητικά. Πρακτικά, αν ο Μητσοτάκης αφεθεί, όπως ο Τσίπρας, στα χέρια και στις επιρροές των «βαθυκομματικών» στελεχών του η φθορά θα είναι πιο γρήγορη. Διότι φθορά θα υπάρξει. Ερώτημα βέβαια στις επόμενες εκλογές, το 2022 πρόωρα ή το 2023, ποιον θα έχει να αντιμετωπίζει. Και τι.
Θα έχει τον Τσίπρα και έναν ανανεωμένο ΣΥΡΙΖΑ; Θα έχει το πιθανώς ανεβασμένο κινηματικό χώρο του ΠΑΣΟΚ, με άλλο αρχηγό; Ή θα παίζει, κι αυτό στέκει ως σενάριο, μονότερμα;
