Ο παγκόσμιος πρωταθλητής με τη Δυτική Γερμανία, τόσο ως παίκτης το 1974, όσο και ως προπονητής το 1990 – μόνο ο Μάριο Ζαγκάλο τα είχε καταφέρει (που συμπτωματικά» έφυγε κι αυτός πριν από μερικά 24ωρα) και τελευταία ο Ντιντιέ Ντεσάν.
Τον αποκαλούσαν «Κάιζερ» λόγω του «αυτοκρατορικού» στιλ παιχνιδιού του
«Δημιούργησε» μια θέση που να ταιριάζει στο ταλέντο του, του λίμπερο, παίζοντας πίσω από την άμυνά του, αλλά κάνοντας τακτικά τη διαφορά στη μεσαία γραμμή, όπου πέτυχε τα περισσότερα από τα καλύτερά του γκολ.
- Προπονούνταν στα 12 του με την SC 1906 του Μονάχου αλλά σε έναν αγώνα με την Μπάγερν το 1958 ένας ο συμπαίκτης του Γκέρχαρντ Κένιγκ τον χαστούκισε στο πρόσωπο, εξ ου και αποφάσισε νε ενταχθεί… στους απέναντι.
- Γεννημένος τον Σεπτέμβριο του 1945 στα ερείπια της μεταπολεμικής Γερμανίας, γιος ενός διευθυντή ταχυδρομείου, εντάχθηκε στην Μπάγερν το 1964 πριν κλείσει τα 19 του χρόνια και πέρασε εκεί το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του.
- Ένας παίκτης με αγέρωχο παρουσιαστικό, κατάφερε να δημιουργήσει ένα… κατάλογο μεγάλων διακρίσεων: 4 πρωταθλήματα και ισάριθμα Κύπελλα Γερμανίας, δύο βραβεία Ballon d’Or και τρεις διαδοχικές επιτυχίες στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, τον… πρόδρομο του Champions League.
- Με την εθνική Γερμανίας κατέκτησε τόσο το Euro (1972) όσο και το Παγκόσμιο Κύπελλο (1974). «Το κερασάκι στην τούρτα» ήταν ότι ο παγκόσμιος τίτλος κατακτήθηκε στην πατρίδα του, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, σε απόσταση αναπνοής από τη γενέτειρά του.
- Μια φωτογραφία έχει μείνει στην ιστορία ως σύμβολο της αυτοθυσίας του: ο Μπεκενμπάουερ, με το δεξί του χέρι σαν… σφεντόνα, συνεχίζει μέχρι το τέλος, παρά τον πόνο της σπασμένης κλείδας, στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970 που έχασε από την Ιταλία με 4-3 στην παράταση, στο ματς που χαρακτηρίστηκε ως «το ματς του αιώνα.»
- Κλήθηκε να αναλάβει την εθνική Γερμανίας το καλοκαίρι του 1984 μετά από ένα αποτυχημένο Euro στη Γαλλία. Την οδήγησε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986, όπου έχασε από την Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα, πριν πάρει «εκδίκηση» τέσσερα χρόνια αργότερα από την ίδια Αργεντινή, στη Ρώμη.
- Ίσως πλέον αλλάζει πασούλες με τον Μαραντόνα ή τον Πελέ σε κάποια γωνιά του ουρανού. Ίσως πάλι να παίρνει την μπάλα μόνος του, να ξεκινά από την άμυνα και να μη βλέπει κανέναν μπροστά του, όπως έκανε πάντα στο χορτάρι.
Ο Φραντζ Μπεκενμπάουερ ήταν μοναδικός στο είδος του…
